امام کاظم (علیه السلام):
داروی امیرمومنان (علیه السلام)، آویشن(علامه مجلسی می گوید: آویشن (سعتر – که گاه برای جلوگیری از اشتباه شدن با شعیر، با حرف صاد نوشته می شود -)، نام گیاهی است.
گفته اند: انواع فراوانی دارد که از آن جمله است: دشتی، باغی، کوهی، بلندبرگ، گردبرگ، نازک برگ، و پهن برگ. بیشتر این انواع شناخته شده اند.
گیاهی است دارای طبع گرم و خشک در طبع سوم، تلطیف کننده و حلال است، بادها و نفخ را از میان می برد، غذاهای سخت گوار را هضم می کند، رطوبت را از معده می گیرد، پیشاب و خون قاعدگی را روان می سازد، چشمان کم سو را پرسو می کند و استفاده از آن به صورت نوشیدن و نیز به صورت پماد، برای درد سرین، سودمند است ( بحارالانوار: ج 66 ص 244).) بود. او می فرمود: آویشن برای معده، پرزی همانند پرز پارچه های مخمل می شود.(الکافی: ج 6 ص 375 ح 1.)
1756 – مکارم الاخلاق:
امام صادق (علیه السلام) فرمود: چهار چیز، چشم را جلا می دهد، سودمند است و هیچ زیانی ندارد.
درباره آنها از امام (علیه السلام) پرسیدند.
فرمود: آویشن و نمک، وقتی با هم باشند، نانخواه و گردو، وقتی را هم باشند.
به ایشان گفتند: این چهار چیز، وقتی با هم باشند، به چه کار می آیند؟
فرمود: نانخواه و گردو، (چون در بر هم قرار گیرند،) بواسیر را می سوزانند، باد را دور می کنند، رنگ پوست را زیبا می سازند، معده را سختی (مقاومت) می دهند و کلیه ها را گرم می کنند.
اما آویشن و نمک، (چون در بر هم قرار گیرند،) بادها را از دل برون می رانند، انسدادها را می گشایند، بلغم را می سوزانند، آب (منی) را زیاد می گردانند، بوی دهان را خوش می سازند، معده را نرمی می دهند، بوهای بد را از دهان می برند و آلت را سفتی می بخشند.(مکارم الاخلاق: ج 1 ص 416 ح 1410.)
المحاسن:
روایت شده است که آویشن، معده را می پالاید.(المحاسن: ج 2 ص 323 ح 2091.)
المحاسن:
در حدیث است که آویشن، پرز معده را می رویاند.(المحاسن: ج 2 ص 323 ح 2092.)
ر. ک: ص 156 (آنچه از کژدهانی ایمنی می دهد).