پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و
سلم):
بر شما باد خربزه(در متن عربی، واژه البطیخ آمده است. در فرهنگ های واژگان عربی، این
واژه را گاه به هندوانه و گاه به خربزه ترجمه کرده اند. بر اساس برداشت مترجم، این
واژه در متون قدیمی، ناظر به گونه هندوانه و خربزه بوده است؛ اما به نظر مولف، با
عنات به فوایدی که در احادیث برای آن ذکر شده، مقصود، خربزه است، چنان که در لغت
نامه دهخدا: ج 2 ص 4225 نیز بطیخ (بدون قید)، به معنای خربزه آمده است. از این رو
در همه موارد، ترجمه این واژه مطابق با نظر مولف، تغییر داده شد. م.
)؛ چرا که در آن، ده ویژگی است:
خوراک است؛ نوشیدنی است؛ شست و شو دهنده است؛( در متن
حدیث اشتان آمده و آن، نام گیاهی است که در شست و شو به عنوان ماده کمکی، از آن
استفاده می شده است.
این واژه، اساساً پارسی است که به زبان عربی در آمده و شکل و تلفظ پیشین خود را
نیز حفظ کرده است. م.) خوش بوکننده
است؛ مثانه را می شوید؛ شکم را می شوید؛ آب کمر را فراوان می سازد؛ نیروی همبستری
را می افزاید؛ سردی مزاج را از میان بر می دارد؛ و پوست را تمیز می کند.( طب
النبی (صلی الله علیه و آله و سلم): ص 8.)
1540 – پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
نیاز خود به میوه را با خربزه برآورید؛ چرا که میوه بهشت است، در آن، هزار برکت و
هزار رحمت است و خوردنش شفای هر درد است.( طب النبی (صلی الله علیه و آله و سلم): ص
8.)
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
نیاز خود به میوه را با خربزه برآورید؛ چرا که آب آن، رحمت، و شیرینی آن، از
شیرینی بهشت است.( مکارم الاخلاق: ج 1 ص 399 ح 1359.)
طب النبی (صلی الله علیه و آله و سلم):
به پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) خربزه ای از طائف، هدیه دادند. آن را
بویید و بوسید و سپس فرمود: خربزه را دندان بزنید؛ چرا که از زیورهای زمین است:
آبش از رحمت خداوند و شیرینی اش از بهشت است(طب النبی
(صلی الله علیه و آله و سلم): ص 10.).
1543 – پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
هیچ زن بارداری نیست که خربزه بخورد، مگر این که نوزادش خوش چهره و خوش خوی خواهد
شد.( طب النبی (صلی الله علیه و آله و سلم): ص 10.)
امام علی (علیه السلام):
– در بیان فواید خربزه -: در آن، ده ویژگی است: خوراک است؛ نوشیدنی است؛ میوه است؛
سبزی است؛ خورش است؛ شیرینی است؛ شست و شو دهنده است؛ خطمی(خطمی،
گیاهی است از تیره پنیرکیان، دارای گونه های یک ساله و دائمی، که در مناطق خشک
خاورمیانه می روید. گل، ریشه و برگ آن، کابرد پزشگی دارد. گل آن را خشک کرده، می
سایند و به عنوان سرشوی به کار می برند. جوشانده آن نیز ملین است. (دائرة المعارف
فارسی.)
) است؛ سبزی است؛ و داروست.( مکارم
الاخلاق: ج 1 ص 400 ح 1363.)
امام علی (علیه السلام):
خربزه، دنبلان گوهی است، نه در آن بیماریی ای هست و نه عارضه ای.( مکارم
الاخلاق: ج 1 ص 400 ح 1362.)
امام صادق (علیه السلام):
– درباره ویژگی های خربزه -: سنگ را در مثانه، ذوب می کند.( الخصال:
ص 443 ح 36.)
امام صادق (علیه السلام):
خربزه بخورید؛ چرا که در آن، ده ویژگی است: (مانند) دنبلان کوهی است، نه دردی در
آن هست و نه فسادی؛ خوراک است؛ نوشیدنی است؛ میوه است؛ خوش بوکننده است؛ شست و شو
دهنده است؛ خورش است؛ توان جنسی را می افزاید؛ مثانه را می شوید؛ و ادرار آور
است.( الخصال: ص 443 ح 35.)
امام رضا (علیه السلام):
روزگاران به ما خربزه ای پیشکش داد – از زیورهای زمین و از سرای سلامت.
ویژگی هایی بزرگ را در خود جای داده و من – از این جمله، آن را آراسته به سامان
یافتگی دیدم.
پیامبر ما، بنده برگزیده، چنین گفت – (محمد، نیای من، که بر او درود باد):
آب است و شیرینی و سبزی – میوه و شست و شو دهنده و خوراک و خورش
مثانه را می شوید و چهره را صفا می دهد – دهان را خوش بو می سازد و این، همه ده
ویژگی آن است.( مکارم الاخلاق: ج 1 ص 401 ح 1366.)
خوردن خربزه پیش از غذا
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و
سلم):
خربزه پیش از غذا، شکم را کاملا می شوید و بیماری را از ریشه می کند.( تاریخ
دمشق: ج 6 ص 102 و ج 36 ص 141.)
نهی از خوردن خربزه در حالت ناشتا
امام صادق (علیه السلام):
خوردن خربزه در ناشتا، سست اندامی می آورد.( الخصال:
ص 443 ح 36.)
امام رضا (علیه السلام):
خوردن خربزه در حالت ناشتا، سست اندامی – پناه بر خدا – بر جای می گذارد.( الکافی:
ج 6 ص 361 ح 1.)
مناقب آل أبی طالب (علیه السلام):
– به نقل از محمد بن صالح خثعمی -: تصمیم داشتم در نامه ای به امام عسکری (علیه
السلام)، درباره خوردن خربزه در حالت ناشتا… بپرسم؛ اما این پاسخ از او به من
رسید: خربزه را نباید در حالت ناشتا خورد؛ زیرا سست اندامی می آورد.( المناقب،
ابن شهر آشوب: ج 4 ص 428.)
آداب خوردن خربزه
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و
سلم):
خربزه را دندان بزن و آن را قطعه قطعه مخور؛ چرا که میوه ای است خجسته، خوش، مایه
پاکی دهان و تقدس بخش دل؛ دندان ها را سفید می کند، خدای را خرسند می سازد، بویش
از عنبر و آبش از کوثر است، گوشت آن از پردیس، لذت آن از بهشت، و خوردن آن، عبادت
است.( طب النبی (صلی الله علیه و آله و سلم): ص 8.)