حدیث 1 :
امام حسین (ع) : چگونه با چیزی كه خود در وجودش نیازمند توست ، برای وجود تو دلیل آورده شود؟ آیا چیزی هست كه آشكارتر از تو باشد تا وسیله آشكار كردن تو باشد؟ كی پنهانی تا نیازمند دلیلی باشی كه بر تو دلالت كند؟ و كی دوری تا آثارت وسیله رسیدن به تو باشند؟ كور باد آن چشمی كه تو را مراقب و نگهبان خود نبیند.
كیف یستدل علیك بما هو فی وجوده مفتقر إلیك ؟ أ یكون لغیرك من الظهور ما لیس لك حتی یكون هو المظهر لك ؟ متی غبت حتی تحتاج إلی دلیل یدل علیك ؟ و متی بعدت حتی تكون الَثار هی التی توصل إلیك ؟ عمیت عین لا تراك علیها رقیبا…
دعای عرفه ، بحار الانوار، ج 98، ص 226
حدیث 2 :
امام حسین (ع) : چه دارد آن كس كه تو را ندارد؟ و چه ندارد آن كه تو را دارد؟ آن كس كه به جای تو چیز دیگری را پسندد و به آن راضی شود، مسلما زیان كرده است .
ماذا وجد من فقدك ؟ و ما الذی فقد من وجدك ؟ لقد خاب من رضی دونك بدلا.
دعای عرفه ، بحار الانوار، ج 98، ص 228
حدیث 3 :
امام حسین (ع) : كسانی كه رضایت مخلوق را به بهای غضب خالق بخرند، رستگار نخواهند شد.
لا أفلح قوم إشتروا مرضاة المخلوق بسخط الخالق
مقتل خوارزمی ، ج 1، ص 239
حدیث 4 :
امام حسین (ع) : هیچ كس روز قیامت در امان نیست ، مگر آن كه در دنیا خدا ترس باشد.
لا یأمن یوم القیامة إلا من خاف الله فی الدنیا.
بحار الانوار، ج 44، ص 192
حدیث 5 :
امام حسین (ع) : خداوند متعال فرموده است : “مردان و زنان مؤمن دوست یكدیگرند، امر به نیكی و نهی از بدی می كنند”. خداوند نخست امر به معروف و نهی از منكر را به عنوان یك فریضه از سوی خودش ذكر كرده است ، زیرا او آگاه است كه اگر این وظیفه اجرا شود، وظایف دیگر همه ، چه سخت و چه آسان انجام می گیرد، زیرا امر به معروف و نهی از منكر دعوت به اسلام می كند و حقوق ستم دیدگان را بازمی ستاند و با ستمگران به مخالفت برمی خیزد…
قال (الله ): “ألمؤمنون و المؤمنات بعضهم أولیاء بعض یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنكر”. فبدأ الله بالأمر بالمعروف و النهی عن المنكر فریضة منه لعلمه بأنها إذا أدیت و أقیمت إستقامت الفرائض كلها هینها و صعبها، و ذلك أن الأمر بالمعروف و النهی عن المنكر دعاء إلی الاسلام مع رد المظالم و مخالفة الظالم …
تحف العقول ، ص 237
حدیث 6 :
امام حسین (ع) : ای مردم ! رسول خدا فرمود: هر كس سلطان زورگویی را ببیند كه حرام خدا را حلال نموده ، پیمان الهی را می شكند و با سنت و قوانین رسول خدا از در مخالفت در آمده و در میان بندگان خدا، راه گناه و معصیت و ستم و دشمنی را در پیش می گیرد، ولی با عمل یا سخن اظهار مخالفت نكند، بر خداوند است كه او را در محل و جایگاه آن سلطان ظالم قرار دهد.
أیها الناس إن رسول الله (ص ) قال من رأی سلطانا جائرا مستحلا لحرام الله ناكثا عهده مخالفا لسنة رسول الله یعمل فی عباد الله بالإثم و العدوان فلم یغیر علیه بفعل و لا قول كان حقا علی الله أن یدخله مدخله .
مقتل خوارزمی ، ج 1، ص 234
حدیث 7 :
امام حسین (ع) : مردم برده و بنده دنیا هستند، و دین لعابی است كه تا وسایل زندگی فراهم است ، به دور زبان می گردانند، ولی وقتی دوران آزمایش فرا رسد، دینداران كمیاب می شوند.
إن الناس عبید الدنیا، و الدین لعق علی ألسنتهم یحوطونه ما درت معائشهم فإذا محصوا بالبلاء قل الدیانون .
بحار الانوار، ج 78، ص 117
حدیث 8 :
امام حسین (ع) : كسی كه بخواهد از راه گناه به مقصدی برسد ، دیرتر به آروزیش می رسد و زودتر به آنچه می ترسد گرف تار می شود .
من حاول أمرا بمعصیة الله كان أفوت لما یرجو و أسرع لما یحذر.
