دعایی که جبرئیل به پیامبر(ص) آموخت
سید بن طاووس(قدس سره) گوید:این دعا را در کتاب کهنه ای یافتم که تاریخ کتابت آن، زیاده از دویست سال پیش بود.
جبرئیل(ع) به خدمت پیامبر (ص) آمد و با او بود میکائیل و اسرافیل (ع)و گفتند: یا رسول الله به درستی که خدای تعالی تو و امت تو را در دنیا و آخرت به این نام های کرامت نموده است،خوشا به حال تو و امت تو.
اگر کسی را خدای عزوجل توفیق دهد تا این دعا را بخواند به درستی که این دعای بزرگ و جلیل القدری است و این دعا گنجی از گنجهای عرش است و در این دعا همه نام های پروردگار جل جلاله داخل است که خدای تعالی به برکت آنها خلق نموده است همه خلایق و اهل آسمانها و زمین ها و بهشت و دوزخ و آفتاب و ماه و ستاره ها کوهها را و آنچه را که در بیابان و در دریا از چهارپایان وحشرات و جانوران وحشی ودرختان باشد و آنچه در دریاها باشداز مخلوقات و عجائبی که نمیداند آنها را به غیر از آن که ایشان را خلق نموده است.
پس ملائکه گفتند: این دعا را به احدی یاد مده،مگر به خوبان از امت خود،چون در حکم و علم خدا،جاری شده است،که خدای متعال حاجت آن را که این دعا را یک مرتبه بخواند،مستجاب گرداند و این دعا به دعای مبارک مشهور است.

سیدبن طاووس(قدس سره) در پایان دعا میگوید: این دعا از جمله دعاهایی است که من در یک امر مهمی به خاطرم رسید که بخوانم و اثر اجابتش را تجربه نمایم، چون خواندم، قسم به خدا که تعجیل اجابت را دیدم و آنچه از خدا می خواستم، در خواب به من الهام شد که برآورده می شود حاجتم، پس چنان شد که در خواب دیده بودم.

1- اعراف/362- بقره/117، 1893- توبه/107-109، 17-184- فرقان/72-765- قصص/55-836- روم/307- مائده/878- احزاب/359- زمر/33-3410- معارج/15-3511- بینه/5

1- عنکبوت/462- بقره/62، 82، 256، 109، 1393- مائده/69، 44، 46-484- احقاف/13-145- شوری/156- انعام/108، 68-69، 52-537- آل عمران/64، 99، 113-114، 20-738- نساء/1629- مزمل/1010- طه/13011- جاثیه/1412- لقمان/1513- حج/40، 67-6814- زمر/315- فرقان/6316- اعراف/8717- واقعه/1318- کافرون/1-619- یونس/99-10020- احزاب/48

1- بقره/23-24، 73-1232- آل عمران/853- ممتحنه/1-2، 4، 134- توبه/5، 23-24، 29، 73، 113-114، 1235- قصص/866- نوح/26-277- تحریم/98- محمد/4، 89- مائده51، 33-3410- مجادله/5 ، 2211- نساء/8912- قلم/8-913- انفال/55-57

1- آل عمران/732- توبه/114

مائده/18

1- بقره/177، 1892- مائده/103

نحل/125

از زمانی که واقعه جانگذار عاشورا روی داده است تا به امروز، اندیشمندان بسیاری از جهان اسلام، درباره انگیزه ها و چرایی این قیام، سخن ها گفته اند و نوشته ها نوشته اند. اما در این میان، برخی با توجه به گرایش ها و وابستگی هایی که به حاکمان معاصر خویش داشته اند، به برداشت های تحریف آلود و وارونه از قیام کربلا، دست یازیده اند که یکی از آن ها «نگاه دنیاگرایانه به نهضت عاشورا» است. این نوشتار در ابتدا به معرفی و نقد این دیدگاه پرداخته و در ادامه به اهداف قیام عاشورا از دیدگاه رهبر قیام پرداخته است.

