قال رسول الله – صلي الله عليه و آله – : إنَّ اللَّهَ يُبغِضُ رجُلاً يُدخَلُ عَلَيهِ في بَيتِهِ و لايُقاتِلُ.
رسول خدا – صلي الله عليه و آله – فرمودند: خداوند دشمن مي دارد مردي را كه در خانه اش بر او حمله كنند و او نجنگد.
«عيون أخبار الرّضا – عليه السلام -، ج 2، ص 28»
امام على عليه‏السلام :
إطعامُ الأسيرِ والإحسانُ إليهِ حقٌّ واجبٌ ، وإنْ قَتَلْتَه مِن الغدِ .
غذا دادن به اسير و خوشرفتارى با وى حقى است واجب ، هر چند (بخواهى) فردا او را بكشى .
وسائل الشيعه : 11 / 69 / 3
امام صادق عليه‏السلام :
إطعامُ الأسيرِ حقٌّ على مَن أسَرَهُ وإن كان يُرادُ مِن الغدِ قَتْلُهُ ، فإنّه يَنبغي أن يُطعَمَ ويُسْقى (ويُظَلّ) ويُرفَقَ بهِ ، كافرا كان أو غَيْرَهُ .
غذا دادن به اسير حقّى است به گردن كسى كه او را به اسارت گرفته است ، هر چند بنا باشد فردا كشته شود . بايد به اسير ، كافر باشد يا غير كافر ، آب و خوراك داد [ و در سايه‏اش نگه داشت ] و با او مدارا كرد .
الكافي : 5 / 35 / 2 منتخب ميزان الحكمة : 20
پيامبر خدا صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم :
لَوَدِدتُ أ نّي أغزُو في سَبيلِ اللّه فَاُقتَلُ ، ثُمّ أغزُو فَاُقتَلُ ، ثُمّ أغزُو فَاُقتَلُ .
دوست دارم كه در راه خدا بجنگم و كشته شوم و باز بجنگم و كشته شوم و باز هم بجنگم و كشته شوم .
صحيح مسلم : 1876 منتخب ميزان الحكمة : 306

 قال رسول الله – صلي الله عليه و آله – : المُجاهِدونَ في سَبيلِ اللَّهِ قُوّادُ أهلِ الجَنَّةِ. رسول خدا – صلي الله عليه و آله – فرمودند: رزمندگان در راه خدا، راهبران اهل بهشت اند.«بحار الأنوار، ج 8، ص 199»قال الامام علي – عليه السلام – : الجُنودُ عِزُّ الدِّينِ و حُصُونُ الوُلاةِ. امام […]

احادیث روانشناسی

رسول اكرم (صلّى ‏الله‏ عليه ‏و‏ آله و سلم) فرمودند:
مازادَ خُشُوعُ الْجَسَدِ عَلى ما فِى الْقَلْبِ فَهُـوَ عِنْـدَنا نِفـاقٌ؛
آن مقدار خشوع جسم و بدن كه زيادتر از خشوع قلبى باشد، نزد ما نفاق و دورويى است.
اصول كافى، ج 2، ص 396
امام صادق(عليه‏السلام) فرمودند:
ما ضَعُفَ بَدَنٌ عَمّا قَوِيَتْ عَلَيْهِ النِّيَّةُ؛
هرگز بدنى از آنچه كه نيّت و انگيزه نسبت به آن قوى باشد، ضعيف و ناتوان نمى‏شود.
بحارالأنوار، ج 67، ص 205
امام على(عليه‏السلام) فرمودند:
اَلْهَمُّ يُذيبُ الْجَسَدَ؛
اندوه، بدن را ذوب و آب مى‏كند.
ميزان الحكمه، ج 10، ص 349.
امام على(عليه‏السلام) فرمودند:
اَلْحَريصُ اَسيرُ مَهانَةٍ لا يُفَـكُّ اَسْرُهُ؛
حـريـص، گرفـتار و اسيرخوارى و ذلّتى است كه اسارت و بند او هرگز باز نمى‏شود. از طمع پرهيز كن و از ديگران چيزى مخواه.
غرر الحكم، ج 1، ص 361
امام على(عليه‏السلام) فرمودند:
اَلْـغَضَـبُ يُرْدى صاحِبَهُ وَ يُبْـدى مَعـايِبَـهُ؛
خشم، صاحب خود را به پستى و هلاكت مى‏اندازد و عيبهاى او را آشكار مى‏سازد.
غرر الحكم،ج 2، ص 31

