پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
عناب(علامه مجلسی می گوید: عناب، درختی است مشهور، و چنان که ادعا کرده اند، برگ آن برای چشم دردهای گرم، سودمند است و میوه اش نیز رطوبت را از خون می گیرد. حتی گفته اند که دست زدن به عناب نیز همین اثر را دارد. از همین روی، هرگاه بخواهند آن را از شهری به شهر دیگر ببرند، هر روز، آن را بر پشت یک مرکب می نهند تا یک مرکب، به تنهایی آن را حمل نکند و خونش خشک نشود.
جالینوس، درباره آن گفته است:
خون را خشک نمی کند، تنها بر غلظت آن می افزاید.
ابن بیطار، به نقل از مسیح (علیه السلام) آورده است:
گرم و مرطوب و در میانه درجه نخست است و در آن، حرارت، بیش از رطوبت است. چون خود عناب یا آبش خورده شود، خلطی خوب می آورد. این میوه، همچنین، تندی و سوزندگی خون را تسکین می دهد و برای سرفه، نفس تنگی، درد کلیه و مثانه و درد سینه، سودمند است. نوع برگزیده آن، عنابی است که هسته اش نیز بزرگ باشد. اگر پیش از غذا خورده شود، مناسب تر است (بحارالانوار: ج 62 ص 232).)، تب را می برد.( طب النبی (صلی الله علیه و آله و سلم): ص 9.)
مکارم الاخلاق:
به نقل از ابوالحصین -: چشمانم سفید شده بود و چیزی نمی دیدم. امیر مومنان را در خواب دیدم و گفتم: سرورم! چشمانم به وضعی که می بینی، در آمده است.
فرمود: عناب را نرم کن و با آن، سرمه بکش.
من، عناب را همراه با هسته اش نرم کردم و با آن، سرمه کشیدم و در پی آن، تاریکی از چشمانم رخت بربست و دیدم که چشمانم سالم است.( مکارم الاخلاق: ج 1 ص 380 ح 1274.)
امام صادق (علیه السلام):
برتری عناب بر دیگر میوه ها، به سان برتری ما بر دیگر مردمان است.( مکارم الاخلاق: ج 1 ص 381 ح 1275.)