Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Table Normal”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:”Calibri”,”sans-serif”; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:”Times New Roman”; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;}

امام علي عليه السلام می‌فرمايد: «… لَا يَدْخُلُ فِي الْأُمُورِ بِجَهْلٍ، وَ لَا يَخْرُجُ مِنَ الْحَقِّ بِعَجْزٍ. إِنْ صَمَتَ لَمْ يُعْيِهِ الصَّمْتُ، وَ إِنْ نَطَقَ لَمْ يُعْيِهِ اللَّفْظُ، وَ إِنْ ضَحِكَ لَمْ يَعْلُ بِهِ صَوْتُه‏ …» : وقتي شيعه ما را بينيد، اين صفات در او ظاهر است: … در کارها با حالت ناداني و ناآگاهي وارد نمی‌شود، و در کار حقّي که وارد شد و بايد انجام بدهد، در اثر تنبلي و ناتواني، دست از کار نمي کشد. آنجايي که بايد سکوت کند، از سکوت کردن خسته نمی‌شود، و آنجايي که بايد سخن بگويد، لفظ و سخن او را ناتوان نمی‌کند، و موقع شادي و خنده، تبسّم می‌کند و صدايش به قهقهه بلند نمی‌شود.

قال مولانا اميرالمؤمنين ـ‌ صلوات الله و سلامه عليه‌ـ في وصف شيعته: «… قَانِعٌ بِالَّذِي قُدِّرَ لَهُ؛ لَا يَجْمَحُ بِهِ الْغَيْظُ، وَ لَا يَغْلِبُهُ الْهَوَى، وَ لَا يَقْهَرُهُ الشُّح …»: به آنچه برايش مقدَّر شده قانع است. خشم و غضب مثل اسب سرکشي که صاحبش را زمين مي‌زند، بر او مسلط نمی‌شود که او را از پا در بياورد، و مغلوب هواي نفس واقع نمي‌شود، و بخل او را مقهور نمي‌سازد.

نوف البکالي از اميرالمؤمنين ـ‌عليه السلام‌ـ نقل کرده كه مي‌فرمايند: «… يُخَالِطُ النَّاسَ بِعِلْمٍ وَ يُفَارِقُهُمْ بِسِلْمٍ. يَتَكَلَّمُ لِيَغْنَمَ وَ يَسْأَلُ لِيَفْهَم‏…» : از اوصاف شيعه ما اين است که وقتي با مردم معاشرت می‌کند، اين کار را با علم و آگاهي انجام می‌دهد و اگر از کساني جدا شود، با مسالمت جدا می‌شود (طوري جدا می‌شود که موجب دشمني نشود) اگر سخني می‌گويد براي اين است که سودي ببرد و اگر سؤالي می‌کند براي اين است که بر دانائي و معرفتش افزوده شود.
اين اوصاف نصايح ساده‌اي نيست که همه جا يافت می‌شود؛ بلکه در اين جملات، ظرائفي بيان شده که به افراد ممتاز اختصاص دارد. اين توصيفات در آخر به آنجا کشيده می‌شود که شنونده صيحه‌اي می‌زند و از دنيا می‌رود!

عن علي ابن ابيطالب عليهما السلام:«…نَفْسُهُ مِنْهُ فِي عَنَاءٍ وَ النَّاسُ مِنْهُ فِي رَاحَةٍ؛ أَرَاحَ النَّاسَ مِنْ نَفْسِهِ وَ أَتْعَبَهَا لِآخِرَتِهِ‏…». در اينجا دو عبارت که مکمّل هم هستند را بيان مي‌فرمايند. يکي اين‌که «نفس شيعه واقعي از ناحيه خودش در زحمت و رنج است؛ امّا مردم از ناحيه او در راحتي هستند». بعد اين عبارت را تکميل مي‌کند و مي‌فرمايد: «مردم را از ناحيه خودش راحت کرده، امّا خودش را که به رنج مي‌اندازد براي اين است که به پاداش اخروي نائل شود».

