قریش در برابر اسلام
ظهور اسلام در مکه و مخالفت آن با منافع طبقه مسلط، آنان را وا داشت تا در مقابل اسلام به معارضه برخیزند و با انواع روشها برای خاموشی شعله های آن بکوشند. به این ترتیب جامعه مسلمانان در برابر فشارهای طاقت فرسای قریش قرار گرفت. در این مسیر، مشرکان به تناسب نوع و تازگی موقعیت مسلمانان، از تمام شیوه های ممکن استفاده می کردند. سیره نویسان نیز به این حقیقت اشاره کرده اند که عذب قوم لا عشائر لهم ولا مانع; (1)
«گروهی شکنجه می شدند که پشتوانه و بازدارنده ای نداشتند.»
مهم ترین عکس العمل های خشونت بار قریش بر علیه مسلمانان را می توان در چند عنوان توضیح داد.
1- شکنجه:
معمولا طبقات ضعیف اجتماعی (بیشترین حامیان پیامبر صلی الله علیه و آله) گرفتار این نوع رفتار می شدند. بلال به دست امیة بن خلف، (2) عمار و پدر و مادرش به دست بنی مخزوم، (3) و زنی از کنیزان در بنی عدی توسط عمر بن خطاب که آن زمان مشرک بود، شکنجه می شد. (4) در باره بلال نقل شده است که او را بر زمین داغ می خواباندند و سنگ بر سینه اش می گذاشتند. ریسمان بر گردنش آویزان می کردند و به دست بچه ها می دادند تا او را در میان کوچه های مکه به این سو و آن سو بکشند. (5) بلال خود نیز می گفت: مرا یک شبانه روز تشنه نگاه می داشتند و بعد روی سنگ داغ می خواباندند. (6)

شناخت پیغمبر، بدون شناخت قرآن ممكن نیست و همان گونه كه شناخت حقیقت قرآن مقدور بسیاری از افراد نیست، شناخت حقیقت پیغمبر نیز چنین است و آنچه در حدیث آمده كه: “رسول خدا را جز خدا و علی ابن ابی طالب (علیه السلام) كسی نشناخت”(بحار الانوار ج39ص84)
 ناظر به این بخش از معرفتهای نوری است چون كسی تا أم الكتاب را نشناسد پیغمبر را نمی تواند بشناسد، زیرا پیغمبر همان طور كه در نشئه ی كثرت، قرآن را در مرحله ی عربی مبین از خداوند آموخت، در نشئه ی وحدت نیز آن را در مرحله ی أم الكتاب از خداوند تلقّی كرد، پس رسول اكرم همه ی علوم و معارف قرآن را واجد است و شناخت او بدون شناخت همه ی مراحل قرآن، مخصوصاً مرحله ی أم الكتاب آن میسر نبوده اقتدا كردن به آن حضرت بدون شناخت وی، ممكن نیست.
هر كس به اندازه ی راهی كه در شناخت قرآن، و در نتیجه معرفت پیامبر، طی كرده می تواند به آن حضرت اقتدا كند و هر كس كه صراط مستقیم را، كه حدّی از آن عربی مبین و حدّ دیگرش أم الكتاب است، به اندازه شناخت خود طی كند به همان میزان به پیغمبر اقتدا كرده به خدا نزدیك می شود. نباید انتظار داشت كه همه ی سالكان به أم الكتاب برسند بلكه در قوس صعود، همگان به سمت خدا حركت می كنند چنانكه در قوس نزول، همه از جانب خدا آمده اند: همه ی ما از خداییم و به سوی او بازگشت می كنیم .
الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّـهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ ﴿١٥٦/البقره﴾

  ترور شاخص‌ها 1؛ ترور عدالت خداوند علیم و حکیم: “لقد أرسلنا رسلَنا بالبینّاتِ و أنزلنا معهم الکتابَ و المیزانَ لِیقومَ الناسُ بالقسط” ما پیامبران مان را با دلایل روشن فرو فرستادیم و با آنان کتاب و میزان فرو آوردیم تا مردم قسط را به پا دارند” حدید/25 v شاخصه های اصولگرایی: مقام معظم رهبری، […]