راز طول عمر

امام باقر (عليه‏السلام) فرمودند:
اَ لْبِرُّ وَ الصَّدَقَةُ يَنْفيانِ الْفَقْرَ وَ يَزيدانِ فِى الْعُمْرِ وَ يَدْفَعانِ عَنْ صاحِبِهِما سَبعينَ ميتَةَ سوءٍ ؛
كار خير و صدقه، فقر را مى‏بَرند، بر عمر مى‏افزايند و هفتاد مرگ بد را از صاحب خود دور مى‏كنند.
ثواب الاعمال ، ص 141 .
امام باقر (عليه‏السلام) فرمودند:
حسين، بزرگ مرد كربلا، مظلوم و رنجيده خاطر و لب تشنه و مصيب‏زده به شهادت رسيد. پس خداوند، به ذات خود، قسم ياد كرد كه هيچ مصيبت‏زده و رنجيده خاطر و گنهكار و اندوهناك و تشنه‏اى و هيچ بَلا ديده‏اى به خدا روى نمى‏آورد و نزد قبر حسين عليه‏السلام دعا نمى‏كند و آن حضرت را به درگاه خدا شفيع نمى‏سازد، مگر اين‏كه خداوند، اندوهش را برطرف و حاجاتش را برآورده مى‏كند و گناهش را مى‏بخشد و عمرش را طولانى و روزى‏اش را گسترده مى‏سازد. پس اى اهل بينش، درس بگيريد!
بحارالأنوار ، ج 101، ص 46، ح 5 .
امام سجّاد (عليه‏السلام) فرمودند:
مَنْ صَلّى فى مَسْجِدِ السَّهْلَةِ رَكْعَتَيْنِ زادَ اللّه‏ُ عَزَّوَجَلَّ فى عُمُرِهِ سَنَتَيْنِ ؛
هر كس در مسجد سهله دو ركعت نماز بخواند، خداوند، دو سال بر عمر او مى‏افزايد.
المزار للمفيد، ص14.
امام سجّاد (عليه‏السلام) فرمودند:
اللهُمَّ… وَاجْعَلْنى مِمَّنْ اَطَلْتَ عُمْرَهُ وَ حَسَّنْتَ عَمَلَهُ وَ اَتْمَمْتَ عَلَيْهِ نِعْمَتَكَ وَ رَضَيْتَ عَنْهُ وَ اَحْيَيْتَهُ حَياةً طَيِّـبَةً فى اَدْوَمِ السُّرورِ وَ اسْبَغِ الْكَرامَةِ وَ اَتـَمِّ الْعَيْشِ ؛
خداوند! مرا از كسانى قرار ده كه عمرشان را دراز و كردارشان را نيكو گردانيده‏اى و نعمتت را بر آنان تمام كرده‏اى و از آنان خُرسندى و به آنان زندگى اى پاك، همراه با پايدارترين شادمانى و سرشارترين كرامت و كامل‏ترين رفاه، عطا نموده‏اى.
بحارالأنوار ، ج 98، ص 91، ح 2.

دهان خوشبو

امام على (عليه‏ السلام ) فرمودند:
مَضْغُ اللُّبانِ يَشُدُّ الاَْضراسَ وَ يَنْفِى الْبَلْغَمَ وَ يَذْهَبُ بِريحِ الْفَمِ؛
جويدن كندر، دندان‏ها را محكم مى‏كند و بلغم و رطوبات و بوى دهان را مى‏برد.
خصال، ص 612 .
امام كاظم (عليه‏ السلام ) فرمودند:
اَلسِّواكُ فِى الخَلاءِ يورِثُ البَخَرَ؛
مسواك زدن در توالت، دهان را بدبو مى‏كند.
من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 52، ح110.
امام رضا (عليه‏ السلام ) فرمودند:
شُرْبُ الْماءِ الْبارِدِ عَقيبَ الشَّىْ‏ءِ الحارِّ وَ عَقيبَ الحَلاوَةِ يَذْهَبُ بِالاَْسْنانِ… وَ مَنْ اَرادَ اَلاّ يَفْسُدَ اَسْنانُهُ فَلا يَأكُلْ حُلْوا اِلاّ بَعْدَ كَسْرَةِ خُبزٍ؛
خوردن آب سرد بعد از چيزهاى گرم و شيرينى، دندان‏ها را از بين مى‏برد … هر كس مى‏خواهد دندان‏هايش فاسد نشود، شيرينى نَخورد، مگر پس از خوردن لقمه‏اى نان.
بحارالأنوار، ج 62، ص 321، ح 325.
امام رضا (عليه‏ السلام ) فرمودند:
اَلتّينُ يَذْهَبُ بِالْبَخْرِ وَيَشُدُّ الْعَظْمَ وَيُنْبِتُ الشَّعْرَ وَيَذْهَبُ بِالدّاءِ وَلايُحْتاجُ مَعَهُ إِلى دَواءٍ؛
انجير بوى بد دهان را برطرف، استخوان‏ها را محكم، رويش مو را زياد و بيمارى را برطرف مى‏كند و با وجود آن احتياجى به دارو نيست.
وسائل الشيعة، ج 17، ص 133، ح 1 .