« حكيمي گفت پرسيدم از امام صادق، عليه السلام، از پست تر و پايين‌تر درجة برگشت از حق. پس فرمود: همانا كبر پايين تر درجه اوست.»

شرح كبر:

شرح « كبر» عبارت است از يك حالت نفسانيه كه انسان ترفع كند و بزرگي كند و بزرگي فروشد بر غير خود. و اثر آن اعمالي است كه از انسان صادر مي‌شود و آثاري است كه در خارج بروز كند كه گويند تكبر كرد. و اين صفت غير از عجب است.

ماه عسل و اثر عوامل روانی در زمان آمیزش

در آیه شریفه (و اتوالنساء صدقاتهن نحله) بلافاصله پس از کلمه صداق شیرینی عسل را به نمایندگی مولدش (نحل) بیان می فرماید در کتابهای شیعه و سنی بکرات به کلمۀ عسیل برمیخوریم که عسل چون حسن و عسیل چون حسین فقط در کمیت بحث محدودی در قلمرو یک کلمه دارند ولی در عمل و شیرینی هر دو را کیفیتی مشابه و نامحدود است ولمعه و وسائل شیخ حر عاملی و کتابهای دیگر شیعه و اسد الغابه و … و سنی کلمه مذکور را که معنای نطفه ریزی و آمیزشی شیرین را نیز می رساند آوده اند که مخصوصاً در آنها قسمت بحث طلاق که محلل باید به عسیل برسد مطالبی هست و در بعضی از قسمتها می بینیم که نبی گرامی… حتی تذوی من عسیلنا و تذوفی من عسیلتک را به داماد فرموده اند.

ازدواج ونقش ان در بهداشت رواني

روان پزشکان فردی را از نظر رواني سالم می دانند که تعادلی میان رفتارها و کنترل او در مواجهه با مشکلات اجتماعی وجود داشته باشد. از این دیدگاه انسان و رفتارهای او در مجموع یک دستگاه درنظر گرفته می شود که براساس کیفیات تأثیر و تأثر متقابل عمل می کند. با این نگاه ملاحظه می شود که چگونه عوامل متنوع زیستی انسان بر عوامل رواني ـ اجتماعی او اثرگذاشته و یا برعکس از آن اثر می پذیرد؛ به سخنی دیگر در بهداشت و تعادل رواني، انسان به تنهایی مطرح نیست بلکه آن چه مورد بحث قرار می گیرد، پدیده هایی است که دراطراف او وجود دارند و بر جمع نظام او تأثیر می گذارند و از آن متأثّر می شوند

بحث فقط از لباس خود عروس است نه داماد و نه خویشاوندان عروس یا داماد زیرا در اسلام با دو مطلب جالب از عروسی حضرت علی عليه السلام وحضرت زهراسلام الله عليها درباره لباس عروسی روبرو می شویم و توجهمان را تا حدودی به لباس عروس جلب مینماید:

اميرالمؤمنين(ع) در باره شيعيان مى‏فرمايند: فَهُمْ وَ الْجَنَّةُ كَمَنْ رَآهَا فَهُمْ عَلَى أَرَائِكِهَا مُتَّكِئُونَ وَ هُمْ وَ النَّارُ كَمَنْ أَدْخَلَهَا فَهُمْ فِيهَا يُعَذَّبُونَ. شيعيان حقيقى گويا در بهشت بر تخت‏هاى بهشتى تكيه زده و مورد رحمت و لطف الهى قرار گرفته‏اند؛ و حال ايشان نسبت به جهنم چنان است كه گويا آن‏ها را وارد جهنم كرده‏اند و در آن‏جا عذاب مي‌شوند. مشابه اين فرمايش حضرت امير(ع)، با اندكي اختلاف در تعبيرات، در روايات زيادى وارد شده است. از جمله اين‌كه مؤمنان واقعي بهشت و كساني را كه از نعمت‌هاي آن بهره‌مند هستند مي‌بينند؛ هم‌چنان‌كه جهنم و اهل آن را كه معذبند، مي‌بينند.

