حق تعالی می فرماید: “یا اَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُو اَطِیعُوا اللهَ وَاُطِیعُوا الرَّسُولَ وَاُولِی الاَمرِ مِنکُم فَاِن تَنازَعتُم فِی شَیءٍ فَرُدُّوهُ اِلَی اللهِ وَالرَّسُولِ اِن کُنتُم تُومِنُونَ بِاللهِ وَالیَومِ الآخِرِ ذلِکَ خَیرٌ وَاَحسَنُ تَأوِیلاً”؛ و باز فرموده است: “وَلَو رَدُّوهُ اِلی الرَّسُولِ وَاِلی اُولِی الاَمرِ مِنهُم لعَلِمَهُ الَّذِینَ یَستَنبِطُونَهُ مِنهُم”؛ و باز فرموده است: “اَم یَحسُدُونَ النّاسَ عَلی ما آتیهُمُ اللهُ مِن فَضلِهِ فَقَد آتَینا آلَ اِبراهِیمَ الکِتابَ وَالحِکمَةَ وَآتَیناهُم مُلکاً عَظِیماً * فَمِنهُم مَن آمنَ بِهِ وَمِنهُم مَن صَدَّ عَنهُ وَکَفی بِجَهَنَّمَ سَعِیراً” .

ترجمه آیه اول آن است که : “ای گروهی که ایمان به خدا و رسول آورده اید! اطاعت کنید خدا و اطاعت کنید رسول را و اولی الامر از شما را که امر ایشان و حکم ایشان بر شما جاری است، پس اگر تنازع کنید در چیزی پس رد کنید آن را بسوی خدا و رسول اگر بوده اید که ایمان آورده اید به خدا و روز قیامت، این بهتر است از برای شما و عاقبتش نیکوتر است” .

بحث فقط از لباس خود عروس است نه داماد و نه خویشاوندان عروس یا داماد زیرا در اسلام با دو مطلب جالب از عروسی حضرت علی عليه السلام وحضرت زهراسلام الله عليها درباره لباس عروسی روبرو می شویم و توجهمان را تا حدودی به لباس عروس جلب مینماید:

آيات در اين باب بسيار است

اول: والعصر، ان الانسان لفى خسر يعنى: بحق عصر سوگند ياد مى كنم كه بدرستى كه انسان در زيانكارى است؛ بعضى گفته اند: مراد به عصر، آخر روز است، و بعضى گفته اند: عصر حضرت رسول صلى الله عليه و آله است؛ [ تفسير فخر رازى 234/ 85-86. تفسير قرطبى 179/20. ] الا الذين آمنوا و عملو الصالحات مگر آنها كه ايمان آوردند و كردند كارهاى شايسته و توصوابالحق و توصوا بالصبر [ سوره عصر 1-3. ] وصيت نمودند يكديگر را به حق، و وصيت كردند يكديگر را به صبر.

حق تعالى مى فرمايد: الذين يحملون العرش ومن حمله يسبحون بحمد ربهم و يؤ منون به ويسغفرون آمنوا ربنا وسعت كل شى ء رحمة و علما فاغفر للذين تابوا و اتبعوا سبيلك وقهم عذاب الجحيم، ربنا وادخلهم جنات عدن التى وعدتهم ومن صلح من آبائهم وازواجهم وذرياتهم انك انت العزيز الحكيم، و قهم السيئات و من تق السيئات يومئذ فقد رحمته و ذلك هو الفوز العظيم، ان الذين كفروا ينادون لمقت الله الله اكبر من مقتكم انفسكم اذ تدعون الى الايمان فتكفرون [ سوره غافر 710. ] يعنى:

اميرالمؤمنين(ع) در باره شيعيان مى‏فرمايند: فَهُمْ وَ الْجَنَّةُ كَمَنْ رَآهَا فَهُمْ عَلَى أَرَائِكِهَا مُتَّكِئُونَ وَ هُمْ وَ النَّارُ كَمَنْ أَدْخَلَهَا فَهُمْ فِيهَا يُعَذَّبُونَ. شيعيان حقيقى گويا در بهشت بر تخت‏هاى بهشتى تكيه زده و مورد رحمت و لطف الهى قرار گرفته‏اند؛ و حال ايشان نسبت به جهنم چنان است كه گويا آن‏ها را وارد جهنم كرده‏اند و در آن‏جا عذاب مي‌شوند. مشابه اين فرمايش حضرت امير(ع)، با اندكي اختلاف در تعبيرات، در روايات زيادى وارد شده است. از جمله اين‌كه مؤمنان واقعي بهشت و كساني را كه از نعمت‌هاي آن بهره‌مند هستند مي‌بينند؛ هم‌چنان‌كه جهنم و اهل آن را كه معذبند، مي‌بينند.

