خرفه: نام گیاهی است و آن را به پارسی، پرپهن گویند و معرب آن، خرفج است و آن در عربی به البقلة الحمقاء (سبزه کودن) معروف است. (لغت نامه دهخدا: ج 6 ص 8511).
1903 – پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
بر شما باد خرفه؛ چرا که زیرکی می دهد و اگر تنها یک چیز باشد که عقل را افزون می کند، همان است.( المحاسن: ج 2 ص 323 ح 2094.)
1904 – امام صادق (علیه السلام):
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بر زمین سوخته ای پا نهاد و آن زمین، پایش را سوزاند، پس، پای خویش را بر خرفه نهاد و در نتیجه، سوزش حاصل از زمین سوخته، فرو نشست. از آن پس، پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) خرفه را دوست داشت، برای آن دعا می کرد و می گفت: چه گیاه پر برکتی است!( الکافی: ج 6 ص 367 ح 2، المحاسن: ج 2 ص 323 ح 2093.)
1905 – الدعوات:
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) حرارتی یافت، بر خرفه ای دندان فشرد و از آن احساس راحتی کرد. سپس گفت:
خداوندا! در آن برکت بنه. در آن، شفای نود و نه درد است. (ای خرفه!) در هر جا می خواهی، بروی.( الدعوات: ص 155 ح 421.)
1906 – امام صادق (علیه السلام):
در روی زمین، گیاهی والاتر و سودمندتر از خرفه نیست، و آن، سبزی فاطمه (علیها السلام) است.( الکافی: ج 6 ص 367 ح 1.)