بیماریها ، دارووروش درمان

رسول الله صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم :
مَن قَلَّمَ أظفارَهُ يَومَ السَّبتِ ويَومَ الخَميسِ وأخَذَ مِن شارِبِهِ عوفِيَ مِن وَجَعِ الضِّرسِ ووَجَعِ العَينِ .
پيامبر خدا صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم :
هر كس در روز پنج‏شنبه و شنبه ناخن‏هاى خود را كوتاه كند و قدرى از سبيل خود بگيرد ، از دندان‏درد و سردرد ، در امان باشد .
بحار الأنوار ، جلد 59 ، صفحه 36 ، حديث 5 – دانش نامه احاديث پزشكي : 1 / 404
امام هادى عليه‏السلام :
خَيرُ الأَشياءِ لِحُمَّى الرِّبعِ أن يُؤكَلَ في يَومِهَا الفالوذَجُ المَعمولُ بِالعَسَلِ ويُكثَرَ زَعفَرانُهُ ، ولا يُؤكَلَ في يَومِها غَيرُهُ .
بهترين چيز براى تبِ رِبع آن است كه در روز غلبه تب ، فالوده‏اى كه با عسل ساخته شده و زعفران فراوانى دارد ، خورده شود و در آن روز ، چيزى ديگر خورده نشود .
طبّ الأئمّة لابني بسطام ، صفحه 51 عن أبي جعفر ، بحار الأنوار ، جلد 62 ، صفحه 100 ، حديث 24 دانش نامه احاديث پزشكي : 2 / 406
الإمام الصادق عليه‏السلام :
المَحمومُ يُغسَلُ لَهُ السَّويقُ ثَلاثَ مَرّاتٍ ويُعطاهُ ؛ فَإِنَّهُ يَذهَبُ بِالحُمّى ، ويُنَشِّفُ المِرارَ وَالبَلغَمَ ، ويُقَوِّي السّاقَينِ .
امام صادق عليه‏السلام :
به تبدار ، سه بار سويق شسته شده ، داده مى‏شود . اين ، تب را مى‏بَرَد ، تلخه و بلغم را مى‏خشكانَد و ساق پاها را تقويت مى‏كند .
مستدرك الوسائل ، جلد 16 ، صفحه 337 ، حديث 20077 دانش نامه احاديث پزشكي : 1 / 566
امام كاظم عليه‏السلام :
أطعِمُوا المَحمومَ لَحمَ القِباجِ ؛ فَإِنَّهُ يُقَوِّي السّاقَينِ ، ويَطرُدُ الحُمّى طَرداً .
به تبدار ، گوشت كبك بخورانيد ؛ چرا كه پاها را نيرو مى‏دهد و تب را كاملاً دور مى‏كند .
بحارالأنوار ، جلد 65 ، صفحه 43 ، حديث 1 دانش نامه احاديث پزشكي : 1 / 566