«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ امْحَقْ ذُنُوبَنَا مَعَ امحَاقِ هِلالِهِ، وَ اسْلَخْ عَنَّا تَبِعَاتِنَا مَعَ انْسِلاخِ أَيَّامِهِ حَتَّی يَنْقَضِيَ عَنَّا وَ قَدْ صَفَّيْتَنَا فِيهِ مِنَ الْخَطِيئَاتِ، وَ أَخْلَصْتَنَا فِيهِ مِنَ السَّيِّئَاتِ .»
خدايا با بي‌رمق شدن نور ماه و رفتن او در محاق، گناهان ما را نيز پنهان فرما. با پايان يافتن اين ماه پيامدهاي گناهان و سنگيني رفتار خطاي ما را، از ما بركنار نما؛ تا جايي كه چون اين ماه پايان مي‌يابد، ما نيز از خطا و گناه پاك شده و از بديها و زشتي‏ها رها گشته باشيم.
اين دعا در هنگام ورود و فرا رسيدن ماه رمضان گفته شده است. اما در پايان اين دعا به پايان ماه توجه شده است. براساس نظر اهل لغت و ادبيات عربي، شبهاي اول ماه تا سه شب، را «هلال» و از آن زمان تا سه ‌شب مانده به پايان ماه را  «قمر» مي‌نامند. از شب بيست و هفتم به بعد، گاهي دو شب و گاهي سه شب به پايان ماه مانده ديگر ماه ديده نمي‏شود. ايام ديده نشدن ماه را، ايام «مُحاق»، «مِحاق» يا «مَحاق» مي‌گويند. حالت «هلال» ماه در دو مرحله ظاهر مي‏شود: يكي در آغاز ماه و ديگري در پايان ماه. دو يا سه شب مانده به پايان ماه، ديگر هلال ماه در حال «محاق» است. شب پايان ماه نيز شب سلخ ناميده شده چرا كه دوباره ماه نو طلوع می‌كند. امام سجاد (ع) در دعا مي‏فرمايد: خدايا همانگونه كه هلال ماه رو به محاق مي‏رود، و ديگر نور ماه ديده نمي‏شود، گناهان ما را نير بي‌رمق و پنهان فرما! به گونه‌اي كه تا پايان ماه ديگر گناهي براي ما نمانده باشد و در هنگام «سلخ» و نو شدن ماه، ما را نيز آراسته و نو نما

خدايا، من وسيله‏اى براى رسيدن به غفران و رضوان تو ندارم، جز دو چيز: يكى نسيمهاى رحمتى كه از جانب تو وزيدن مى‏گيرد و يكى هم شفاعت پيامبر(صلي الله عليه و آله). به مناسبت شب عرفه، كه يكى از شب‌هايى است كه عواطف رحمت الهى بيش از هميشه وزيدن مى‏گيرد، اشاره‏اى مي‌كنم به دعاهايى كه براى فردا از طرف اهلبيت(عليهم السلام) وارد شده، كه اشاره‏اى به مسئله‏ى توسل دارد.  دعاى سيدالشهدا(عليه السلام) در عرفات، از غرر ادعيه است كه اگر ما از ادعيه‏اى كه مأثور از اهلبيت(عليهم السلام) است پنج دعا را انتخاب كنيم، يكى به يقين، عرفه‏ى امام حسين(عليه السلام) خواهد بود.

v\:* {behavior:url(#default#VML);} o\:* {behavior:url(#default#VML);} w\:* {behavior:url(#default#VML);} .shape {behavior:url(#default#VML);} Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA MicrosoftInternetExplorer4 /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Table Normal”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:”Times New Roman”,”serif”;}

از روزگاران پيشين، بعضى از انديشمندان چنين مي‏پنداشته‏اند، كه موجودات اين جهان، در اثر برخورد و تركيب اتّفاقى و تصادفى ذرّات و واحدهاى عناصر، پديد آمده و براى پيدايش آنها هدفى در كار نبوده است و تنها هنگامى كه حيوان و انسان، بر روى زمين پديد آمدند موضوع هدف و قصد در كارها مطرح شد؛ يعنى فقط اين‌گونه موجوداتِ ذي‏شعور هستند كه هدفى را در نظر مي‏گيرند و براى رسيدن به آن، تلاش مي‏كنند؛ مانند تلاش‏هايى كه براى يافتن غذا يا ساختن لانه و آشيانه انجام مي‏دهند.

