خلیفه دوم نسبت به علی (ع) علاقه مند بود ، به گواه این که او را جزو افراد شوری قرار داد . اگر او را از شورا بیرون می کرد ، چنانچه سعیدبن زید را بیرون کرد ، یا کسی دیگر ، غیر از او را تعیین می کرد. کسی می توانست اعتراض کند ؟

پاسخ

اولاً : خلیفه می خواهد شورایی تشکیل دهد که دارای وزن و ارزش باشد ، تا نتیجه آن را مهاجر و انصار بپذیرند. او ناگزیر بود علی (ع) را عضو این شورا قرار دهد . او با این کار در حقیقت ، خدمتی به علی نکرد بلکه خدمت به هدف خود کرد

ثانیاً : آنان که بینش تاریخی دارند ، می دانند ترکیب شورا به گونه ای بود که انتخاب نشدن علی (ع) امری قطعی به نظر می رسید ؛ زیرا در آن شورای شش نفره علی (ع) دو رأی داشت ؛ رأی خود و رأی پسر عمه اش زبیر بن عوام و لذا زبیر به نفع علی کنار رفت و علی با دو رأی در شورا حاضر بود . اما چهار نفر دیگر ؛ یعنی سعدبن ابی وقاص ، طلحه بن عبیدالله ، عبدالرحمان بن عوف و عثمان ، همگی در صف مخالف امام بودند . طبیعی بود که علی رأیی نداشته باشد و دیگران برگزیده شوند . نابراین ، ماجرای شوری ، یک نوع شگرد سیاسی بود که در عین جلب نظر مهاجر و انصار ، نتیجه به نفع دیگران تمام شد . چنان که عبدالرحمان بن عوف برای علی شرطی قرار داد که می دانست آن حضرت نخواهد پذیرفت ؛ زیرا آن شرط در کتاب و سنت نبود.