اخلاق در مانی

امام هادى (عليه‏السلام) فرمودند:
اَلسَّهَرُ اَ لَذُّ لِلْمَنامِ وَ الْجوعُ يَزيدُ فى طيبِ الطَّعامِ ؛
شب‏زنده‏دارى، خواب را شيرين‏تر و گرسنگى، غذا را لذت بخش‏تر مى‏كند.
تنبيه الخواطر، ص 141، ح 18.
امام صادق (عليه‏السلام) فرمودند:
يَعيشُ النّاسُ بِاِحْسانِهِمْ اَكْثَرَ مِمّا يَعيشونَ بِاَعْمارِهِمْ وَ يَموتون بِذُنوبِهِمْ اَكْثَرَ مِمّا يَموتونَ بِآجالِهِمْ؛
مردم، بيشتر از آن‏كه با عمر خود زندگى كنند، با احسان و نيكوكارى خود زندگى مى‏كنند و بيشتر از آن‏كه با اجل خود بميرند، بر اثر گناهان خود مى‏ميرند.
دعوات الراوندى، ص 291، ح 33.
امام صادق (عليه‏السلام) فرمودند:
اَلرَّوْحُ وَ الرّاحَةُ فِى الرِّضا وَ الْيَقينِ وَ الْهَمُّ وَ الْحَزَنُ فِى الشَكِّ وَ السَّخَطِ؛
خوشى و آسايش، در رضايت و يقين است و غم و اندوه در شكّ و نارضايتى.
مشكاة‏الأنوار، ص34.
امام صادق (عليه‏السلام) فرمودند:
ما ضَعُفَ بَدَنٌ عَمّا قَويَتْ عَلَيْهِ النِّـيَّةُ؛
اگر اراده قوى باشد، هيچ بدنى براى انجام دادن كار، ناتوان نيست.
من لايحضره الفقيه، ج 4، ص 400، ح 5859.

  حضرات معصومين و ائمة اطهار علیهم السلام همانند ديگر امامان بايد مراحل‏كمال را طى نمايند، تا به مقام امامت نائل گردند. اين چنين نيست كه يك امام‏كامل متولّد شود و ديگر نيازى به تكامل نداشته باشد. هر چند پذيرش و فهم اين‏مطلب در ابتدا سنگين مى‏نمايد امّا حضرات معصومين  ‏در دورة حياتشان ‏مراحل كمال را طى مى‏نمايند. پيامبر وامامان علیهم السلام كامل به دنيا نمى‏آيند و هدف از آمدنشان صرفاً براى هدايت مخلوقات نيست، و اين ادّعا كه هدف آنان فقط هدايت است، نابجا و غير قابل اثبات است. لازمه ادّعاى فوق اين است كه عالى فدا و قربانى دانى‏گردد. به عبارت ديگر يك شى‏ء گران قيمت فداى يك شى‏ء كم قيمت شود. آياكسى كه بهره‏اى از خرد داشته باشد دست به چنين كارى مى‏زند؟! ائمه علیهم السلام ‏و پيامبران علیهم السلام كاملترين بندگان خداوند مى‏باشند. خداوند بندگان كامل خود را فدا و قربانى بندگان ناقص نمى‏كند.   بخشى از وظيفة بندگان برگزيده و كامل خداوند، هدايت است. اما علّت‏تامّه دسترسى و دستيابى به مقام امامت، مسألة هدايت نيست. در نتيجه سرّ ارسال رسل و جعل مقام امامت براى حضرات معصومين‏علیهم السلام فقط هدايت بندگان ‏نيست، بلكه در درجه اوّل، كمال خود حضرات معصومين‏ علیهم السلام است.

