آیا می توان به یک فرد غیر معصوم گفت «امام»؟ و بر این اساس، آیا دست به تحریف روایاتی نزده ایم که تعداد ائمه (ع) را دوازده تا و همگی را از قریش می داند؟ واژه امام، در ادبیات کلامی و سیاسی اسلام، به شکل توقیفی نیست.
 یعنی برای امام جماعت، امام جمعه، … نیز استفاده می شود؛ بنابر این کاربرد امام در مورد پیشوای جامعه اسلامی که از سوی امام زمان مورد نصب عام قرار گرفته است، قطعا بلا اشکال بلکه بسیار مفید و حتی ضروری است.
 در طول تاریخ اسلام، برخی از علمای اهل سنت به امام معروف شده اند؛ از جمله محمد غزالی، فخر رازی و …؛ اما در میان شیعه، این واژه بیشتر برای ائمه معصومین منصوصین به کار رفته است و کمتر برای یک فرد غیر معصوم به کار رفته است.
 شاید دلیل اصلی آن هم این بوده است که امام بیشتر به معنای رهبری سیاسی و استراتژیک جامعه است و در دوران غیبت کبرا، شیعیان در اقلیت مطلق و تقیه شدیدی به سر می بردند و زمینه امامت علنی از سوی علمای شیعه نبوده است.
 اینک به بررسی امکان کاربرد کلمه امام بر یک فرد غیر معصوم می پردازیم؛ به این معنا که آیا کلمه «امام» یک مفهوم «توقیفی» است و فقط باید از ناحیه شرع مقدس برای فردی به کار رود تا ما هم بتوانیم آن را در همان مورد به کار ببریم، یا می توان در موارد غیر منصوص هم به کار برد؟