عامل حیاتی در انسان: برای تحلیل طراحی استراتژیک، نخست باید درک استراتژیکی از انسان داشت؛ از آنجا که بر آنیم تا از در وارد مباحث دقیق شویم نه دیوار، به امیرالمومنین (ع)؛ یعنی در مدینه علم، پناه می بریم؛ ایشان (ع) در تبیین انسان شناسی استراتژیک فرموده اند: العقول أئمة الافکار، و الافکار أئمة القلوب، و القلوب أئمة الحواس و الحواس أئمة الاعضاء” عقل، پیشوای ذهن است و ذهن پیشوای قلب و قلب پیشوای حواس و حواس، پیشوای اعضا. بحارالانوار، ج۱، ص۹۶.
عامل حیاتی در جامعه: مطابق با آنچه در انسان شناسی استراتژیک گفته شد، عقل به عنوان امام درون انسان، عمق حیاتی و تعیین کننده شخصیت انسان را شکل می دهد؛ اما عمق استراتژیک جامعه را امام تشکیل می دهد. بنابراین، عمق حیاتی و تعیین کننده جامعه بشری، با شخص امام شکل می گیرد.
عامل حیاتی در هستی: عمق حیاتی و استراتژیک عالم هستی هم امام هستی، یعنی الله تبارک و تعالی می باشد. با این مقدمات، بحثی بسیار ساده اما دیریاب درباره طراحی استراتژیک تقدیم می شود:

ظریفترین و پیچیده ترین اصل مدیریت؛ تغافل! چندی پیش روایتی در سایت امام خامنه ای آمده بود که مخاطبین را به تامل وامی داشت: «وَ اعْلَمْ يَا بُنَيَّ أَنَّ صَلَاحَ الدُّنْيَا بِحَذَافِرِهَا فِي كَلِمَتَيْنِ إِصْلَاحِ شَأْنِ الْمَعَايِشِ مِلْ‏ءَ مِكْيَالٍ ثُلُثَاهُ فِطْنَةٌ وَ ثُلُثُهُ تَغَافُلٌ…» از وصیت امیرالمومنین به فرزندش، مستدرك الوسائل، ج ۹، ص ۳۷. بدان فرزندم که اصلاح همه جانبه [امور] دنیا، در دو کلمه است؛ اصلاح اوضاع زندگی، پیمانه پری است که دوسوم آن زیرکی و یک سوم آن تغافل است. حتی امام علی علیه السلام در جای دیگری می فرمایند که نصف شخصیت انسان، تغافل است۱؛ حتی تغافل درباره خواص۲ و بزرگان!

به نظر می رسد که این اصل استراتژیک، در مدیریت اصلاحی، به گونه حیرت آوری در مدیریت امام خمینی و امام خامنه ای نمایان شده است. این اصل بسیار پیچیده و دست نیافتنی، به شکل ویژه ای در مورد برخی از خواص و مسئولین بلند پایه جمهوری اسلامی ایران، به کار گرفته شده است.

 در میان دورانهای مختلف حیات انسان، دوره بلوغ و آغاز حیات جنسی از مهم ترین و بحرانی ترین ایام زندگانی به شمار می رود . در همین دوران است که دگرگونیهای بسیاری در تواناییهای جسمی به وقوع می پیوندد و به همراه خویش بینشها و گرایشهای نوجوان را متحول می سازد . مولوی در ضمن بیانی گیرا این دوره را این گونه به شعر در می آورد:

و آن جوانی همچو باغ سبز و تر /می رساند بی دریغی بار و بر /چشمه های قوت و شهوت روان /سبز می گردد زمین تن بدان /خانه معمور و سقفش بس بلند /معتدل ارکان و بی تخلیط و بند (1)

با نظر به اهمیت این دوران، روان شناسان در یکصد ساله اخیر به تحقیقات دامنه داری دست زده اند و هر کدام از زاویه ای خاص به بازگشایی و تشریح این دوره پرداخته اند .