«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ امْحَقْ ذُنُوبَنَا مَعَ امحَاقِ هِلالِهِ، وَ اسْلَخْ عَنَّا تَبِعَاتِنَا مَعَ انْسِلاخِ أَيَّامِهِ حَتَّی يَنْقَضِيَ عَنَّا وَ قَدْ صَفَّيْتَنَا فِيهِ مِنَ الْخَطِيئَاتِ، وَ أَخْلَصْتَنَا فِيهِ مِنَ السَّيِّئَاتِ .»
خدايا با بي‌رمق شدن نور ماه و رفتن او در محاق، گناهان ما را نيز پنهان فرما. با پايان يافتن اين ماه پيامدهاي گناهان و سنگيني رفتار خطاي ما را، از ما بركنار نما؛ تا جايي كه چون اين ماه پايان مي‌يابد، ما نيز از خطا و گناه پاك شده و از بديها و زشتي‏ها رها گشته باشيم.
اين دعا در هنگام ورود و فرا رسيدن ماه رمضان گفته شده است. اما در پايان اين دعا به پايان ماه توجه شده است. براساس نظر اهل لغت و ادبيات عربي، شبهاي اول ماه تا سه شب، را «هلال» و از آن زمان تا سه ‌شب مانده به پايان ماه را  «قمر» مي‌نامند. از شب بيست و هفتم به بعد، گاهي دو شب و گاهي سه شب به پايان ماه مانده ديگر ماه ديده نمي‏شود. ايام ديده نشدن ماه را، ايام «مُحاق»، «مِحاق» يا «مَحاق» مي‌گويند. حالت «هلال» ماه در دو مرحله ظاهر مي‏شود: يكي در آغاز ماه و ديگري در پايان ماه. دو يا سه شب مانده به پايان ماه، ديگر هلال ماه در حال «محاق» است. شب پايان ماه نيز شب سلخ ناميده شده چرا كه دوباره ماه نو طلوع می‌كند. امام سجاد (ع) در دعا مي‏فرمايد: خدايا همانگونه كه هلال ماه رو به محاق مي‏رود، و ديگر نور ماه ديده نمي‏شود، گناهان ما را نير بي‌رمق و پنهان فرما! به گونه‌اي كه تا پايان ماه ديگر گناهي براي ما نمانده باشد و در هنگام «سلخ» و نو شدن ماه، ما را نيز آراسته و نو نما

خدايا، من وسيله‏اى براى رسيدن به غفران و رضوان تو ندارم، جز دو چيز: يكى نسيمهاى رحمتى كه از جانب تو وزيدن مى‏گيرد و يكى هم شفاعت پيامبر(صلي الله عليه و آله). به مناسبت شب عرفه، كه يكى از شب‌هايى است كه عواطف رحمت الهى بيش از هميشه وزيدن مى‏گيرد، اشاره‏اى مي‌كنم به دعاهايى كه براى فردا از طرف اهلبيت(عليهم السلام) وارد شده، كه اشاره‏اى به مسئله‏ى توسل دارد.  دعاى سيدالشهدا(عليه السلام) در عرفات، از غرر ادعيه است كه اگر ما از ادعيه‏اى كه مأثور از اهلبيت(عليهم السلام) است پنج دعا را انتخاب كنيم، يكى به يقين، عرفه‏ى امام حسين(عليه السلام) خواهد بود.

هر نظام آموزشى و پرورشى بر اساس بينش و نگرش بنيانگذاران آن،‌ نسبت به حقيقت انسان و ابعاد وجودى وي، و نيز بر حسب هدف يا اهدافى كه از تعليم و تربيت،  در نظر مي‌گيرند و نيز بر اساس اعتقادى كه به كيفيت رشد و حركت انسان بسوى هدف مطلوب دارند بنا ميشود. و در واقع، اين بينشها و نگرشهاست كه مبانى تعليم و  تربيت هر نظامى را تشكيل ميدهد هرچند آگاهانه مورد توجّه واقع نشود يا مورد تصريح، قرار نگيرد.