برای واقعی تر شدن فضای تحلیل، چون از استراتژی های جنگی دو طرف به دلیل در جریان نبودن جنگ بی اطلاعیم، ترجیحا به مقوله دوم یعنی بررسی موازنه قدرت نظامی دو کشور می پردازیم.
حقیقت آن است که شاید در ظاهر امر گفته شود آمریکا قدرت نخست نظامی جهان است و در مقایسه با ایران قطعا موازنه قدرت نظامی به نفع واشنگتن خواهد بود. اما باید توجه داشت که اگر آمریکا رتبه نخست قدرت نظامی را در اختیار دارد، ایران نیز از قدرت قابل توجهی برخوردار است و با قرار گرفتن در رده دوازدهم جهان(۳)، یعنی حتی بالاتر از آلمان، استرالیا، هلند،کانادا، سوئد و اسپانیا و…، این پیام روشن را مخابره می کند که درگیری احتمالی تهران با واشنگتن یک درگیری هژمونیک و سطح بالاست؛ اگر دوری هزاران کیلومتری نیروهای آمریکایی از سرزمین مادر، و قرارگرفتن پایگاه های منطقه ای استقرار این نیروها در محدوده آتش موشک های ایران را به این معادله بیفزائیم، رتبه قدرت ایران در قیاس با آمریکا قطعا دیگر ۱۲ نخواهد بود و موازنه بیشتر به حالت تعادل نزدیک خواهد شد. این معادله البته وجوه دیگری نیز دارد. در آخرین انتخابات برگزار شده در ایران،درصد مشارک بیش از ۸۰ بوده (انتخابات دهم ریاست جمهوری) و در آخرین انتخابات برگزار شده در آمریکا(انتخابات کنگره)، این رقم زیر۴۰ بوده است، (۴) یعنی حمایت عمومی از نظام سیاسی دو کشور اساسا قابل قیاس نیست. از دیگر سو، ایران در فضای داخلی خود در حال تجربه یک محیط آرام است، اما دولت باراک اوباما نه می تواند از بحران اقتصادی خود را رهایی بخشد و نه اینکه حتی با سرکوب‌گرانه ترین شیوه ها مردم معترض به فقر و تضاد طبقاتی و لیبرال سرمایه داری را از خیابان ها جمع کند. در همین رابطه، اقتصاد آمریکا در وضعیتی نیست که تحمل فرود حتی یک موشک ناقابل بر شاهراه نفتی جهان را داشته باشد. اوضاع سیاسی منطقه و معادلات آن نیز در حال دگرگون شدن است. هم پیمانان آمریکا در حال سرنگونی اند و به تبع همین روند، ایران در حال خروج از محاصره. واشنگتن همه هم خود را مصروف قطع بازوی ایران در سوریه کرده و از قضا در این مورد، قادر به پیش بردن اهداف خود نیست. امروز چین و روسیه دیگر با «کارت ایران» وارد بازی با آمریکا نشده اند؛ آنها در سوریه منافع استراتژیک دارند و با حفظ سوریه از گزند توطئه های آمریکا، خواسته یا ناخواسته در حال ارائه خدمات قابل توجهی به تهران هستند. لذا شرایط منطقه ای نیز به سود آمریکا نیست.
اگر همه آنچه درباره حمایت مردمی از دولت و شرایط اقتصادی و منطقه ای گفتیم را نیز از این تحلیل فاکتور بگیریم، پرسش بعدی این است که با توجه به ضروت تصرف سرزمینی برای یک جنگ گسترده و ساقط کردن یک نظام سیاسی، آیا آمریکا توان تصرف خاک ایران را دارد؟ اهمیت تصرف سرزمینی به اندازه ای بالاست که «جان مرشایمر» استاد مطرح امنیت بین الملل در کتابی به نام «تراژدی سیاست قدرت های بزرگ»، اساسا برای نیروهای هوایی و دریایی نقش پشتیبان قائل بوده و سرنوشت جنگ را در دستان نیروی زمینی می داند. او می نویسد: «نیروی زمینی شکل قطعا مسلط قدرت نظامی در جهان مدرن است و نیروهای دریایی و هوایی، نیروی زمینی را پشتیبانی می کنند. به عبارت ساده، قدرتمند ترین دولت ها صاحبان مستحکم ترین و کوبنده ترین نیروهای زمینی می باشند». (۵) اینجاست که باید به ارزیابی توان رویارویی نیروی زمینی آمریکا با نیروی زمینی ایران پرداخت. نکته اول در این باره اینکه، آمریکا اگر بخواهد نیروی زمینی خود را وارد خاک ایران کند، باید این اقدام از طریق هوا یا دریا صورت گیرد. نه از عراق و نه از افغانستان این امکان