استمناء  در نوجوانان وجوانان و نشانه های ابتلا به ان:

ممکن است بعضی از مواردی که در ذیل می‌آید به صورت مادرزادی یا در اثر بیماریهای عفونی برای افراد به‌وجود آمده باشد که در آن حالت، نمی‌تواند از علائم و نشانه‌های استمناء محسوب گردد. نشانه‌ها عبارت‌اند از:(1و2)

• حلقه سیاه، زیر چشمان؛ • اشک‌آلودگی و نا آرامی چشم؛• عرق کردن کف دستها؛• بی‌حالی و بی‌رمقى؛• خواب آلودگی و اضطراب؛• رنگ‌پریدگی در چهره؛• ضعف و سستى عمومى؛• غمگین بودن و افسردگى؛• سستی در بدن؛• تنبلی و بی‌حالى؛• تندخویی و زود خشمگین شدن؛• در خود فرو رفتن؛• عدم تعادل عصبى؛• خارش دستگاه تناسلى؛• بی‌نشاطی برای بازی و دویدن؛• خودخواه، متکبر، عبوس و کمرو شدن؛• بدبینی نسبت به اجتماع و تقلیل قدرت سازش با دیگران؛• لرزش دست و ضعف چشم در افراد کم سن و سال و ضعیف؛• ترشح چیزی چرک مانند در دختران، در برخی موارد.[3]

 
 یکی از مهمترین برکات پیروزی انقلاب اسلامی و برقراری نظام جمهوری اسلامی، برگزاری انتخابات آزاد در این سرزمین است. چیزی که تا قبل از این دوره، صرفاً کاریکاتوری از آن در ایران وجود داشت و نمایشی بود برای به کرسی نشاندن افرادی که شاه مخلوع، لیست کرده بود.

به همین دلیل، تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، توقع انتخابی اصولی و سنجیده از مردم نمی‌رفت. چون اصلاً انتخاباتی وجود نداشت که در گام بعد، این سوال مطرح شود که: انتخاب با کدام معیار؟

 اما با پیروزی انقلاب و استقرار نظام اسلامی مبتنی بر آن، در یک فرایند تدریجی نیاز بود تا مردم برای “چگونه رأی دادن” تربیت عقیدتی-سیاسی شوند. فرایندی که انجام آن از عالی‌ترین سطح سیاسی، یعنی رهبری آغاز شد و توسط سایر نهادها به طور نسبی انجام پذیرفت تا طی آن مردم، دست به انتخاب‌هایی بر اساس معیارها و ارزش‌های دینی، انقلابی و ملی بزنند.

 بیداری اسلامی در جهان اسلام یک سابقه دویست ساله دارد.  به این معنا که مسلمانها از یک زمانی به خود آمدند و از آن حالت رکود و رخوت و با یک تعبیر انحطاطی که به آنها تحمیل شده بود، خارج می‌شدند. و لذا یک نهضتی در جهان اسلام بوجود آمد که ما اسم آن نهضت را می‌گذاریم نهضت بیداری اسلام. یک عامل محرک برای اینکه این نهضت به وجود بیاید تهاجم بیگانگان به کشورهای اسلامی و ایجاد سلطه در این کشورها بود. این هجوم و حضور بیگانگان در کشورهای اسلامی تقریباً همزمان بود. شما می‌بینید که نه سال بعد از انقلاب کبیر فرانسه (در سال 1798 میلادی) ناپلئون به مصر حمله می‌کند و مصر را اشغال می‌کند.در همین سالها حضور جدی‌تر و ملموس انگلیسی‌ها را در شبه قاره هند می‌بینیم. شبه قاره هند هم در حقیقت قلمرو اسلامی بود. از همین سالها حرکتهایی علیه سلطة بیگانه شروع می‌شود، بنابراین از آغاز قرن نوزدهم تا حالا که آغاز قرن بیست‌و‌یکم است. حدود دویست سال بیداری اسلامی سابقه دارد.

