امام صادق (علیه السلام):
مشکک(مشکک یا مشک زمین، گیاهی است از تیره جگن ها که دارای ساقه زیر زمینی بسیار خوش بوی و معطر است و به طور خودرو در مزارع می روید؛ سعد، سعد کوفی، طپلاق، تپلاق، مشت مشکک، قرقرون و مشک زیر زمین (نام های دیگر آن هستند) (فرهنگ معین).
را به لابه لای دندان های خویش در آورید؛ چرا که دهان را خوش بو می کند و بر توان همبستری می افزاید.(الکافی: ج 6 ص 379 ح 4.)
امام صادق (علیه السلام):
هر کس پس از قضای حاجت، آلودگی مقعد را با مشکک بزداید و پس از غذا خوردن نیز دهان خویش را با مشکک بشوید، نه بیماری ای از بیماری های دهان به او می رسد و نه (باید) از بد بواسیر بترسد.(الکافی: ج 6 ص 378 ح 3.)
مکارم الاخلاق:
به نقل از ابراهیم بن نظام -: دزدان، مرا گرفتند و در دهانم پالوده داغ ریختند تا آن که دهانم پخت. پس از آن، دهانم را با یخ، پر کردند و در نتیجه دندان هایم سست شد(در منبع فتساقطت (دندان هایم ریخت) آمده است. ظاهراً مقصود، آن است که دندان هایش در آستانه ریختن قرار گرفت. آنچه در برخی از دیگر چاپ های کتاب مکارم الاخلاق آمده نیز گواه این معناست؛ چرا که در برخی از چاپ ها به جای فتساقطت، عبارت فتخلخلت آمده که خود به معنای سست شدن پایه های یک چیز است.).
پس از چندی، امام رضا (علیه السلام) را در خواب دیدم. از این پیشامد به نزد ایشان، اظهار ناراحتی کردم.
فرمود: از مشکک، بهره بجوی؛ چرا که، در این صورت، دندان هایت ثابت خواهند ماند.
هنگامی که ایشان به خراسان آورده شد، به من خبر رسید که بر ما نیز خواهد گذشت. به استقبال ایشان رفتم و به ایشان سلام کردم و حال خویش را و این که ایشان را در خواب دیده بودم و ایشان مرا به استفاده از مشکک سفارش فرموده بود، با ایشان در میان نهادم.
فرمود: اکنون در بیداری، تو را بدان سفارش می کنم.
من نیز از آن، بهره جستم و دندان هایم به وضع پیشین باز گشت.(مکارم الاخلاق: ج 1 ص 416 ح 1412.)