در ابتداى اين بحث بسيار مناسب است كه با نقل داستانى، به ساحت‏ اقدس حضرت بقي‍ة اللَّه الاعظم عجل اللَّه فرجه عرض ارادت كنيم. نوة مرحوم‏آيت اللَّه آقاى آخوند خراسانى  (فرزند مرحوم آيت اللَّه حاج آقا احمد) نقل كردند كه مردى از هند به نجف آمده بود و ادعا داشت كه داراى قدرت ‏پيش‏گويى و پيش بينى است. در همان زمان نيز همسر آقاى آخوند خراسانى‏دچار بيمارى شده بود. فرزندان آخوندR، براى درمان مادر به نزد آن شخص ‏رفتند. فرزند بزرگشان حاج آقا محمد آقا زاده (كه هنگام سلطنت رضا خان درمشهد ساكن بود و از مخالفين حكومت به شمار مى‏رفت) براى اينكه به صحّت ‏ادعاى آن شخص پى ببرد از او سؤالى كرد و گفت: شخصى را در نظر دارم بگوكيست والان كجاست؟ اگر درست گفتى روشن مى‏شود كه راست مى‏گويى. آن‏مرتاض به فكر عميق فرو رفت، و آنقدر تلاش و محاسبه نمود كه غرق در عرق ‏شد. سپس در پاسخ گفت: نمى‏دانم كيست؟! ولى هر كه باشد، الان همين جا بود، الان در كربلا است، الان در مدينه است، الان در مكّه است، خورشيد وماه به ‏دور سر او مى‏چرخد، من همين اندازه مى‏فهمم. حاج آقا محمد آقا زاده گفت: من‏وجود مبارك حضرت ولى عصر (عجل اللَّه فرجه) را در نظر آورده بودم.هنگامى كه ديگران چنين مى‏فهمند و مى‏گويند، ما به عنوان پيروان آنان‏ بايد چه بفهميم و چه بگوييم؟«اللّهم كن لوليّك الحجّة ابن الحسن صلواتك عليه وعلى آبائه في هذه ‏الساعة وفي كلّ ساعةٍ وليّاً وحافظاً وقائداً وناصراً ودليلاً وعيناً حتى‏تسكنه أرضك طوعاً وتمتّعه فيها طويلاً وعجّل فرجه، وامنن علينا برضاه وهب لنا رأفته ودعائه ورحمة وخيره ورؤيته واجعل صلواتنا به‏ مقبولة وذنوبنا به مغفورة وهمومنا به مكفيّة وحوائجنا به مقضيّة ودعائنا به مستجاباً وصلّ عليه وعلى آبائه الطيبين الطاهرين»(1).

 هدايت به امر:

      نتيجة آيه‏اى كه موضوع بحث است اين شد كه خداوند مى‏فرمايد: ما ازميان بنى اسرائيل برخى را به عنوان امام قرار داديم، آنانى كه به مرتبه و مقام ‏صبر نائل شدند، تا به امر، هدايت كننده باشند. مراد از هدايت در عبارت )يَهْدُونَ‏بِأَمْرِنَا( چيست؟  در اين عبارت چهار كلمه وجود دارد، 1 – فعل )يهدون(، 2 – حرف جر)باء(، 3 – اسم )أمر(، 4 – ضمير متكلم مع الغير )نا(. كسانى كه به مقام امامت رسيده‏اند، هدايت كنندگان اند. امّا چه كسانى راهدايت مى‏كنند؟ در آيه ذكر نشده كه هدايت شامل چه كسانى مى‏شود و به‏صورت مطلق بيان شده است. و يا آية ديگر،

)وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّهً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلاَةِ وَإِيتَاء الزَّكَاةِ وَكَانُوا لَنَا عَابِدِينَ((2).و آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما مردم را هدايت ‏مى‏كردند و انجام كارهاى نيك و بر پا داشتن نماز و اداى زكات را به آنها وحى كرديم، و تنها ما را عبادت مى‏كردند.  در اين آيه نيز از اينكه هدايت كنندگان چه كسانى را هدايت مى‏كنند سخنى به ميان نيامده. از كنار هم قرار دادن اين دو آيه به روشنى در مى‏يابيم‏ هدايت، علّت غايى براى جعل منصب امامت است.  علّتهاى چهار گانه(3):   فلاسفه براى هر معلول و مخلوقى چهار علّت ذكر مى‏كنند:

1 – علّت‏صورى، 2 – علّت مادى، 3 – علّت فاعلى، 4 – علّت غايى.  به عنوان نمونه يك ساختمان اين چهار علّت را دارد. علّت صورى، شكل‏و وضع موجود آن است. علّت مادى، مصالح، آجر و آهن و… كه اجزاء تشكيل‏ دهنده ساختمان هستند. علّت فاعلى عبارت است از معمار، مهندس و كارگرى كه ‏ساختمان را ساخته‏اند. علّت غايى، هدف و انگيزه‏اى است كه سازنده را وادار به ‏ساخت آن نموده است. از نظر فلاسفه علّت غايى مهمترين علّت است كه به آن‏ عله العلل مى‏گويند.  روشن شد كه علّت غايى (علّه العلل) جعل منصب امامت، هدايت است وخداوند براى تحقق هدايت اين مقام و منصب را به برخى از بندگان برگزيده‏ تفويض مى‏نمايد.

