آیا می توان به یک فرد غیر معصوم گفت «امام»؟ و بر این اساس، آیا دست به تحریف روایاتی نزده ایم که تعداد ائمه (ع) را دوازده تا و همگی را از قریش می داند؟ واژه امام، در ادبیات کلامی و سیاسی اسلام، به شکل توقیفی نیست.
 یعنی برای امام جماعت، امام جمعه، … نیز استفاده می شود؛ بنابر این کاربرد امام در مورد پیشوای جامعه اسلامی که از سوی امام زمان مورد نصب عام قرار گرفته است، قطعا بلا اشکال بلکه بسیار مفید و حتی ضروری است.
 در طول تاریخ اسلام، برخی از علمای اهل سنت به امام معروف شده اند؛ از جمله محمد غزالی، فخر رازی و …؛ اما در میان شیعه، این واژه بیشتر برای ائمه معصومین منصوصین به کار رفته است و کمتر برای یک فرد غیر معصوم به کار رفته است.
 شاید دلیل اصلی آن هم این بوده است که امام بیشتر به معنای رهبری سیاسی و استراتژیک جامعه است و در دوران غیبت کبرا، شیعیان در اقلیت مطلق و تقیه شدیدی به سر می بردند و زمینه امامت علنی از سوی علمای شیعه نبوده است.
 اینک به بررسی امکان کاربرد کلمه امام بر یک فرد غیر معصوم می پردازیم؛ به این معنا که آیا کلمه «امام» یک مفهوم «توقیفی» است و فقط باید از ناحیه شرع مقدس برای فردی به کار رود تا ما هم بتوانیم آن را در همان مورد به کار ببریم، یا می توان در موارد غیر منصوص هم به کار برد؟

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای: فکر غلط و خطائی که این هم باز دارد به‌نحوی از سوی آمریکایی‌ها تزریق میشود و کسانی هم در داخل آن را ترویج میکنند، این است که اگر ما با آمریکا سازش کنیم، مشکلات کشورمان حل خواهد شد.ده تا دلیل میشود شمرد برای اینکه این حرف غلط است، این حرف دروغ است، […]

استقامت در اهداف، اصلاح روش‌ها سیاست راهبردی امام خامنه ای روحی فداه
سیاست خارجی هر كشور تداوم سیاست داخلی و پویش‌های درون نظام یك كشور است. اصول سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نیز برگرفته از اصول و ارزش‌های نظام اسلامی و برآمده از انقلاب اسلامی ما است. امام خامنه ای روحی فداه دراین رابطه می‌گویند:
«اصول سیاست خارجی ما از اصول انقلاب ما جدا نیست. ما كار كوچكی كه نكردیم؛ ما حادثه و پدیده‌ی جدید و عظیم و عمیق و ماندگاری را به وجود آوردیم كه انقلاب اسلامی و ایجاد نظام جمهوری اسلامی است. ما چه در اول انقلاب اصول سیاست خارجی خودمان را تدوین كرده باشیم و چه نكرده باشیم، نفس ایجاد این حركت و پدیده‌ی جدید در بطن خود تكلیف ما را در مسائل سیاست خارجی روشن كرده است. ما همچنان كه نظام سلطه را در درون كشورمان با انقلاب برهم زدیم، نظام ارباب-رعیتی سیاسی و اجتماعی را برهم زدیم. دید ما در مسائل جهانی هم همین است. ما با نظام ارباب-رعیتی در سطج جهان مخالفیم؛ ما با نظام سلطه مخالفیم. اساس سیاست خارجی ما این است كه ما این ایده‌ی مخالفت با سلطه‌گری و سلطه‌پذیری را به عنوان یك ستون مستحكم در فضای سیاست بین‌المللی در سطح دولت‌ها و ملت‌ها استقرار دهیم.»(۱۳۸۳/۵/۲۵)