قرآن
وحمله، وفصله، ثلاثون شهراً؛( احقاف، آیه 15.)
دوران بارداری و از شیر گرفتن او (نوزاد)، سی ماه است.
حدیث
الکافی:
– به نقل از عبدالرحمان بن سیابه، از یکی از کسانی که برای وی حدیث کرده -: از
امام باقر (علیه السلام) پرسیدم که بیشترین زمان ممکن برای ماندن فرزند در شکم
مادر، چه اندازه است؛ چرا که مردم می گویند: شاید فرزند، دو سال هم در شکم مادر
بماند؟
فرمود: دروغ گفته اند. بیشترین زمان ممکن برای باردای، نه ماه است و حتی لحظه ای
از آن بیشتر نمی شود و اگر دمی بر آن بیفزاید، پیش از آن که برون آید، مادر خویش
را می کشد.( الکافی: ج 6 ص 52 ح 3.)
مناقب آل أبی طالب:
هیثم در سپاهی (بیرون از وطن) بود. چون (بازگشت)، شش ماه پس از باز گشت وی، همسرش
فرزندی آورد. او این فرزند را از زن نپذیرفت. او را نزد عمر آورد و مسئله را برای
وی بازگو کرد. وی نیز فرمان سنگسار زن را داد. اما پیش از آن که زن سنگسار شود،
علی (علیه السلام) خود را بدان زن رساند سپس به عمر گفت: لختی درنگ کن! آن زن راست
گفته است. خداوند متعال می گوید: وحمله، وفصله، ثلثون شهراً؛( احقاف،
آیه 15.) دوران بارداری و از شیر گرفتن او
(نوزاد) سی ماه است و می فرماید: والولدت یرضعن أولدهن حولین کاملین؛( بقره،
آیه 233.) مادران، کودکان خود را دو سال
تمام، شیر دهند. پس، بارداری و شیردهی، سی ماه است.
عمر در این هنگام گفت: اگر علی نبود، عمر تباه شده بود؛ و آن زن را آزاد کرد و
فرزند را هم به پدر، ملحق ساخت.( المناقب، ابن شهر آشوب: ج 2 ص 365.)
توضیح:
کمترین زمان بارداری، چهل روز است، و این زمان انعقاد نطفه است و کمترین زمان لازم
برای زنده زاده شدن کودک نیز شش ماه است؛ چه این که نطفه، چهل روز در زهدان می
ماند، سپس چهل روز به لخته ای بدل می شود، سپس چهل روز پاره گوشتی می شود، آن گاه
در چهل روز، صورتی به خویش می گیرد و در بیست روز هم روح در آن دمیده می شود. این،
شش ماه است و بدین سان، جدا شدن فرزند (از شیر مادر) در 24 ماه صورت می پذیرد و
دوران بارداری به او نیز شش ماه می شود.