برای واشنگتن وجود ندارد؛آنها از عراق خارج شده اند و افغانستان به اندازه ای در تسلط ایران است که پنتاگون حضور نیروهایش در خاک افغان را بیشتر یک دردسر جنگی می داند تا توان. حتی کشورهای حاشیه خلیج فارس نیز به یک دلیل روشن نمی توانند میزبان نیروهای جنگی آمریکا باشند و آن اینکه پایتخت های عربی چنان آبستن شورش های اجتماعی در پی بیداری اسلامی هستند که به طور مثال اگر پدر معنوی شان عربستان تاکنون توانسته با سرکوب بر سر کار بماند، با اولین موشکی که در خاک ریاض فرود بیاید،این قدرت سرکوب را از کف خواهد داد و ناآرامی سراسر این کشور را فراخواهد گرفت. اوضاع دیگر کشورهای مهم برای آمریکا چون بحرین نیز نیازی به توصیف ندارد. اما نکته دوم اینکه به راستی وضعیت موازنه نیروهای زمینی ایران و نیروهای زمینی آمریکا در منطقه چگونه است؟ چه از لحاظ تعداد و چه از لحاظ انگیزه و قدرت جنگاوری؟ آمریکایی ها به خوبی بر تجربه هشت سال جنگ علیه ایران از طریق رژیم بعث عراق اشراف دارند و نتیجه رویارویی زمینی با ایران را نیک می دانند. سایت گلوبال ریسرچ چندی پیش در یک بررسی از این وضعیت نوشت که آمریکایی ها در روز اول جنگ با ایران ۲۰ هزار قربانی خواهند داد.(۶) قدرت بی نظیر ارتش و سپاه ایران در جنگ های نامتقارن است که اساسا عده ای را وادار ساخته اینگونه تحلیل کنند که آمریکا وارد جنگ گسترده با ایران نخواهد شد و به جنگ محدود اکتفا خواهد کرد.
حتی اگر بر فرض محال آمریکایی ها بخواهند جنگ نامحدود را بیازمایند، قدرت واکنش ایران با توجه به گستره اختاپوسی منافع ملی آمریکا در منطقه، بسیار کوبنده و ویرانگر است و کاخ سفید به خوبی این موضوع را می داند. آمریکا ۲۵ پایگاه هوایی و دریایی در منطقه دارد که همه در حوزه آتش موشک های مخرب ایران قرار دارند. قلب استراتژیک آمریکا در منطقه یعنی اسرائیل عمق استراتژیک ندارد و نداشتن وسعت سرزمینی یعنی ویرانی قریب به ۱۰۰ درصدی در ساعات اولیه جنگ. مقامات ارشد ایران اعلام کرده اند که هیچ حمله ای را بی پاسخ نخواهند گذاشت و این یعنی، حتی حمله محدود به تاسیسات اتمی ایران برابر است با موشک باران شدن سرزمین های اشغالی و پایگاه های آمریکایی.
—————————
۱-http://blog.foreignpolicy.com/posts/۲۰۱۲/۰۱/۱۰/is_obama_really_trying_to_overthrow_the_iranian_regime
۲- See:
• Arreguín-Toft, Ivan. ۲۰۰۱. How the weak win wars: A theory of asymmetric conflict .International Security ۲۶ (۱): ۹۳-۱۲۸.
• Bennett, D.S., and A.C. Stam. ۱۹۹۸. The declining advantages of democracy: A combined model of war outcomes and duration. Journal of Conflict Resolution ۴۲ (۳):۳۴۴-۶۶.
• Biddle, Stephen. ۱۹۹۶. Victory misunderstood: What the Gulf War tells us about the future of conflict. International Security ۲۱ (۲):۱۳۹-۸۰.
• Gartner, Scott S., and Randolph M. Siverson . ۱۹۹۶. War expansion and war outcome . Journal of Conflict Resolution ۴۰ (۱): ۴-۱۵.
• Stam, Allan C. ۱۹۹۶. Win, lose, or draw: Domestic politics and the crucible of war.Ann Arbor: University of Michigan Press.
• Sullivan, Patrica L. ۲۰۰۷. War aims and war outcomes: Why powerfull states lose limited wars. Journal of Conflict Resolution ۵۱(۳): ۱-۵
۳- http://www.globalfirepower.com/
۴- http://syj.persianblog.ir/۱۳۸۹/۸/
۵- جان مرشایمر. تراژدی سیاست قدرت های بزرگ. ترجمه غلامعلی چگنی زاده. (تهران: انتشارات دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی،۱۳۸۹). ص