بحار الانوار، ج 78، ص 120
حدیث 9 :
امام حسین (ع) : آیا نمی بینید كه به حق رفتار نمی شود و كسی از باطل نهی نمی كند، پس بخواهد مؤمن دیدار خدا را ، در حالی كه بر حق باشد.
ألا ترون أن الحق لا یعمل به ، و أن الباطل لا یتناهی عنه لیرغب المؤمن فی لقاء الله محقا.
بحار الانوار، ج 78، ص 116
حدیث 10 :
امام حسین (ع) : به درستی كه من مرگ را جز سعادت نمی بینم و زندگی با ستمكاران را جز محنت نمی دانم .
فإنی لا أری الموت إلا سعادة و الحیاة مع الظالمین إلا برما.
تحف العقول ، ص 245
حدیث 11 :
امام حسین (ع) : مصیبت و گرفتاری شما از همه مردم بیشتر است ، زیرا مقام و مسند دانشمندان – اگر بفهمید ( یا بنابر فرض این كه لیاقت آن را داشته باشید ) – از دست شما گرفته شده است و این مصیبتها بدان جهت است كه رتق و فتق امور و اجرای احكام باید به دست دانشمندان خداشناسی باشد كه بر حلال و حرام خدا امینند. اما این مقام و منزلت از شما گرفته شده ، بدان جهت كه شما از حق كناره گیری كردید و با وجود دلیلهای آشكار و واضح در سنت پیغمبر اختلاف كردید. اگر شما در برابر آزار و اذیت صبر و مقاومت می كردید و رنج و سختی را در راه خدا به جان می خریدید، امور الهی در دست شما قرار می گرفت و منشأ و مرجع آنها شما بودید. ولی شما ستمكاران را بر مقام خود مسلط كردید و امور الهی را به دست آنها سپردید، در حالی كه آنان به شبهات عمل می كنند و شهوترانی را پیشه خود قرار داده اند. و آنچه موجب قدرت ستمكاران در این امور شده ، فرار شما از مرگ و دلخوشی به این زندگی ناپایدار است …
و أنتم أعظم الناس مصیبة لما غلبتم علیه من منازل العلماء لو كنتم تشعرون (تسعون ) ذلك بأن مجاری الأمور و الأحكام علی أیدی العلماء بالله الأمناء علی حلاله وحرامه فأنتم المسلوبون تلك المنزلة و ما سلبتم ذلك إلا بتفرقكم عن الحق و اختلافكم فی السنة بعد البینة الواضحة، و لو صبرتم علی الأذی و تحملتم المؤونة فی ذات الله ، كانت أمور الله علیكم ترد و عنكم تصدر و إلیكم ترجع ، ولكنكم مكنتم الظلمة من منزلتكم ، و اسلمتم أمور الله فی أیدیهم یعملون بالشبهات ، و یسیرون فی الشهوات ، سلطهم علی ذلك فراركم من الموت ، و إعجابكم بالحیاة التی هی مفارقتكم …
تحف العقول ، ص 238
حدیث 12 :
امام حسین (ع) : خداوندا، تو آگاهی كه آنچه انجام دادیم ، نه برای رقابت در كسب جاه و مقام بود و نه برای چیزهای پوچ و بیهوده دنیا، بلكه برای این بود كه نشانه های راه دینت را ارائه دهیم و (مفاسد را) در شهرهای تو اصلاح كنیم تا بندگان مظلوم تو در امنیت و آسایش باشند و به احكام تو عمل كنند.
أللهم إنك تعلم أنه لم یكن ما كان منا تنافسا فی سلطان ، و لا التماسا من فضول الحطام ، ولكن لنری المعالم من دینك و نظهر الإصلاح فی بلادك ، و یأمن المظلومون من عبادك ، و یعمل بفرائضك و سننك و أحكامك .
تحف العقول ، ص 239
حدیث 13 :
امام حسین (ع) : به درستی كه من بیهوده ، گردنكش ، ستمگر و ظالم حركت نكردم ، بلكه برای اصلاح در امت جدم محمد (ص ) حركت كردم و می خواهم امر به معروف و نهی از منكر كنم و به روش جدم محمد (ص ) و پدرم علی بن ابی طالب (ع ) رفتار كنم .
و أنی لم أخرج أشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و إنما خرجت لطلب الإصلاح فی أمة جدی صلی الله علیه و آله ، أرید أن آمر بالمعروف و أنهی عن المنكر و أسیر بسیرة جدی و أبی علی بن أبی طالب علیه السلام .
