اگر عبادت بزرگ ترین فلسفه آفرینش است که: «وَما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالاِْنْسَ اِلاّ لِیَعْبُدُونِ»(1)؛ «جن و انسان را خلق نکردم، مگر به خاطر اینکه عبادتم کنند»، برگزیدگان الهی عابدترین بندگان خدا خواهند بود و اگر از والاترین مظاهر عبادت، خدمت به خلق» است که: «مَنْ سَعی فی حاجَةِ اَخیهِ الْمُؤْمِن فَکَأَنَّما عَبَدَ اللّه َ تِسْعَةَ آلافِ سَنَةٍ صائِما َهارَهُ قائِما لَیْلَهُ؛(2) هر فردی که در برآوردن نیاز برادر مؤمنش تلاش کند، گویا نُه هزار سال خداوند را عبادت کرده، در حالی که روزها را روزه دار و شبها را شب زنده دار بوده است.»، برگزیدگان الهی، انبیا و معصومان، خدمتگزارترین افراد به مردم خواهند بود؛ زیرا آنان اسوه و شاخص اند و درخت کمال در وجودشا   به بالنده ترین شکل سر به فلک کشیده است.   آیه الهی خطاب به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را به یاد  آوریم که می فرماید: «وَاخْفِضْ جَناحَکَ لِمَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ  الْمُؤْمِنینَ»(3) پر و بال خود را برای مؤمنانی که پیرو تو هستند، بگستران.» واژه «خفض جناح» که سه بار در قرآن کریم به کار رفته است، به کنایه از کمال مهرورزی، عطوفت و خدمتگزاری خالصانه   و متواضعانه حکایت می کند.  خدمتگزاران واقعی، انبیا و اوصیا و مؤمنان به آنان هستند؛ چه بی   پرده و صریح می توان این ادعا را در حدیث آسمانی امام صادق علیه   السلام یافت که فرمود: «ما آمَنَ بِاللّه ِ وَلا بِمُحَمَّدٍ  وَلا بِعَلِیٍّ مَنْ اِذا اَتاهُ اَخُوهُ الْمُؤْمِنُ فی حاجَةٍ  لَمْ یَضْحَکْ فی وَجْهِهِ فَإِنْ کانَتْ حاجَتُهُ عِنْدَهُ  سارَعَ اِلی قَضائِها وَاِنْ لَمْ یَکُنْ عِنْدَهُ تَکَلَّفَ   مِنْ عِنْدِ غَیْرِهِ حَتّی یَقْضِیَها لَهُ فَإِذا کانَ  بِخِلافِ ما وَصَفْتُهُ فَلا وَلایَةَ بَیْنَنا وَبَیْنَهُ؛(4)  به خدا و محمد صلی الله علیه و آله و علی علیه السلام ایمان  نیاورده است کسی که هنگامی که برادر دینی اش به خاطر حاجتی نزد  او آید، با خوشرویی برخورد نکند. پس اگر توان دارد، نیاز او را   به سرعت برطرف کند و اگر توان ندارد با کمک دیگری حل کند، اگر بر  خلاف آنچه توصیف کردم باشد، پس بین ما و او ولایتی نخواهد بود.»