در رواياتى آمده است كه امام علىّ بن موسى الرّضا عليه السلام فرمودند : وقتى ماه محرّم مى شد ، كسى پدرم موسى بن جعفر عليه السلام را خندان نمى ديد و در طول ماه محرّم خنده بر لبانشان نقش نمى بست[1] .
عبداللّه بن سنان مىگويد : روز عاشورا بر امام صادق عليه السلام وارد شدم :« فألنيته كاسف اللون ، ظاهر الحزن ودموعه تنحدر من عينيه ؛ايشان عليه السلام را ديدم كه رنگشان پريده بود و ناراحتى در چهره شان نمايان بود و اشكشان از چشمانشان جارى مى شد .
عرض كردم :ممّ بكاؤك ؟ لا أبكى اللّه عينيك ؛گريه شما از چيست ؟ خداوند شما را گريان نكند .
امام صادق عليهالسلام در جواب فرمودند :أما علمت أنّ الحسين بن عليّ [عليهماالسلام] اُصيب في مثل هذا اليوم؟»[2] .آيا نمىدانى در اين روز حسين بن على [ عليهماالسلام] به شهادت رسيدند ؟
اظهار حزن و اندوه در سوگوارى سيّد الشهدا عليهالسلام ، ادامه راه اوليا و اهل بيت عليهمالسلام مىباشد و درسى است كه از آنان آموختهايم . عدّهاى جاه طلب و پيرو هواهاى نفسانى ، فعاليّت وسيعى را آغاز كردهاند كه قيام عاشورا و محرّم را كم رنگ جلوه دهند ـ مانند رفتارى كه با غدير داشتند ـ و آن را در اذهان مسلمانان ، كم رنگ جلوه دادند . هدف آنها اين است كه ولايت اهل بيت عليهمالسلام را كه مرهون خون سيد الشهدا عليهالسلام است ، از دست ما خارج كنند .
[1] ـ امالى صدوق قدسسره ، صفحه 191 و بحار الأنوار ، جلد 44 صفحه 284 .
[2] ـ مصباح المتهجّد ، صفحه 782 و بحار الأنوار ، جلد 45 صفحه 63 .