بحار الانوار، ج 44، ص 329
حدیث 14 :
امام حسین (ع) : اگر دنیا باارزش شمرده شود، منزل آخرت و دار ثواب الهی باارزشتر و والاتر است . و اگر بدن و جسم انسانها برای مرگ آفریده شده ، به خدا سوگند كشته شدن انسان با شمشیر (شهادت ) بهتر است . و اگر رزق و روزی موجودات تقسیم شده و مقدر گردیده ، زیباتر و نیكوتر آن است كه انسان در طلب رزق و روزی كمتر حرص داشته باشد. اگر جمع كردن اموال برای ترك كردن آن است ، چرا انسان آزاده نسبت به این چیزی كه ترك كردنی است بخل بورزد.
فإن تكن الدنیا تعد نفیسة فدار ثواب الله أعلی و أنبل و إن تكن الأبدان للموت أنشئت فقتل امرئ بالسیف فی الله أفضل و إن تكن الأرزاق قسما مقدرا فقلة حرص المرء فی الرزق أجمل و إن تكن الأموال للترك جمعها فما بال متروك به الحر یبخل
بحارالانوار، ج 44، ص 374
حدیث 15 :
امام حسین (ع) : وای بر شما ای پیروان آل ابی سفیان ، اگر دینی ندارید و از معاد و روز قیامت نمی ترسید، پس لااقل در دنیا آزاده و جوانمرد باشید.
ویحكم یا شیعة آل أبی سفیان إن لم یكن لكم دین و كنتم لا تخافون المعاد فكونوا أحرارا فی دنیاكم .
بحار الانوار، ج 45، ص 51
حدیث 16 :
امام حسین (ع) : عده ای از روی طمع عبادت خدا می كنند، این عبادت سوداگران است ، و جمعی از ترس بندگی خدا می كنند، این عبادت بردگان است ، و برخی به انگیزه شكر خدا را عبادت می كنند، این عبادت آزادمردان و بهترین عبادتهاست .
إن قوما عبدوا الله رغبة فتلك عبادة التجار، و إن قوما عبدوا الله رهبة فتلك عبادة العبید، و إن قوما عبدوا الله شكرا فتلك عبادة الأحرار و هی أفضل العبادة.
بحار الانوار، ج 78، ص 117
حدیث 17 :
امام حسین (ع) : آگاه باشید كه یكی از نعمتهای الهی بر شما حاجات و نیازهای مردم به شما است ، پس از این نعمتها بیزار نشوید كه برمی گردند و به جای دیگر می روند.
واعلموا أن حوائج الناس إلیكم من نعم الله علیكم فلا تملوا النعم فتحور نقما.
بحار الانوار، ج 78، ص 121
حدیث 18 :
امام حسین (ع) : ای مردم ، عبرت بگیرید از آن نكوهشهایی كه خداوند به منظور پند و اندرز دوستانش از علمای یهود كرده است ، آن جا كه می فرماید: “چرا روحانیون و علمای آنها (یهود) را از سخنان گناه آلود جلوگیری نكردند؟” و فرموده : “آن گروه از بنی اسرائیل كه كافر شدند، (به زبان داوود و عیسی بن مریم ) لعنت شدند”، تا آن جا كه می فرماید: “چه كارهای ناپسندی كه انجام می دادند”. بدین جهت خدا بر آنان عیب گرفت كه از ستمگرانی كه در برابرشان بودند، فساد و اعمال ناروا می دیدند و آنان را منع نمی كردند، چون به آنچه از ستمگران به آنان داده می شد، چشم طمع داشتند و از عواقب اعتراضها بیم داشتند، با این كه خداوند فرموده : “از مردم نترسید، از من بترسید”، و نیز فرموده : “مردان و زنان مؤمن دوست یكدیگرند، به نیكی امر و از بدی نهی می كنند”.
إعتبروا أیها الناس بما وعظ الله به أولیاءه من سوء ثنائه علی الأحبار، إذ یقول : لولا ینهیهم الربانیون و الأحبار عن قولهم الإثم ، و قال : لعن الذین كفروا من بنی إسرائیل – إلی قوله – لبئس ما كانوا یفعلون ، و إنما عاب الله ذلك علیهم لأنهم كانوا یرون من الظلمة الذین بین أظهرهم المنكر و الفساد فلا ینهونهم عن ذلك رغبة فیما كانوا ینالون منهم ، و رهبة مما حذرون ، و الله یقول : “فلا تخشوا الناس و اخشون ” و قال : “ألمؤمنون و المؤمنات بعضهم أولیاء بعض یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنكر”.
تحف العقول ، ص 237
حدیث 19 :
امام حسین (ع) : كسی كه برای جلب رضایت و خوشنودی مردم ، موجب خشم و غضب خداوند شود، خداوند او را به مردم وا می گذارد.
من طلب رضی الناس بسخط الله وكله الله إلی الناس .
بحار الانوار، ج 78، ص 126
حدیث 20 :
امام حسین (ع) : بترس از ستم كردن بر كسی كه به جز خدا یاوری ندارد.
إیاك و ظلم من لا یجد علیك ناصرا إلا الله جل وعز.
بحار الانوار، ج 78، ص 118