شخصیت زن در اسلام
پیش از اسلام در هیچ یک از جوامع بشرى، زن عضوى مؤثر و شخصى مستقل محسوب نمى شد و کلمه زن مفهوم زبونى، خوارى و بى خردى داشت و در ادبیات آنان، چه نظم و چه نثر سخن بسیار در ناشایستگى و تحقیر جنس زن یافت مى شود که طرز تفکر و دیدگاه آنان را نسبت به زن نشان مى دهد.
اما از روزى که آفتاب عالمتاب رسالت حضرت خاتم الانبیاء صلى الله علیه و آله در افق جهان درخشید، نقش زن در جامعه کاملاً دگرگون شد و مردمانى که براى زن اهمیت قائل نبودند و او را موجودى پست و براى خدمتگزارى انسان شریف (مرد) به حساب مى آوردند، در پرتو تعالیم اسلام، به عنوان انسانى داراى حقوق و شخصیت اجتماعى شناختند.
خداوند متعال نقش زن را به طور واضح مشخص کرد و او را همانند مرد عضو کامل جامعه و داراى جایگاه قانونى، شرعى و رسمى قرار داد.

در موارد متعددى که لازم و ضرورى بوده است معصومین علیهم السلام از علم غیبى و پیشگوییهاى غیبى استفاده کرده اند و در مواردى که اساس حقانیت اسلام یا مصالح عالى اُمّت (همچون مشروعیت امامت آنان) در معرض خطر قرار مى گرفت، از این آگاهى به صورت «ابزار» هدایت استفاده مى کردند، تا آنجا که مى توان گفت پیشگوییها و گزارشهاى غیبى امامان، بخش مهمّى از زندگینامه آنان را تشکیل مى دهد، ولى با یک نگاه گذرا به زندگانى امام حسن عسکرى علیه السلام در مى یابیم که آن حضرت بیش از امامان دیگر آگاهى غیبى خود را آشکار نموده و از آن بهره برده است.
راز استفاده وسیع از علم غیبى
در این قسمت، این موضوع را مورد بررسى قرار مى دهیم که چرا حضرت عسکرى علیه السلام به صورت گسترده از علم غیبى استفاده کرده است.
1. شرائط نامساعد
اولین عاملى که مى توان به آن اشاره نمود، شرائط نامساعد و جوّ اختناقى است که براى حضرت عسکرى و پدر بزرگوارش پیش آمد. از زمانى که امام هادى علیه السلام به صورت اجبارى به سامرا مُنتقل گردید، به شدّت تحت کنترل بود، از این جهت امکان معرّفى فرزندش «حسن» به عنوان جانشین و امام بعدى براى شیعیان وجود نداشت، و کوچک ترین گامى در این مسیر مى توانست جان فرزندش را به شدّت به خطر اندازد.

 امام حسن عسکری علیه السلام، یازدهمین امام شیعیان، در روز جمعه هشتم ربیع الثانی، سال 232 ه ق (1) در مدینه منوره دیده به جهان گشود . (2) پدر بزرگوار آن حضرت، امام هادی علیه السلام و مادرش بانویی پارسا و شایسته است که از او به نامهای: «حدیثه » ، «سلیل » و «سوسن » یاد شده است . این بانوی گرامی از زنان نیکوکار و دارای بینش اسلامی بود . در فضیلت او همین بس که پس از شهادت امام حسن عسکری علیه السلام پناهگاه و نقطه اتکای شیعیان در آن دوره بحرانی و پراضطراب به شمار می رفت . (3)
مدت امامت امام حسن عسکری علیه السلام شش سال و با سه نفر از خلفای عباسی که هر یک از دیگری ستمگرتر بودند، معاصر بود: المعتز بالله، المهتدی بالله والمعتمد بالله .
امامت حضرت از سال 254 شروع شد و در 260 ه ق با شهادت آن حضرت پایان یافت; آن حضرت در هشتم ربیع الاول 260 و در 28 سالگی در شهر سامراء توسط احمد معتمد، پانزدهمین خلیفه عباسی، مسموم شد و به شهادت رسید و در خانه خود در سامراء در کنار مرقد پدرش به خاک سپرده شد . (4)
به مناسبت سالروز شهادت آن امام همام، در این مجال نگاهی داریم به «جایگاه اندیشه و عمل » در سخنان نورانی آن حضرت .