 تفاوت امامت مطلقه و مطلق امامت: در نوشتار گذشته بيان نموديم كه امامت مطلقه شرايطى بالاتر از مطلق امامت‏ دارد. اما تفاوت اين دو امامت در چيست؟   پسوند مطلق با مفاهيم زيادى بكار رفته است مانند وجود مطلق و مطلق وجود،علم مطلق و مطلق علم، رحمت مطلق و مطلق رحمت.  هر چه كه در اين عالم يافت مى‏شود بهره‏اى از وجود دارد يعنى داراى مطلق وجودمى‏باشد، ولى ذات اقدس ربوبى وجود مطلق است، و هيچ وجودى با او قابل قياس نيست.    مثال ديگر، كودكى كه در دبستان درس مى‏خواند عالم است و مجتهد و دانشمند نیز عالم‏اند، آيا علم اين دو قابل مقايسه مى‏باشد؟ كودك دبستانى بهرۀ ناچيزى از علم ‏دارد او مطلق عالم است ولى دانشمند نسبت به کودک دبستانی عالم مطلق است. در امامت، مطلق امام، به درجه‏اى قابليّت امامت را دارا مى‏باشد. ولى امام ‏مطلق، امام تمام كون و هستى مى‏باشد و آنان فقط حضرات چهارده گانه معصومين علیهم السلام  ‏هستند و غير از آنان هيچ كس امامت مطلقه ندارد( که این موضوع با ولایت مطلقه متفاوت است که در نوشتارهای مربوط به ولایت فقیه بحث ان را اورده ایم). يك انسان هر قدر مهربان باشد،مهربانى او اندازه‏اى دارد، يعنى مطلق رحمت دارد، ولى امامعلیه السلام داراى رحمت مطلقه‏ مى‏باشد. در كلمات امام كاظمu از امام به عنوان رﺣﻤﺔ اللَّه الواﺳﻌﮥ(5) (رحمت فراگير پروردگار) ياد شده است.

   وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَﺋﻤﺔ يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يُوقِنُونَ

و از آنان امامانى قرار داديم كه به فرمان ما هدايت مى‏كردند چون شكيبايى نمودند و به آيات، يقين ‏داشتند. كلمة امام يكى از كلمات متداول در زبان و زمان ما مى‏باشد. كلمه‏اى كه اهل ديانت و مؤمنين ‏حداقل در روز چند مرتبه تكرار مى‏كنند. امّا گمان مى‏كنم كلمة امام از مظلومترين و مجهولترين كلمات‏ باشد. اين كلمه نوعاً براى ما بطور تفصيلى روشن نيست و همه يك آگاهى اجمالى از كلمه امام داريم.در دعا می خوانیم:   «اللّهم عرّفني نفسک فإنّك إن لم تعرّفني نفسك لم أعرف رسولك، اللّهم عرّفني رسولك فإنّك ‏إن لم تعرّفني رسولك لم أعرف حجّتك، اللّهم عرّفني حجّتك فإنّك إن لم تعرّفني حجّتك ضللتُ ‏عن ديني»(1).خداوندا! خودت را به من بشناسان كه براستى اگر خودت را به من نشناسانى پيامبرت را نشناسم خداوندا! پيامبرت را به من بشناسان كه به راستى اگر رسولت را به من نشناسانى حجّتت را نشناسم خداوندا! حجّت‏ خود را به من بشناسان كه به راستى اگر حجت خود را به من نشناسانى در دين خود دچار گمراهى‏ مى‏شوم.  زراره ابن اعين كه يكى از معتبرترين و ارزشمندترين و موثق‏ترين روات احاديث شيعه مى‏باشد، چنين مى‏گويد:   روزى خدمت امام صادق u شرفياب شدم و سخن از امام موعود و معرفت او به ميان آمد. حضرت به من اين دعا را تعليم كردند، و فرمودند: اگر امام را درك نكردى اين دعا را بخوان تا خدا به تومعرفت دهد.   مضمون دعا روشن مى‏كند كه معرفت امام u بايد از طريق خداوند باشد و از طریق غير ‏خداوند نمى‏شود امام u را شناخت. امامت عظمى و حجّت كبرى را بايد از ناحية خدا بشناسيم. و غير از راهى كه خدا معرفى مى‏كند بقيّة راه‏ها به ضلالت و گمراهى مى‏انجامد. حال ما براى اينكه امام  را بشناسيم از قرآن يارى و استمداد مى‏جوييم. در قرآن آيات‏ متعددى در رابطه با امامت و ولايت وجود دارد.    آيه‏اى را كه در ابتداء اوردیم آية 24 سورة سجده بود. شبيه به اين آيه يك آيه ديگر در قرآن وجود دارد(2).