هر نظام آموزشى و پرورشى بر اساس بينش و نگرش بنيانگذاران آن،‌ نسبت به حقيقت انسان و ابعاد وجودى وي، و نيز بر حسب هدف يا اهدافى كه از تعليم و تربيت،  در نظر مي‌گيرند و نيز بر اساس اعتقادى كه به كيفيت رشد و حركت انسان بسوى هدف مطلوب دارند بنا ميشود. و در واقع، اين بينشها و نگرشهاست كه مبانى تعليم و  تربيت هر نظامى را تشكيل ميدهد هرچند آگاهانه مورد توجّه واقع نشود يا مورد تصريح، قرار نگيرد.

 
أَمَّا اللَّيْلَ فَصَافُّونَ أَقْدَامَهُمْ تَالُونَ لِأَجْزَاءِ الْقُرْآنِ يُرَتِّلُونَهُ تَرْتِيلًا يَعِظُونَ أَنْفُسَهُمْ بِأَمْثَالِهِ وَ يَسْتَشْفُونَ لِدَائِهِمْ بِدَوَائِهِ تَارَةً وَ تَارَةً مُفْتَرِشُونَ جِبَاهَهُمْ وَ أَكُفَّهُمْ وَ رُكَبَهُمْ وَ أَطْرَافَ أَقْدَامِهِمْ تَجْرِي دُمُوعُهُمْ عَلَي خُدُودِهِمْ يُمَجِّدُونَ جَبَّاراً عَظِيماً وَ يَجْأَرُونَ إِلَيْهِ جَلَّ جَلَالُهُ فِي فَكَاكِ رِقَابِهِمْ؛ شيعيان خالص برنامه‌اي براي شب‌هاي خود و برنامه‌اي هم براي روزها دارند. اما برنامه شبانه‏شان اين است كه: قدم‏هايشان را جفت مي‏كنند ـ‌کنايه از اين‌که روي پا مي‏ايستند‌ـ. و اجزاء قرآن را به صورت ترتيل و با تأني و آرامش تلاوت مي‏كنند؛ با مثل‏ها و اوصافي كه در آيات قرآن ذكر شده، خود را موعظه مي‏كنند و درمان دردشان را از قرآن طلب مي‏كنند؛ پيشاني، دست‏ها، زانوها سر انگشتان پايشان را روي زمين فرش مي‏كنند ـ‌کنايه از اين‌که به سجده مي‏افتند،  در حالي که اشك بر گونه‏هايشان جاري مي‏شود؛ در پيشگاه جبروت و عظمت الهي به تمجيد و ستايش او مي‏پردازند. و با ناله در درگاه او، نجات خود را از آتش جهنم طلب مي‌كنند.

معرفت شناسی، شاخه ای از فلسفه است که به بحث از ماهیت معرفت و حوزه آن، مبانی و پیش فرضهای حصول معرفت، و اعتبار اقسام گوناگون شناخت می پردازد.

یکی از مباحث معرفت شناسی بررسی ماهیت دو گونه معرفت، یعنی «معرفت پیشینی » و «معرفت پسینی »، و تمایز آن دو و همچنین نسبت این تقسیم با تقسیمات ذی ربطی همچون تقسیم قضایابه «ترکیبی » و«تحلیلی » و تقسیم حقایق به «ضروری » و«ممکن » است. مباحث یاد شده، محور اصلی مقاله حاضر را تشکیل می دهد، به گونه ای که انتظار می رود پس از مطالعه آن، طرحی کلی از پیش فرضها، مبانی، مسائل و مشکلات این بحث فرا روی خواننده علاقه مند به مقولات معرفت شناختی قرار گیرد. آقای پال ک. موزر (Paul K . Moser) گلچینی از مهم ترین مقالات جمعی از فیلسوفان مشهور مغرب زمین در این باب را جمع آوری کرده و خود مدخلی به ابتدای آن افزوده که نوشتار حاضر بازگردان بخش نخست آن است. مجموعه مزبور، در سال 1987 با این مشخصات منتشر گردیده است:

براي اجابت دعامعرفت و توجه به نياز لازم است
در جلسه‏ي گذشته عرض كرديم كه به عنوان يك اصلِ كلّي، انسان زماني مي‏تواند از دعا و مناجات‏ استفاده‏ي شايسته و بايسته را ببرد كه علاوه بر توجه به معنا و مفهومِ كلام، حالش هم با آن مضمون، هماهنگ باشد؛ و الاّ بعضي مضامين را  اگر انسان حال مساعدي نداشته باشد نمي‏تواند به قصد انشاء بخواند؛ چه بسا بهتر است كه آن‌ها را نخواند وگرنه دروغ مي‏شود.
در مناجات مفتقرين براي اينكه انسان حال مساعدِ با اين مضامين داشته باشد بايد سه نوع معرفت و توجه داشته باشد؛