پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و
سلم):
حوک(این گیاه، نام های بسیار زیادی دارد و ما در این جا به بخشی از آنها
اشاره می کنیم و از لغت نامه دهخدا شرح مختصری درباره آنها می آوریم و برای توضیح
بیشتر، خوانندگان محترم را به نشانی های کتاب مذکور که در زیر خواهیم آورد، ارجاع
می دهیم:
لغت نامه مذکور، در لغت باذروج آورده: گیاهی معطر (است) و بادروج، ریحان کوهی،
بادر نجبویه، بارنگ، حوک، ریحان جبلی، باذروق، باذرو (،نام های دیگر آن است).
در باذرو آورده: همان بادرو باشد؛ باذروج.
در باذرنجبویه آورده: بادرنگبویه باشد؛ بادرنجبویه (لغت نامه دهخدا: ج 3 ص 3451).
همچنین در لغت حوک می نویسد: بادروچ که ریحان کوهی باشد؛ بورنگ، باذورج و آن هبق
است. پادرو، بارنگ بویه، بادرنگ بویه. سبری(ای) است مثل سپرغم که آن را بونیک
گویند و نازبو نیز نامند (لغت نامه دهخدا: ج 6 ص 8114).
در بادرنبویه آورده: یک قسم ریحان است که معرب آن، بادرنجبویه است.
در بادرنجبویه هم می نویسد: معرب بادرنگبویه است (لغت نامه دهخدا: ج 3 ص 3419).
در کلمه بادرنگبویه آورده: گیاهی است خوش بوی و از جمله ریاحین و آن را بادرود و
بادرونه نیز گفته اند و مهلک عقرب است و دافع سم و آن، امراض سوداوی و بلغمی را
نافع است (لغت نامه دهخدا: ج 3 ص 3420).
و در بادرو هم آورده است: ریحانی است که آن را بادرنجبویه گویند. تره خراسانی که
ریحان کوهی نیز گویند و باذروج، معرب آن است (لغت نامه دهخدا: ج 3 ص 3421).)، سبزی پیامبران است. گویا می بینم
که در بهشت روییده است.( مکارم الاخلاق: ج 1 ص 388 ح 1310.
– امام علی (علیه السلام):
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)، به بادروج نگریست و فرمود: این، حوک است.
گویا که رستنگاه آن را در بهشت می نگرم.( المحاسن: ج 2 ص 319 ح 2075.)
امام علی (علیه السلام):
نزد پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) از حوک – که همان بادروج است – سخن به
میان می آوردند. فرمود: سبزی من و سبزی پیامبران پیش از من است و من، آن را دوست
دارم و می خورم.( مکارم الاخلاق: ج 1 ص 387 ح 1306.
امام علی (علیه السلام):
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) از میان سبزی ها، به حوک، علاقه داشت.( الکافی:
ج 6 ص 364 ح 1.)
امام صادق (علیه السلام):
نزد پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)، سرکه، دوست داشتنی ترین نانخورش، و
حوک (یعنی بادروج)، دوست داشتنی ترین سبزی بود.( جامع
الاحادیث، قمی: ص 227.)
امام صادق (علیه السلام):
امیر مومنان – که درودهای خدا بر او باد – به بادروج، علاقه داشت.( الکافی:
ج 6 ص 364 ح 2.)
امام صادق (علیه السلام):
حوک، سبزی پیامبران است. بدانید که در آن، هشت ویژگی است: اشتهاآور است، گرفتگی
های عروق و مجاری را می گشاید، آروغ را خوش بو می سازد، دهان را بوی خوش می بخشد،
غذا را دوست داشتن می سازد؛ درد و بیماری را از بدن بیرون می کشد و امان انسان را
از جذام است. چون در درون انسان جای گیرد، همه بیماری ها را فرو می نشاند.( الکافی:
ج 6 ص 364 ح 4.)
الکافی:
– به نقل از ایوب بن نوح -: یکی از کسانی که با امام کاظم (علیه السلام) بر سر
سفره ای حضور یافته بود، برایم نقل کرد که امام (علیه السلام)، بادروج خواست و
فرمود: من دوست دارم غذا را با آن آغاز کنم؛ زیرا انسدادها را می گشاید، اشتها آور
است، سبل(جوهری در کتاب الصحاح (ج 5 ص 1724) سبل را بیماری چشمی دانسته که
مانند پرده است، چنان که رگ های قرمز به صورت تارهای عنکبوت در می آیند. در مکارم
الاخلاق، به جای سبل، واژه سل آمده است و علامه مجلسی آن را توجیه کرده است ( ر.
ک: بحارالانوار: ج 66 ص 216).) را از میان می
برد و اگر غذا را با آن آغاز کنم، پس از آن، هر چه را بخورم، از آن بیمی ندارم؛
چرا که در این صورت، از زیان عارضه ای نمی ترسم.
چون غذا خوردن را به پایان بردیم، امام (علیه السلام) باز هم آن را خواست و ایشان
را دیدم که دنبال سینی این سبزی می رفت و از آن می خورد و به من هم می داد.
او می فرمود: غذای خود را با آن به پایان ببر؛ چرا که آنچه را پیش تر خورده ای، می
گوارد و آنچه را پس از آن می خوری، دوست داشتنی می سازد، سنگینی را از میان می برد
و آروغ و دهان را خوش بو می کند.( الکافی: ج 6 ص 364 ح 3، مکارم الاخلاق: ج 1 ص 389 ح 1312.)