وقايع و حوادث در طول تاريخ از لحاظ تاثيرات اجتماعي و بارهاي مثبت و منفي يکسان نبوده و متفاوت هستند بعضي تاثيراتش سطحي وگذرا است برخلاف بعضي ديگرکه تاثير عميق و ماندگاري بجا مي گذارند چه بسا از نظر عاطفه و تاثيرات روحي بعضا دچار تحول و انقلاب دروني مي گردند. عاشوراي حسيني از اين دسته است. اگر شما به دقت ملاحظه کنيد خواهيد ديد که بارهاي مثبت در ابعاد گوناگون تربيتي، اجتماعي، سياسي، فرهنگي و معنوي دراين واقعه آن هم ظريف وعميق وجود دارد که متفکران وانديشمندان و فرزانگان حوزه ي فکر وانديشه رابه تحير و تعجب وامي دارد. گرچه اين واقعه برآينداصطکاک و برخورد دو نوع تفکر و دو طينت متضاداست يکي طينت و تفکري پاک که مظهر ايمان، صداقت، عفاف، ايثار، شرف، مروت، حيا، انسانيت، حريت، آزادي که خواستگاه ارزش هاي والاي انساني است. ديگري طينت خبيث که مظهر کفر، جهل، مکروفريب، حضاخت، شهوت، بي حيايي، بي ادبي، قساوتها و بالاخره اسير شهوت و شکم است.

قیام امام حسین(ع) از سویی تجلی گاه خصلت های پاک انسانی و فضایل اخلاقی در جبهة حق (درسها)، و از سوی دیگر محل بروز و ظهور رذایل اخلاقی(عبرتها) در جبهة باطل است. عاشورا، میدان مسابقة خصلت های پاکی است که ریشه در افکار درخشان رسول گرامی اسلام(ص) دارد. حسین(ع) و یاران وفادارش، برای احیاء این خصلت ها قیام کردند و به همین خصایل نیز مشهور شدند. در جبهة مقابل نیز، دشمنان گرفتار رذیله های اخلاقی بودند و به همان رذایل معروف شدند. اینک برخی از آن فضایل و رذایل اخلاقی را برمی شمریم:

حضرت ابا عبد الله علیه السلام در وصیّت‏نامه به برادرش محمّد حنفیّه چنین فرمود: «وَاِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْاِصْلاَحِ فِى اُمَّةِ جَدِّى؛[1] من تنها به انگیزه اصلاح در امّت جدّم به پاخاستم.»

از این جمله به خوبى استفاده مى‏شود كه جامعه آن روز، دچار فساد شده بود و در نتیجه، امام مى‏ خواست آن را اصلاح كند. اكنون باید دید چرا جامعه دچار فساد شده بود؟

اوّلاً: حاكمیّت یزید و بنى امیّه منشأ این فساد بود؛ چنان‏كه خود حضرت نیز به این امر اشاره دارد؛ آنجا كه فرمود: «فاتحه اسلام را باید خواند هنگامى كه امّت به حاكمى مثل یزید گرفتار شود.»[2]

ثانیاً: بى‏ مسئولیّتى، مصلحت‏ طلبى و منفعت‏ خواهى نخبگان جامعه و عدم پایبندى آنان به ارزشهاى دینى و رسالت انسانى، عامل فساد و بحران فرهنگى و معنوى جامعه آن روز شده است كه خود حضرت امام حسین‏ علیه السلام به این عامل نیز اشاره مى‏فرماید. در روزهاى پایانى حكومت معاویه، امام در جمع نخبگان اصحاب و تابعین رسول خدا صلی الله علیه و آله خطبه‏اى روشنگرانه در منا ایراد مى‏كند و در آن به شدت از بى‏توجهى نخبگان به وظایف دینى و اجتماعى خود انتقاد مى‏كند. در قسمتى از این خطبه مى‏ خوانیم: