چرا باید” اسرائیل از صفحه روزگار محو شود20″پایان(بازنشر)

برای خواندن تمام پست های این مقاله کلیک کنید

پی نوشتها:
نهج البلاغه، نامه 31.1- . النحل، آیه44؛ الحجر، آیه 9. 2- . در این زمینه ر.ک: تفاسیر ذیل آیه 2، سورة یوسف.3- . فصلت، آیات 13-16. 4- . بحوث فی قصص القرآن، ص15.5- . نهج البلاغه، نامه 31.6- . برای نمونه، ر. ک: من لایحضر الفقیه، ج2، ص 604.7- . البقره، آیه 257. 8- . الاعراف، آیه 128.9- . البقره، آیه 213.10 . هود‌، آیه 118. 11 . الفرقان، آیه 31. 12 . الانعام، آیه 112. 13 . الانفال، آیه 36. 14 . هود، آیه 27؛ شعرا، آیه 111.15  . العلق، آیه 6 و 7 . 16
. آل عمران ،‌آیات 70، 71 و 99 و آیات بسیاری که در این خصوص نازل شده است. 17
. الشعرا، آیه 74.18
. الشعرا، آیه 137 و 138.19
. یونس، آیه 78.20
. المائده، ایه 104.21
. یونس، آیه 9. 22
. النور، آیه 39. 23
. ابراهیم، آیه 18.24
. التین، آیه 4. 25
. المؤمن، آیه 14. 26
. البقره، آیه 30.27
. البقره، آیات 31 و 32. 28
. البقره، آیه 33.26
. الحجر‌، آیه 29.30
. البقره، آیه 34.31
. ر. ک: تفسیر القمی، ج1، ص41.32
. الحجر، آیه 27.33
. الاعراف‌، آیه 13.34
. ر.ک: علل الشرایع، ج1، ص86، ج1، ص58.34
. الحجر ، آیه 29. 36
. تحف‌العقول، ص 478.37
. الاعراف، آیه 14 و 15. 38
. ص، آیه 82. 39
. ر.ک: تفسیر نمونه، ج19، ص343.40
. الحجر‌، آیه 39. 41
. الاعراف، آیه 18. 42
. تفسیرالقمی، ج1، ص42.43
. الذاریات، آیه 56.44
. کشف الخفا و مذیل الألباس، ج2، ص132. 45
. علل الشرایع، ج1، ص13.46
. علل الشرایع، ج1، ص 9.47
. المیزان، ج18، ص386-390.48
. الحجرات، آیه 13.49
. 50-مثلاً در اوپانیشاد، کتاب مقدس هندیان می‌خوانیم: خداوند دارای پیکری بزرگ بود تا بتواند با پیکر مرد و زن، روی همع برابری کند. آن‌گاه خواست تا پیکرش دو نیم گردد. چنین بود که زوج و زوجه پدید آمدند. پس «نفس واحده» قطعه ای است دارای خلأ، و این خلأ را زوجه پر می‌کند. سپس زوج با زوجه در آمیخت و نسل بشر پدید آمد. پس آنگاه زوجه – یعنی همان که پیش‌تر زوجة خدا بود – از خود پرسید: «او چگونه توانست پس از آنکه مرا از نفس خویش بیرون آورد، با من در آمیزد؟ پس باید پنهان شوم.» سپس در چهرة گوی پنهان شد. زوج نیز در چهرة گاوی نر رفت و با او در آمیخت. از آمیزش آن دو چهارپایان زاده شدند. آنگاه زوجه، چهرة اسب ماده یافت و زوج چهرة اسب نر… سپس زوج صورت مادة خر یافت و زوج صورت خر نر، و از آمیزش آن دو سُم‌داران  پدید آمدند… و به همین ترتیب، همة موجودات آفریده شدند… . وقتی کار پایان یافت، خداوند به موجودات نگریست و حقیقت را دریافت. سپس گفت: «به راستی که من و این موجودات، یک نَفس هستیم، زیرا من، خود، آنها را از نفس خویش خارج ساختم.
. 51-محمدرشید رضا در تفسیر المنار، ج4، ص 268 می‌نویسد: یهودیان گاه خرافات یا ساخته‌های ذهن خودشان را به مسلمانان القا می‌کردند تا آن را وارد کتاب‌های خود کرده، با دینِ خود در آمیزند. به همین دلیل در کتاب‌های مسلمانان به اسرائیلیات خرافی بر می‌خوریم که در عهد قدیم اصلاً اشاره‌ای به آنها نشده است.
. برای اطلاع بیشتر در این زمینه، ر.ک: اسرائیلیات و تأثیر آن بر داستان‌های قرآن. 52
. البقره، آیه 35. 53
. ر.ک: طه، آیه 120؛ الاعراف، آیه 20. 54
. قصص الانبیاء راوندی، ص46 و 47؛ عیون اخبار الرضا، ج1، باب 15، ص174.55
. طه، آیه 120.56
. الاعراف ، آیه 20. 57
. الاعراف، آیه 21. 58
. عیون اخبار الرضا، ج1، ص 174. 59
. مضمون این حدیث در روایات دیگر نیز آمده است: تفسیر القمی، ج1، ص43 و 225؛ بحارالانوار، ج11، ص 161 و 162.60
. الاعراف ، آیه 22. 61
.تفسیرالعیاشی، ج2، ص11؛ قصص الأنبیاء راوندی، ص 46. 62
. الاعراف ، آیه 24. 63
. المائده، آیه 27. 64
. عهد عتیق، پیدایش، باب 4. 65
. تفسیرالقمی، ج1، ص 165؛ تفسیر العیاشی، ج1، ص 309. 66
. الکافی، ج8، ص113. 67
. المائده، آیه 28.68
. تفسیرالعیاشی، ج1، ص312.69
. ر.ک: تفسیر ذیل آیه 121 سوره الانعام. 70
. الصافات، آیه 79-81.71
. العنکبوت، آیه 14.72
. تورات نیز عمر نوح را 950 سال شمرده است. ر.ک: عهد عتیق، پیدایش، باب9، شماره 29.
. نوح ، آیات 26 و 27. 73
. هود، آیه 36.74
. نوح، آیات 5-9.75
. هود، آیه 36.76
. المؤمنون، آیه 27؛ و نیز عهد عتیق، پیدایش، باب 7.77
. المؤمنون، آیه 27؛ و نیز عهد عتیق، پیدایش ، باب 7.78
. ر. ک: المیزان، ج10، ص264 و 265.79
. هود، آیه 42.80
. هود، آیه 37.81
. عهد عتیق نیز به این نکته اشاره کرده است. ر.ک: پیدایش، باب 6، شماره 15-16.82
. منشاء علوم آدمی از خداوند است و هموست که انسان را دانش‌ آموخت. این مهم را می‌توان از آیات قرآن دریافت. برخی از این آیات عبارت‌اند از:
– البقره آیة 31؛ و نام ها را به تمامی به آدم بیاموخت.
– الانبیاء، آیة 79؛ و این شیوة داوری را به سلیمان آموختیم و همه را حکم و علم دادیم و کوه‌ها را مسخر داوود گردانیدیم که آنها و پرندگان با او تسبیح می‌گفتند و این همه ما کردیم.
– النمل، آیة 15؛ ما به داوود و سلیمان دانش دادیم.
– الانبیاء، آیه 8؛ و به او (داوود) آموختیم تا برایتان زره بسازد. تا شما را به هنگام جنگیدنتان حفظ کند.
. القمر، آیه 11 و 12 و نیز عهد عتیق، پیدایش، باب 7. 84
. هود، آیات 45 و 46. 85
. 86بنابر روایات، جودی در محل مسجد کوفه بوده است. ر.ک: الکافی، ج8، ص 279-280؛ تفسیر العیاشی، ج2، ص 146 و 149؛ در ترجمه کلدانی و سریانی تورات نیز، محل به خاک نشستن کشتی، قله کوه «جودی» یا «جوردی» معین شده است؛ اما در ترجمه‌های فعلی، این محل را «آرارات» واقع در ارمنستان گفته‌اند، جای این سؤال است که چرا یهودیان درصدد تغییر مکان فرود آمدن کشتی نوح هستند؟! (ر.ک: قاموس کتاب مقدس، ص30).
. هود، آیه 44.87
. 88-در شمار نجات یافتگان از توفان، رقم‌های گوناگونی ارائه شده است. به نظر می‌رسد صحیح‌ترین رقم، هشت‌نفر باشد. عهد جدید نیز به نقل ازپترس، این رقم را بیان کرده است. ر.ک: عهد جدید، رساله اول پترس رسول، باب 3، شماره 20؛ رساله دوم پترس رسول، باب 2، شماره 5.89-
. نوح، آیات 21-24.90
. ر.ک: عهد عتیق، پیدایش، باب 10.91
. آل عمران، آیه 67.92
. الحج، آیه 78.93
. 94عهد عتیق، پیدایش، باب 10، شماره 6-9؛ برخی نسب او را این گونه شمرده‌اند: نمرود بن کنعان بن کوش بن سام بن نوح. ر.ک: تاریخ الطبری، ج1، ص 163.95
. الضحی، آیه 6.96
. کمال الدین و تمام النعمه، ص 138؛ تاریخ الطبری، ج1، ص 164؛ الکافی، ج8 ، ص367.97
. الانعام، آیه 74.98
. الانعام، آیه 76 تا 77.99
. الانبیاء ،آیات 57 تا 68. 100
. ر.ک: تفسیر تسنیم، ج1، ص 331.101
. البقره، آیه 258.102
. التبیان، ج2، ص 317؛ تفسیرالقمی، ج1، ص 86. 103
. البقره، آيه 258.104
. الانبیاء، آیه 68.105
. الانبیاء، آیه 69 و 70.106
. الکامل، ج 1، ص 97؛ تاریخ الطبری، ج1، ص 168-170.107
. 108-دربارة موقعیت جغرافیایی منطقة بابل، ر.ک: لغت‌ نامة دهخدا، ذیل واژه بابل؛ معجم ما استعجم من اسماء البلاد و المواضع، ج 1، ص 218-219؛ معجم البلدان، ج1، ص 309.109
. الصافات، آیه 99.110
. عهد عتیق، پیدایبش، باب 12، شماره 6.111
. ر.ک: الکافی، ج8، ص371.112
. 113ر.ک: الکافی، ج8، ص 371-373؛ عهد عتیق، پیدایش، باب 12، شماره 1-10 و باب 13؛ الکامل، ج1،‌ ص100؛ البدایه و النهایه، ج1، ص 140 و 150.114
. عهد عتیق، خروج، باب 33، شمارة 3. 115
. عهد عتیق، پیدایش، باب 12، شماره 6-8. 116
. الصافات، آیه 100.117
. الحجر، آیه 54؛ هود، آیه 72؛ ر.ک: تفسیر عیاشی، ج2، ص152؛ تاریخ یعقوبی، ج1، ص 25.118
. هود، آیه 71 و 72؛ ر.ک: تاریخ یعقوبی، ج1، ص25؛ عهد عتیق، پیدایش، باب 21.119
. تفسیر القمی، ج1، ص60؛ مجمع البیان، ج1، ص 388.120
. تاریخ الیعقوبی، ج1، ص25.121
. ر.ک: عهد عتیق، پیدایش، باب 21، شماره 13 و 18.122
. الکافی، ج1، ص151؛ الکافی، ج6، ص310؛ الخصال، ص56-58؛ تفسیرالقمی، ج2، ص 222-226.123
. الکافی، ج1، ص151؛ ج6، ص310؛ الخصال، ص56-58 ؛ تفسیر القمی، ج2، ص222-226.124
. الصافات، آیات 101-112.125
. الکافی، ج4، ص208-209؛ کنز الدقائق و بحرالغرائب، ج11، ص172.126
. 127نقل است که عمربن عبدالعزیز یکی از عالمان یهود را خواست و از او دربارة ذبیح پرسید. او گفت: عالمان اهل کتاب می‌دانند که ذبیح اسماعیل است و از روی حسد انکار می‌کنند؛ زیرا اسحاق جد آنان، و اسماعیل جد عرب است و می‌خواهند این فضیلت برای جد ایشان باشد، نه شما. مجمع البیان، ج4، ص453؛ تاریخ الطبری، ج1، ص162.128
. الصافات، آیات 103-108.129
. کنز الدقائق و بحر الغرائب، ج11، ص172.130
. مجمع البیان، ج8، ص324؛ التبیان، ج8، ص520.131
. الخصال، ص58-59؛ عیون اخبار الرضا(ع)، ص187-188؛ کنز الدقائق و بحر الغرائب، ج11، ص172.132
. تفسیرالقمی، ج1، ص332؛ تاریخ الطبری، ج1، ص206. 133
. التوبه، آیه 70؛ النجم، آیه 53، الحاقه، آیه9.134
. 135-برای دیدن نظراتی دربارة این شهرها، ر.ک: الکافی، ج5، ص549؛ تاریخ الطبری، ج1، ض215؛ مجمع البیان، ج5، ص317 و ج10، ص281؛ معجم البلدان، ج5، ص219؛ در سوره النجم این لفظ به صورت مفرد «مؤتفکه» آمده است. مفسران سرزمین مؤتکفه را همان سرزمین لوط در اردن می‌دانند که قوم لوط در‌آن هلاک شدند. می‌گویند آثار شهر قوم لوط در ساحل بحرالمیت اردن دیده شده است. ر.ک: عبدالوهاب نجار، قصص الأنبیاء، ص113. 136
. هود، آیه 76.137
. الکافی، ج5، ص546-547؛ تفسیر القمی، ج1، ص334؛ تفسیرالعیاشی، ج2، ص153.138
. الذاریات، ایه 36.139
. البقره، آیه 132.140
. تاریخ الیعقوبی، ج1، ص28.141
. 142عهد عتیق، پیدایش، باب32، شارة 28: مطابق این فراز از تورات، یعقوب  شبانگاه به کشتی گرفتن با خدا می‌پردازد و در این زور‌آزمایی، سربلند بیرون می‌آید و از خداوند نام «اسرائیل» را هدیه می‌گیرد، یعنی کسی که بر خدا پیروز شده است.143
. التبیان، ج1، ص180؛ تفسیر الرازی، ج3، ص29؛ تفسیرالقمی، ج1، ص339.144
. یوسف، آیه3.145
. ر.ک: عهد عتیق، پیدایش، باب 37.146
. المیزان، ج11، ص76.147
. المیزان، ج11، ص78-79؛ تفسیر العیاشی، ج2، ص171؛ علل الشرایع، ج1، ص45-46. 148
. یوسف، آیه 13 و 14.149
. علل الشرایع، ج2، ص600.150
. یوسف، آیات 15-18.151
. داستان یوسف، یکی از مفصل‌ترین داستان‌های قرآن است. در این پژوهش، مجال طرح این داستان نیست. 152
. البقره، آیه 133. 153
. کمال‌الدین و تمام النعمه، ج1، ص219.154
. 155ر.ک: کمال‌الدین و تمام النعمه، ج1، ص145؛ قصص الانبیاء راوندی، ص151؛ قصص الانبیاء جزایری، ص256؛ عهد عتیق، پیدایش، باب 50، شماره 24.156
. عهد عتیق، خروج، باب1، شماره 11 و 14 و 22؛ تاریخ الطبری، ج1، ص272؛ تاریخ الیعقوبی، ج1، ص33.157
. تفسیرالثعلبی، ج7، ص234؛ تاریخ مدینه دمشق، ج61، ص20؛ قصص الانبیاء جزایری، ص261.158
. نحوه کشتن پسران علاوه بر شکنجه آنان، تحقیر آمیز هم بود. ر.ک: تاریخ الطبری، ج1، ص272. 159
. قصص الانبیاء، جزایری، ص 251.160
. ر.ک: تاریخ الطبری، ج1، ص273؛ فرج المهموم فی تاریخ علماء النجوم، ص 27. 161
. عهد عتیق، تثنیه، باب 31، شماره 27. 162
. 163-کمال الدین و تمام النعمه، ج1، ص146؛ مطابق برخی روایات، عذاب بر بنی‌اسرائیل به طول انجامید، آنان چهل روز به درگاه خدا ناله کردند که خداوند ظهور موسی را صد و هفتاد سال پیش انداخت. ر.ک: تفسیرالعیاشی، ج2، ص 154. 164
. 165-فرعون نامی است که به تمام پادشاهان مصر اطلاق می‌شده است. دربارة نام فرعون عصر موسی، ر.ک: التبیان، ج1، ص220؛ تاریخ الطبری، ج1، ص271.166
. فرج المهموم، ص27. 167
. البقره، آیه 49؛ الاعراف، آیه 141؛ ابراهیم، آیه 6؛ القصص، آیه 4.168
. مجمع البیان، ج1، ص206؛ تفسیر الثعلبی، ج1، ص192؛ تاریخ الیعقوبی، ج1، ص33؛ تاریخ الطبری، ج1، ص272-273. 169
. قصص الأنبیاء جزایری، ص251؛ تفسیرالقمی، ج2، ص135.170
. القصص، آیه 7.171
. تاریخ الطبری، ج1، ص274؛ تاریخ الیعقوبی، ص33. 172
. القصص، آیه 9.173
. 174-موسی، در زبان عبری به معنای «از آب گرفته شده» است. عهد عتیق، خروج، باب2، شمارة 10؛ قاموس کتاب مقدس، ص849، در روایتی آمده است: فرعون صندوقی را که موسی در آن بود، در میان آب و درخت یافت؛ به همین سبب او را موسی نام نهادند؛ زیرا به لغت قبطیان، آب را «مو» می‌گفتند و درخت را «سی». علل الشرایع، ص56؛ تاریخ الطبری، ج1، ص274.
. ر.ک: تاریخ الطبری، ج1، ص274؛ تفسیر الثعلبی، ج7،‌ص 274.175-
. قصص الانبیاء راوندی، ص169-170؛ تفسیر الثعلبی،ج8، ص273.176
. ر.ک: تاریخ الیعقوبی، ج1، ص33-34.177
. عهد عتیق، خروج، باب 2، شماره 11-14؛ تاریخ الطبری، ج1، ص 275. 178
. القصص، آیه 18 و 19.179
. 180القصص، آیه 20 و 21. ر.ک: بحارالانوار، ج13، ص28، 48 و 58؛ قصص الانبیاء جزایری، ص221؛ تاریخ الطبری، ج1، ص391 و 395. 181
. عهد عتیق، خروج، باب2، شماره15.182
. تاریخ الطبری، ج1، ص280؛ تفسیرالقمی ج2، ص138. 183
. القصص، آیه 24.184
. الکافی، ج6، ص287؛ کمال‌الدین و تمام النعمه، ج1، ص150.185
. تفسیرالقمی، ج2، ص138-139.186
. القصص ،آیه 29.187
. آیت الله خامنه‌ای، روزنامه جمهوری اسلامی، شماره 4525. 188
. تفسیر القومی، ج2، ص140.189
. القصص، آیه 29.190
. طه، آیات 10-14.191
. طه، آیه 12؛ عهد عتیق، خروج، باب3، شماره 5.192
. طه، آیه 24.193
. طه،آیه 24. 194
. طه، آیه 17.195
. طه، آیه 18. 196
. طه، آیه 24.197
. 198-اینکه ما در نمازهایمان، گمشده های خویش را می یابیم، نشان از آن دارد که شیطان در ارزشمندترین اوقات مؤمن، بیشترین دخالت را می کند. این عادی نیست که انسان هنگام نماز این گونه بر غیر خدا تمرکز فکر می یابد.
. طه، آیه 14.199
. طه، آیات 19-21؛ عهد عتیق، خروج، باب 4، شماره 2-5.200
. طه، آیات 19-23.
. ر.ک: مناقب آل ابی طالب، ج3، ص44؛ مجمع البیان، ج4، ص319 و 323؛ الامالی سید مرتضی، ج1، ص 19.
. قصص الانبیاء راوندی، ص154.
. المیزان، ج14، ص114.
. مجمع‌البیان، ج7، ص18؛ تفسیرالثعلبی، ج6، ص242.
. الشعراء، آیات 10-17.
. الشعرا، آیات 18 و 19.
. قصص الانبیاء جزایری، ص285.
. ر.ک: تفسیرالقمی، ج2، ص118؛ قصص الانبیاء جزایری، ص270.
. الشعرا، آیات 20، 21 و 22.
. ر.ک: تفسیرالقمی، ج2، ص118؛ التبیان، ج8، ص12-13.
. الشعرا، آیات 23 و 24.
. ر.ک: الصافات، آیه 36؛ الدخان، آیه14؛ الذاریات، آیه 39 و آیه 52؛ القمر، آیه 9.
. الشعرا، آیه 27.
. الشعرا، آیه 31 و 33.
. طه، آیه 20.
. الاعراف، آیه 107؛ الشعراء ، آیه 32.
. القصص، آیه 31؛ النمل، آیه 10.
. مجمع البیان، ج4، ص 323؛ بحارالانوار، ج13،‌ص43.
. تفسیرالقمی، ج2، ص119؛ قصص الانبیاء جزایری، ص 270.
. الشعرا، آیه 33.
. الشعرا، آیه 34 و 35.
. طه، آیه 58.
. طه، آیه 59.
. مجمع البیان، ج4، ص326.
. طه، آیه 60.
. الشعرا، آیه 37-38.
. طه، آیه 61.
. طه، آیه 62.
. طه، آیه 63 و 64.
. المیزان فی تفسیر القرآن ج14، ص 190؛ تفسیر صافی، ج2، ص22.
. طه، آیه 65و66 و نیز ر.ک: الاعراف، آیه 115 و 116 ؛ یونس، آیه 80؛ الشعراء ، آیه 43.
. طه، آیه 67.
. در علت ترس، تفاسیر گوناگونی را بر شمرده‌اند. ر.ک: مجمع البیان، ج7، ص37؛ المیزان، ج14، ص 171-178؛ شرح نهج البلاغه، ج 1، ص211؛ قصص الانبیاء جزایری، ص 287.
. طه، آیه 68 و 69.
. الاعراف، آیه 117؛ الشعرا، آیه 45.
. الاعراف، آیه 116.
. نهج ابلاغه، خطبة 201.
. طه، آیه 70 و نیز ر.ک. الشعرا، آیه 46؛ الاعراف، آیه 120.
. قصص الانبیاء جزیرای، ص288.
. طه ، آیه 71 و نیز ر. ک: الشعرا، آیه 49؛ الاعراف، آیه 123.
. یونس، آیه 83-84.
. یونس آیه 87.
. ر.ک: المیزان، ج10، ص114؛ تفسیر نمونه، ج8، ص370-371.
. پروتکل‌های رهبران یهود، یازدهم.
. قرآن بالاها را این گونه برشمرده است: طوفان، ملخ، نوعی آفت نباتی به نام قمل، فزونی قورباغه، خون، خشکسالی، کمبود میوه‌ها. ر.ک: الاسراء، آیه 101؛ النمل، آیه 12؛ القصص، آیه 32؛ تفسیر نمون، ج12، ص309؛ تفسیر القمی، ج2، ص29؛ تفسیرالعیاشی، ج2، ص318؛ الخصال، ص423.
. تفسیرالقمی، ج1، ص238؛ بحارالانوار، ج13، ص112.
. الاعراف، آیه 134.
. الاعراف،‌آیه 132.
. بحارالانوار، ج13، ص128؛ کمال الدین و تمام النعمه، ص147.
. الاعراف، آیة 127؛ الاسراء، آیه103.
. تفسیر نمونه، ج21، ص173.
. الدخان، آیه 22.
. الدخان، آیه 23.
. عهد عتیق، اعداد،‌باب 2؛ خروج، باب 12، شمارة 37 و38.
. بحارالانوار، ج13، ص152.
. الشعرا، آیه 61.
. الشعرا، آیه 62 و 63.
. التبیان، ج8، ص28، قصص الانبیاء جزایری، ص238.
. یونس، آیات 90-92.
. المائده، آیه 20-22؛ ر.ک: تفسیر نمونه، ج1، ص260؛ البداء و التاریخ، ج3، ص87؛ بحارالانوار، ج13، ص169.
. البقره، آیه 60؛ الاعراف، آیه 160؛ عهد عتیق، خروج، باب 17.
. تفسیرالقمی، ج1، ص48؛ بحارالانوار، ج13، ص178.
. البقره، آیه 57.
. عهد عتیق، خروج، باب 16.
. تفسیرالقمی، ج1، ص48.
. البقره، آیه 57، الاعراف، آیه 160؛ ر.ک: تفسیرالقمی، ج1، ص47.
. تفسیرالقمی، ج1، ص 47.
. عهد عتیق، باب‌های خروج، لاویان، اعداد.
. عهد عتیق، خروج ، باب18، شماره 25.
. عهد عتیق، سفر خروج، باب 35، شماره 30 تا 35.
. ر.ک: قصص الأنبیاء راوندی، ص169. در تورات نیز بدین نکته اشاره شده است: عهد عتیق، خروج، باب 12، شماره 35 و 36 و باب 3 شمارة 22.
. ر.ک: قصص الانبیاء راوندی، ص169. در تورات نیز بدین نکته اشاره شده است: عهد عتیق، خروج، باب 12، شمارة 35 و 36 و باب 3 شمارة 22.
. البقره، آیه 146.
. المیزان، ج1، ص326.
. اعلام الوری، ص65.
. عهد عتیق، اعداد، باب 10، از شمارة 1 تا 7.
. عهد عتیق، اعداد، باب 10 ، شماره 9.
. الاعراف، آیه 138.
. قاموس کتاب مقدس، ص849.
. عهد عتیق، خروج، باب 16، شماره 20.
. البقره، آیه 61.
. البقره، آیه 61.
. بحارالانوار، ج13، ص175؛ تفسیرنمونه، ج1، ص278.
. ر.ک: تفسیرالقمی، ج1، ص241.
. الاعراف، آیه 155.
. الاعراف، آیه 142.
. طه آیه 87-88.
. البقره، آیه 55؛ ر.ک: النساء، آیه 153.
. الاعراف، آیه 143.
. ابقره، آیه 55؛ ر.ک: النساء، آیه 153.
. الاعراف، آیه 155.
. ر.ک: تفسیرالقمی، ج1، ص 47؛ تفسیر نمونه، ج1، ص258.
. البقره، آیه 56.
. طه، آیات 83-85.
. الاعراف، آیه 150.
. الاعراف، آیه 150.
. طه 97.
. تفسیر، نمونه، ج13، ص287؛ ر.ک: مجمع البیان، ج7، ص 54.
. البقره، آیه 93.
. ر.ک: تفسیرالقمی، ج1،‌ص 47.
. البقره، آیه 54.
. البقره، آیه 68.
. البقره، آیه 69.
. البقره آیه 70.
. ر.ک: تفسیر العیاشی، ج1، ص46؛ المیزان، ج1، ص 204-205؛ تفسیر نمونه، ج1، ص 306-312.
. در بسیاری از جوامع که رسانه‌های آزاد پرسشگر تبلیغ می‌شود، در عمل می‌بینیم که صهیونیست‌ها و زرسالاران مادی‌گرا همة جایگاه‌های قدرت را در دست دارند و پرسشگری مردم و رسانه‌ها، دو هدف عمده را پی گیری می‌کند: 1. دلخوشی مردم به وجود آزادی در جامعه؛ 2. مشغولیت‌های کاذب و سرگرم کردن نیروی عظیمی از اجتماع به پرسش‌های بی‌مورد و غیرضروری. البته در تمام کشورهای جهان، خط قرمزهای شدیدی وجود دارد. وجود قانون ممنوعیت پرسش دربارة هولوکاست (یهودی سوزی) در بسیاری از کشورهای غربی، مؤیدی قوی بر ادعای ماست.
. مجمع البیان، جلد 3، ص 308.
. عهد عتیق، اعداد، باب 13، شمارة 32 و 33.
. عهد عتیق، اعداد، باب 13، شمارة 18 و 19 و 20 ؛ جامع البیان، ج6، ص205.
. عهد عتیق، اعداد، باب 14، شماره 1 تا 10؛ ر.ک: مجمع البیان، جلد3، ص 308.
. مجمع البیان، ج3، ص310؛ بحارالانوار، ج13، ص 170.
. عهد عتیق، اعداد، باب 13، شمارة 23.
. مجمع البیان، جلد 3، ص 310.
. مجمع البیان، جلد 3، ص 310.
. امروزه نیز صهیونیست‌ها از روش بزرگنمایی برای جنگ روانی بهره می‌گیرند.
مجمع البیان، ج3، ص 310.
. عهد عتیق، اعداد، باب 13، شمارة 32 و 33.
. المائده، آیه 21.
. المائده، آیه 22.
. المائده، آیه 22.
. المائده، آیه 24.
. ر.ک: المیزان، ج5، ص293؛ تفسیر نمونه، ج4، ص343.
. المائده، آیه 25.
. المائده، آیه 26.
. ر.ک: المیزان، ج5، ص 296.
. ر.ک: المیزان، کمال الدین و تمام النعمه، ص153، تفسیرالقمی، ج1، ص 165.
. ر.ک: الکافی، ج8، ص 66؛ تفسیرالقمی، ج1، ص 164.
. عهد عتیق، یوشع، باب 1 تا 16.
. عهد عتیق، حزقیال، باب 20، شمارة 6 و 15؛ تثنیه، باب 28، شمارة 10 و 15؛ اعداد، باب 14، شماره8، اعداد باب 13، شماره 27.
. بر این مطلب آیات بسیاری از عهد عتیق دلالت دارند و برای نمونه: عهد عتیق، حزقیال، باب 36، شمارة 17 و باب 20، آیه 13-15.
. عهد عتیق، تنثیه، باب 4، شماره 2.
. القصص، آیه 5.
. النساء ، آیه 54.
. ر.ک: تاریخ الیعقوبی، ج1، ص 46 تا 50.
. ر.ک: عبدالوهاب المسیری، موسوعه الیهود و الیهودیه، ج5، ص 72.
. البقره, آیه 47.
. عهد عتیق، تنثیه، باب 26، شماره 16 و 18 و باب 30؛ در این فرازها از تورات به خوبی آشکار است که خداوند بنی-اسرائیل را تنها در صورت حفظ ایمان برتری خواهد داد.
الحجرات، آیه 13.
. البقره، آیه 48.
. المائده، آیه 21.
. المائده، آیه 21.
. المائده، آیه 70.
. دیگر ویژگی ها و باورهای منحط یهود که در قرآن به آن اشاره شده عبارت¬اند از: رباخواری(النساء، آیه 161)؛ تحریف کتاب آسمانی (البقره، آیه 79)؛ انکار وحی (الانعام، آیه 91)، اعتقاد به فقیر بودن خداوند و بی نیازی خود (آل¬عمران، آیة 181)؛ اعتقاد به بسته بودن دست خداوند (المائده، آیه 64)؛ پیمان شکنی (البقره، آیه 100).
. عهد عتیق، اول پادشاهان، باب 9، شمارة 6 و 7.
. البقره, آیه 249.
. ر.ک: قاموس کتاب مقدس، ص 369.
. ص، آیات 35-39.
. الانبیاء، آیه 81 و 82.
. النمل، آیه 7.
. واژه عبری معبد و پرستشگاه
. ر.ک: قاموس کتاب مقدس، ص 931؛ اخبال الطوال، ص21؛ تاریخ الیعقوبی، ج1، ص58.
. عهد عتیق، اول پادشاهان، باب11، شماره 3 تا 8؛ المیزان، ج1، ص234؛ البد و التاریخ، ج3، ص106.
. البقره، آیه 102.
. الاسراء، آیه 4-8؛ عهد عتیق، ارمیا، باب 27، شمارة 6؛ ر.ک: تفسیرنمونه، ج 12، ص 25-33؛ المیزان، ج13، ص 38-45.
. عهد جدید، انجیل یوحنا، باب 16، شماره 12 و 13.
. ر.ک: التبیان، ج9، ص 212.
. الزخرف، آیات 63 و 64.
. دیگر فرقه‌های یهود عبارت‌اند از: صدوقیان، استیان، سامریان، قانویان، قارئون، دونْمه، ر.ک: حسین توفیقی، آشنایی با ادیان بزرگ.
. عهد جدید، انجیل متی، باب 23؛ انجیل لوقا، باب 11،  شمارة 37 و باب 20، شمارة 45: انجیل مرقس، باب 12، شمارة 38؛‌ در روایات اسلامی نیز عبارتی این چنین از عیسی(ع) نقل شده است. ر.ک: الامالی شیخ طوسی، ص 208؛ ج2، ص319.
. ر.ک: عهد جدید، انجیل متی، باب 23؛ انجیل لوقا، باب 11.
. مریم، آیات 26-33.
. آل عمران، آیه 52؛ ر.ک: الصف، آیه 14.
. عیون اخبارالرضا، ج1، ص 85؛ علل الشرایع، ج1، ص81؛ بحارالانوار، ج14، ص 272-273. در اناجیل چهارگانه این لفظ نیامده است.
. ایضاح التعلیم المسیحی، ص 11.
. ر.ک: عهد جدید، انجیل متی، باب 27؛ انجیل مرقس، باب 15؛ انجیل یوحنا، باب 18.
. عهد جدید، متی، باب 26، شمارة 20-25.
. عههد جدید، متی، باب 26، شمارة 14-16.
. عهد جدید، انجیل متی، باب 26، شمارة 47-19.
. عهد جدید، انجیل متی، باب 28؛ انجیل مرقس، باب 16؛ انجیل لوقا، باب 24؛ انجیل یوحنا، باب 20.
. النساء، آیه 157.
. نام اصلی پترس، شمعون است. او این لقب را از مسیح(ع) هدیه گرفت. در منابع اسلامی نیز نام وصی عیسی، شمعون آمده است. ر.ک: من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص 176؛ الاحتجاج، ج1، ص391؛ تفسیرالقمیب، ج1، ص103.
. ر.ک: عهد جدید، انجیل یوحنا، باب 21، شماره 15-15-18.
. عهد جدید، انجیل متی، باب 28، شماره 19 و 20.
. عهد جدید، اعمال رسولان، باب 10.
. ر.ک: عهد جدید، اعمال رسولان، باب 9، شماره 1 تا 31.
. عهد جدید، اعمال رسولان، باب‌های 6 و 7 و8؛ شکنجه و شهادت استیفان، نخستین شهید مسیحیات نیز از جنایات پولس است.
. عهد جدید، اعمال رسولان، باب 9.
. عهد جدید، اعمال رسولان، باب 15، شمارة 36 تا 40 ، رساله پولس به غلاطیان، باب 2، شمارة 13.
. عهد جدید، رساله پولس به غلاطیان، باب 2، شماره 7-13.
. رساله پولس به غلاطیان، باب 2، شماره 11 و 13.
. المیزان، ج3، ص 312.
. رسالة پولس به غلاطیان، باب 3، آیه 13؛ و نیز ر.ک: جُوآن اُ.گریدی، مسیحیت و بدعت‌ها، ترجمه عبدالرحیم سلیمانی اردستانی.
. برای نمونه ر.ک: عهد جدید، انجیل متی، باب 23؛ انجیل لوقا، باب 11.
. برای نمونه ر.ک: عهد جدید، رسالة پولس به رومیان، با نگاهی به این رساله به آسانی می‌توان دریافت که ادبیات عیسی(ع) در گفت‌وگو با یهودیان و فریسیان، با ادبیات پولس بسیار متفاوت است.
. ر.ک: الخصال، ص399؛ تأویل الأیات، ص 841؛ ثواب الأعمال، ص216؛ جامع‌الاخبار، ص144؛ بحارالانوار، ج8، ص 311 و ج12 ، ص 37 و ج 37، ص406.
. بحارالانوار، ج25، ص373 و ج30، ص 390 و ج 31، ص629.
. مرسیون یا همان مارسیون (-160م) کسی است که مسیحیان او را نخستین بدعت‌گزار مسیحی می‌دانند. می‌توان او را احیاگر اندیشه‌های پولس در قرن دوم و عامل اصلی شکل‌گیری مسیحیت فعلی دانست (ر.ک: جلال‌الدین آشتیانی، تحقیقی در دین مسیح، ص 455).
. برای نمونه در عهد جدید، متی، باب 2، شماره 22؛ لوقا، باب 23، شماره 5؛ اعمال رسولان، باب 15، شماره 1 و باب 21، شماره 10؛ رساله پولس به رومیان، باب 15، شماره 31؛ رساله دوم پولس به قرنتیان، باب 1،‌شماره 16؛ رساله پولس به غلاطیان، باب 1، شمارة 22؛ رساله اول پولس به تسالونیکیان، باب2، شماره 14.
. در این زمینه، ر.ک: پروتستانتیزم، پیوریتانیسم و مسیحیت صهیونیستی، ص 39 و 74.
.  قاموس کتاب مقدس، ص 111.
. عهد جدید، انجیل متی، باب4، شماره 17؛ انجیل مرقس، باب 1، شماره 15.
. عهد جدید، انجیل یوحنا، باب 6، شماره 14 و 15.
. عهد جدید، انجیل یوحنا، باب 6، شماره 40ت-44.
. عهد جدید، انجیل یوحنا، باب 6، شماره 24-28.
. عهد جدید، انجیل یوحنا، باب 16، شماره 12 و 13.
. النجم، آیات 3و4.
. در این زمینه ر.ک: نجاح الطایی، مظلوم نمایی یهود در طول تاریخ.
. البروج، آیات 4-8.
. تفسیرالقمی، ج2، ص 413-414.
. عهد عتیق، تنثیه، باب18 ، شماره 18 تا 20.
. روژه گارودی، نویسنده و محقق فرانسوی که به دلیل تألیف کتاب‌های ضد صهیونیسم محاکمه شد، در یکی از تألیفات خود به موضوع یهودستیزی با افسانة نژادکشی بنی اسرائیل اشاره کرده و مطالبی شگفت از منابع غربی در این باره آمده است (ر.ک: تاریخ یک ارتداد ، ص176).
. در این باره، ر.ک: حاج بابا  قزوینی یزدی، محضر الشهود فی ردّ الیهود.
. البقره، آیه 174.
. خداوند در سوره البقره، آیه 146 می‌فرماید: «الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءهُمْ وَإِنَّ فَرِيقاً مِّنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ الْحَقَّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ» اهل کتاب همچنان که فرزندان خود را می‌شناسند، او را می‌شناسند ولی گروهی از ایشان در عین آگاهی، حقیقت را پنهان می‌دارند.
. النساء، آیه 156.
. الاعراف، آیه 157.
. السیره الحلبیه، ج1، ص 113.
. التوحید، صدوق، ص 427؛ عیون اخبار الرضا، ج2، ص148.
. دیرهای بین راه‌ها، که در روایات اسلامی نام آنان به مناسبت های مختلف آمده که مثلاً امیرمؤمنان(ع) از آن عبور کرده یا سر امام حسین(ع) در راه شام بدانجا راه یافته است، از این گروه‌اند.
. بحارالانوار، ج15، ص 1107.
. ر.ک: السیره الحلبیه، ج1، ص 131.
. بحارالانوار، ج15، ص148-150؛ البدایه و النهایه، ج2، ص329-330.
. النهایه، ج3، ص 367.
. ر.ک: بحارالانوار، ج15، ص51-53.
. بحارالانوار، ج15، ص122-123؛ الکامل، ج2، ص 6.
. الکامل، ج2، ص 6.
. بحارالانوار، ج15، ص59-60.
. در این زمینه، ر.ک: بحارالانوار، ج15، ص123.
. ر.ک: بحارالانوار، ج15، ص90-101.
. بحارالانوار، ج15، ص 97، 98و115.
. ر.ک: مناقب آل ابی طالب، ج1، ص26؛ بحارالانوار، ج15، ص114؛ الکامل، ج2، ص4.
. تاریخ الطبری، ج1، ص 579 و ج2، ص8؛ الکامل، ج2، ص 5.
. الکافی، ج8، ص300؛ الامالی شیخ طوسی، ص 145-146.
. صسحیح المسلم، ج1، ص102؛ مسند احمد، ج3، ص 121، 149 و 228؛ المستدرک، ج2، ص 528.
. السیره النبویه، ج1، ص 165.
. ر.ک: السیره النبویه، ج1، ص 108؛ ر.ک: تاریخ الطبری، ج1، ص 574-577
. الضحی، آیه
. السیره النبویه، ج1، ص 168.
. ر.ک: کمال‌الدین و تمام النعمه، ص172؛ الخرائج و الجرائح، ج3، ص 1070.
. کمال‌الدین و تمام النعمه، ص 187.
. کمال الدین و تمام النعمه، ص 182-186؛ بحارالانوار، ج15، ص 408-410، الطبقات الکبری، ج1، ص 97.
. تاریخ الطبری، ج2، ص 33-34.
. ر.ک: بحارالانوار، ج15، ص 410.
. برای نمونه بنگرید سخن یکی از زنان پیامبر(ص) خطاب به ایشان را در بحارالانوار، ج16، ص8؛ کشف الغمه، ج2، ص 131.
. ر.ک: الخرائج و الجرائح، ج1، ص140؛ کشف الغمه، ج2، ص 131.
. کشف الغمه، ج2، ص 131.
. الخرائج و الجرائح، ج1، ص 140.
. تهذیب الاحکام، ص 56.
. الکافی، ج5، ص 375؛ وسائل الشیعه، ج20، ص 264؛ بحارالانوار، ج16، ص 14.
. الکافی، ج5، ص 375.
. العلق، آیه 1.
. بحارالانوار، ج18، ص194 و 195؛ مناقب آل ابی طالب، ج1، ص 42.
. مجمع البیان، ج4، ص 110؛ التبیان، ج4، ص201؛ تفسیرالقمی، ج1، ص 210.
. الانعام‌، آیه 92.
. الجمعه، آیة 2.
. علل الشرایع، ج1، ص124-125؛ بصائرالدرجات، ص 225؛ الاختصاص، ص 263.
. علل الشرایع، ج1، ص 125.
. العنکبوت، آیه 48.
. الارشاد، ج1، ص 120؛ ج20، ص 359. طبری در نقل این جریان خود پیامبر را کاتب عهدنامه دانسته است، نه امیرمؤمنان(ع) را؛ طالطبری، ج4، ص 38.
. القدر، آیه 1.
. البقره، آیه 185.
. البقره، آیه 97.
. مریم، آیه 30.
. مناقب آل ابی الطاب، ج1ع ص 183-184 ؛ بحارالانوار، ج16، ص 402 و ج18، ص 278 و 98،‌ص155.
. نهج البلاغه، خطبة 192 (قاصعه)
. بحارالانوار، ج18، ص166-167.
. المدثر، آیات 1-2.
. کمال الدین و تمام النعمه، ص 85.
. الکافی، ج1، ص 241.
. النجم، آیات 7و9.
. ر.ک: تفسیرالقمی، ج2، ص334؛ بحارالانوار، ج18، ص382.
. المائده، آیه 70.
. ر.ک: الکافی، ج8،‌ص 308؛ مجمع البیان، ج1، ص299؛ وفاء الوفاء، ج1، ص 157.
. آل عمران، آیه 75.
. الکافی، ج8، ص 309.
. ر.ک: الکافی، ج8، ص300؛ الامالی، شیخ طوسی، ص 145-146؛ بحارالانوار، ج15، ص260.
. البقره، آیه 89.
. ر.ک: بحارالانوار، ج15، ص 51.
. ر.ک: عهد عتیق، تثنیه، باب‌های 26-30.
. عهد عتیق، مزامیر، باب 110.
. ر.ک: سیره النبویه، ج1، ص 262.
. الشعراء، آیه 214.
. السیره النبویه، ج1، ص 268-269؛ مناقب‌آل ابی‌طالب، ج1، ص 54.
. السیره، النبویه، ج1، ص 321؛ تاریخ ا لطبری، ج2، ص 70.
. ر.ک: السیره، النبویه، ج1، ص 221.
. الطبقات الکبری، ج3، ص 118؛ تاریخ الطبری، ج2، ص 84-88.
. تاریخ الطبری، ج2، ص 92-93.
. تاریخ الطبری، ج2، ص 98-99.
. البقره، آیه 92.
. الحج، آیه 39.
. اعلام النوری، ج1، ص 157-158؛ مکاتیب الرسول، ج1، ص 260.
. المائده، آیه 82.
. امروزه نیز یهود با ایجاد فرقه‌های انحرافی چون صهیونیسم مسیحی و بهائیت و فراماسونری لایه‌های ظاهری ایجاد می‌کنند و خود پشت نقاب‌های ساختگی پنهان می‌شوند.
. البقره، آیه 101.
. السیره النبویه، ج1، ص 562.
. النساء، آیه 51.
. التبیان، ج3، ص 223؛ ج3، ص 106.
. السیره النبویه، ج1، ص 555-556.
. ر.ک: تفسیر‌آیات 99 آل عمران به بعد.
. البقره، 75 تا 79.
. آل عمران، آیه 72؛ ر.ک: مجمع البیان، ج2، ص320-322.
. البقره، آیه 144-150.
. المائده، آیه 57 و 58.
. المائده، آیه 57 و 58.
. البقره، آیه 80.
. الاحتجاج، ج1، ص 40؛ تفسیرالامام العسکری(ع)، ص 294-295.
. الحج، آیه 39.
. المغازی، ج1، ص 131-132.
. البقره، آیه 216.
. تاریخ المدینه المنوره، ج2، ص 458-459.
. تفسیرالعیاشی، ج2، ص 54؛ تاریخ الطبری، ج2، ص 172.
. مناقب آل ابی‌طالب، ج1، ص 162.
. شرح نهج البلاغه، ج14، ص 118.
. المائده‌، آیه 24.
. تفسیر القمی، ج1، ص 258-259؛ المغازی، ج1، ص 48-49؛ الدر المنثور، ج3، ص163.
. یکی از زخمی‌های جنگ بدر، عمرو بن عبدود است اما صحبتی از او در جنگ بدر نیست. در حالی که در جنگ خندق بسیار از او یاد می‌شود. در اینجا شخصیت عتبه و شیبه و ولید به حدی بزرگ است که نوبت به عمر بن عبدود نمی‌رسید.
. حمزه، عموی پیامبر(ص) و علی(ع) و عبیده، پسر عموهای پیامبرند.
. ر.ک: الارشاد، ج1، ص67؛ تفسیرالقمی، ج1، ص265؛ شرح نهج البلاغه، ج13، ص283.
. شرح نهج البلاغه، ج13، ص 283.
. ر.ک: تفسیرالقمی، ج1، ص 265؛ شرح نهج البلاغه، ج14، ص 80.
. الارشاد، ج1، ص69.
. دقیقاً این افتاق، بعد از فتح مکه رخ داد.
. الانفال، آیات 67 و 68.
. تفسیرالقمی، ج1، ص 126 و 270.
. الانبیاء ، آیه 67.
. ابراهیم، آیه 36.
. المائده، آیه 118.
. نوح، آیه 26.
. المائده، آیه 118.
. شرح نهج‌البلاغه، ج14، ص 173-175.
. غیر از این دو فقط سعد بن معاذ، به اظهار رأی در خصوص اسراء مبادرت کرد و حکم به اعدام آنها داد، ولی این اظهار نظر از سوی او که بزرگ اوس بود، در واقع ابراز آمادگی برای حکم رسول‌الله(ص) و پذیرش همة عواق ان بود ( حتی اگر حکم ایشان، اعدام اسراء باشد)؛ گرچه علی الظاهر عمر در این رأی با سعد هم نظر بود، ولی از سخن دیگر عمر، واضح می‌شود که وی در ارائه حکم اعدام برای اسراء، صادق نبود؛ عمر به هنگامی که سخن از کشتن اسراء می‌زد، خطاب به پیامبر(ص) گفت: به نظر من، عباس را بیاور و با دست خود گردنش را بزن و به علی بگو گردن برادرش عقیل را بزند و به هرکس بگو گردن اسیر کنار دستش را بزند. (ر.ک: تاریخ الطبری، ج2، ص169؛ شرح نهج البلاغه، ج14، ص183).
. با توجه به لحن عناب آمیز آیه (ما کان لنبی ان یکون له اسری حتی یثخن…) و همچنین اعدام دو تن از اسیران به دستور پیامبر(ص) در میانة راه به هنگام مراجعت از بدر و قبل از پادر میانی ابوبکر و عمر، چه بسا بتوان گفت که حکم الهی، اعدام حداقل تعدادی از اسراء بوده است.
. المغازی، ج1، ص130.
. ر.ک: شرح نهج البلاغه، ج14، ص 223.
. ر.ک: تفسیرالقمی، ج1، ص111؛ مجمع البیان، ج2، ص 377.
. المغازی، ج1، ص 205
. المغازی، ج1، ص219؛ الطبقات الکبری، ج2، ص29؛ مجمع البیان، ج2، ص 377.
. شهر نهج البلاغه، ج14، ص 225-226.
. المغازی، ج1، ص214؛ الطبقات الکبری، ج2، ص29؛ شرح نهج البلاغه، ص225-226.
. شرح نهج البلاغه، ج14، ص226.
. تفسیرالقمی، ج1، ص122؛ المغازی، ج1، ص219.
. تفسیر القمی، ج1، ص111-112؛ مجمع البیان، ج2، ص 378.
. ر.ک: مجمع البیان، ج2، ص 385.
.  شرح نهج البلاغه، ج14، ص244.
. تفسیر القمی، ج1، ص 273؛ السیره النبویه، ج1، ص447؛ تاریخ الطبری، ج2، ص 94.
. تفسیرالقمی، ج1، ص273-275؛ السیره النبویه، ص480-482.
. ر.ک: شرح نهج البلاغه، ج15، ص27. ابن ابی الحدید  فریاد شیطان در روز احد را از زبان عمر چنین نقل می‌کند: چون شیطان بانگ برآورد که محمد کشته شد، من همچون ماده‌ بزی به کوه گریختم… .
. آل عمران، آیه 155.
. شرح نهج البلاغه، ج20، ص 184-185؛ تفسیر القمی، ج1، ص124-125.
. آل عمران، آیه 172-173.
. تفسیرالقمی، ج1، ص 125؛ مجمع البیان، ج1، ص 447.
. آل عمران، آیه 174.
. المائده ، آیه 82.
. در خصوص این پیمان، در صفحات آینده، توضیح داده خواهد شد.
. المغازی، ج1، ص176؛ السیره النبویه، ج2، ص47؛ تاریخ الطبری، ج2، ص172؛ اعلام الوری، ج1، ص175.
. الطبقات الکبری، ج2، ص21؛ المغازی، ج1، ص178.
. الطبقات الکبری، ج2، ص21؛ انساب الاشراف، ج1، ص309.
. المغازی، ج1، ص178؛ الطبقات الکبری، ج2، ص22؛ تاریخ الطبری، ج1، ص173.
. السیره النبویه، ج2، ص48 و 49؛ انساب الاشراف، ج1، ص309؛ المغازی، ج1، ص176-180؛ تاریخ الطبری، ج2، ص173.
. السیره النبویه، ج2، ص191؛ المغازی، ج1، ص364-368؛ تاریخ الطبری، ج2، ص225.
. ر.ک: المغازی، ج2،ص 752-756؛ السیره النبویه، ج2، ص373.
. المغازی، ج2، ص 760.
. ر.ک: المغازی، ج2، ص 769.
. ر.ک: المغازی، ج3، ص 1042-1043؛ تاریخ الیعقوبی، ج2، ص 68.
. ر.ک: تفسیرالامام العسکری، ص380-383؛ الاحتجاج، ج1، ص 59.
. مرتضی مطهری، قیام و انقلاب مهدی (عجل الله فرجه الشریف)، ص 59.
. تفسیر العیاشی، ج1، ص200، تهذیب الاحکام، ج6،‌ص2.
. السیره النبویه، ج2، ص 337-338.
. ر.ک: تفسیر العیاشی، ج1، ص200.
. قرآن در دو جا به این نکته شاراه دارد: البقره، آیه 146 و الانعام، آیه 20.
. السیره النبویه، ج1، ص 527؛ انساب الاشراف، ج1، ص 274-282.
. انساب‌الاشراف، ج1، ص 277.
. انساب الأشراف، ج1، ص285.
. الجامع الصغیر، ج2، ص 488.
. نهج البلاغه، خطبه2، معروف به خطبة شقشقیه.
. الکافی، ج8، ص27.
. اعلام الوری، ج1، ص221؛ مناقب آل ابی طالب، ج1، ص 178.
. السنن الکبری، ج5، ص97.
. الامالی مفید، ص260.
. اعلام الوری، ج1، ص295-296.

نمایه منابع
1. قرآن مجید، ترجمه عبدالمحمد آیتی، تهران، سروش، 1374، چاپ اول.
2. کتاب مقدس، (عهد عتیق و عهد جدید)، ترجمه قدیم، ایلام، بی‌تا، بی‌جا.
3. آبراهام کهن، گنیجنه‌ای از تلمود، ترجمه امیر فریدون گرگانی، تهران، نشر اساطیر، 1382، چاپ اول.
4. ابن ابی الحدید، شرح نهج‌البلاغه، داراحیاء الکتب العربیه، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، 1959، چاپ اول.
5. ابن اثیرالجزری، عزالدین ابی الحسن علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، بیروت، دارصادر – دار بیروت، 1385ه.
6. ابن اثیر الجزری، مجدالدین ابی السعادت المبارک بن محمد، النهایه فی غریب الحدیث و الأثر، قم، مؤسسه اسماعیلیان، 1367، چاپ چهارم.

7. ابن شهر آشوب، محمدبن علی، مناقب آل ابی طالب(ع)، قم، علامه، 1379.
8. ابن کثیر الدمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، بیروت، دارالفکر، 1407ه.
9. ابن عساکر، علی‌بن‌الحسن، تاریخ مدینه دمشق، بیروت، دارالفکر، 1415ه.
10. احمدبن حنبل، مسند احمد، بیروت، دار صادر.
11. احمدی میانجی، علی، مکاتیب الرسول، دارالحدیث، 1998م. چاپ اول.
12. اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة فی معرفة الائمة، تبریز، مکتبة بنی‌هاشمی، 1381ه.
13. البخاری، محمدبن اسماعیل، صحیح البخاری، بیروت، دارالکتب العلمیه.
14. البلاذری، احمدبن یحیی، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، بیروت، دارالفکر، 1394ه، چاپ اول.
15. الثعلبی، التفسیر الثعلبی، بیروت، دارالحیاء التراث العربی، 1422 ه، چاپ اول.
16. الحلبی، علی بن برهان الدین، السیرة الحلبیة فی سیرة الامین المأمون، بیروت، دارالمعرفة، 1400.
17. الحوی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1399 ه.
18. الحمیری، عبدالملک بن هشام، السیرة النبویّة، تحقیق مصطفی السقا و ابراهیم الأبیاری و عبدالحفیظ شلبی، بیروت، دارالمعرفة، بی‌تا.
19. الدینوری، ابوحنیفه احمد بن داوود، اخبار الطوال، تحقیق عبدالمنعم عامر، قاهره، داراحیاء الکتب العربی، 1960م، چاپ اول.
20. الراوندی، قطب‌الدین، الخرائج و الجرائح، قم، مؤسسه امام مهدی (عج)، 1409ه. چاپ اول.
21. الراوندی، قطب‌الدین، قصص الأنبیاء، بنیاد پژوهش‌های آستان قدس رضوی، 1409ه، چاپ اول.
22. الزهری، محمدبن سعد، الطبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیة، 1410، چاپ اول.
23. السیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور، بیروت، دارالفکر، بی‌تا.
24.  السیطوی، جلال الدین، الجامع الصغیر، بیروت، دارالفکر، 1401ه، چاپ اول.
25. السمهودی، نورالدین علی بن احمد، وفاء الوفا بأخبار دار المصطفی، تحقیق محمد محبی الدین عبدالحمید، بیروت، دارالکتب‌العلمیه، 1404ه.
26. الشعیری، محمدبن محمد، جامع الأخبار، قم، رضی، 1363، چاپ دوم.
27. الصدوق، محمد بن علی بن بابویه، الخصال، قم، جامعه مدرسین، 1403ه، چاپ دوم.
28. الصدوق، محمدبن علی بن بابویه، علل الشرایع، قم، مکتبة‌الداوری.
29. الصدوق، محمد بن علی بن بابویه، عیون اخبار الرضا، جهان، 1378 ق.
30. الصدوق، محمد بن علی بن بابویه، کمال الدین و تمام النعمه، قم، جامعه مدرسین، 1363.
31. الصدوق، محمدبن علی بن بابویه، من لایحضره الفقیه، قم، جامعه مدرسین، چاپ سوم، 1413ه.
32. الصفار، محمدبن الحسن بن افروخ، بصائر الدرجات، قم، کتابخانه آیت ‌الله مرعشی، نجفی، 1404ه.
33. الطبرسی، احمدبن علی، الإحتجاج، مشهد، مرتضی، 1403.
34. الطبرسی، فضل بن حسن، إعلام الوری، تهران، علمیه اسلامیه، 1338ه.
35. الطبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیرالقرآن، بیروت، مؤسسة‌الاعلمی للمطبوعات، 1415ه، چاپ اول.
36. الطبری، محمدبن جریر، تاریخ الامم و الملوک معروف به تاریخ الطبری، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، بیروت، 1403 ه، چاپ چهارم.
37. الطوسی، محمدبن حسن، الامالی، قم، دارالثقافه، 1414ه، چاپ اول.
38. الطوسی، محمدبن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، تحقیق و تصحیح احمد حبیب قصیر العاملی، احیاء التراث العربی.
39. الطوسی، محمدبن حسن، تهذیب الأحکام، تهران، دارالکتب الاسلامیه، 1356، چاپ چهارم.
40. العاملی حر، وسائل الشیعه، قم، مؤسسه آل البیت(ع) لإحیاء التراث، 1414ه، چاپ اول.
41. العجلونی، اسماعیل بن محمد، کشف الخفا و مذیل الألباس، بیروت، دارالکتب العلمیه، 1408، چاپ سوم .
42. العیاشی، محمدبن مسعود، تفسیرالعیاشی، تهران، علمیه، 1380ه.
43. القرطبی، محمد بن احمد الانصاری، الجامع لأحکام القرآن معروف به تفسیر القرطبی، بیروت، دارالکتب العلمیه، 1498 ه.
44. القمی المشهدی، محمدبن محمدرضا، کنزالدقائق و بحرالغرائب، تهران، وزارت فرهنگ  و ارشاد اسلامی، 1366، چاپ اول.
45. القمی، علی بن ابراهیم، تفسیرالقمی، قم، مؤسسه دارالکتاب، 1404، چاپ سوم.
46. الکلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارکتب الاسلامیه، 1365، چاپ چهارم.
47. المجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، مؤسسة الوفاء، 1404ه.
48. المسیری، عبدالوهاب، موسوعة الیهود و الیهودیة، قاهره، دارالشروق، 1999م.
49. المفید، محمدبن نعمان، الارشاد، قم، کنگره جهانی شیخ مفید، 1413ه. چاپ اول.
50. المقدسی، مطهربن طاهر، البدء و التاریخ، بورسعید، مکتبة الثقافة الدینیة، بی‌تا.
51. النسائی، احمدبن شعیب، سنن النسائی، بیروت، دارالفکر، 1348ه، چاپ اول.
52. النمیری، عمربن شبه، تاریخ المدینة المنورة، تحقیق فهیم محمد شلتوت، قم، دارالفکر، 1368.
53. الواقدی، محمدبن عمر، المغازی، تحقیق مارسدن جونس، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، 1414ه.
54. اندلسی، ابو عبید، معجم ما استعجم من اسماء البلاد و المواضع، بیروت، 1403ه، چاپ سوم.
55. پطرس فرماج، ایضاح التعلیم المسیحی، الاباء المرسین الیسوعین، 1882م.
56. جعفر بحانی، منشور جاوید، قم، توحید، 1360.
57. جوادی آملی، عبدالله، تفسیر تسنیم، قم، اسراء، 1381، چاپ سوم.
58. جوآن، اُ.گریدی، مسیحت و بدعت‌ها، ترجمه عبدالرحیم سلیمانی اردستانی، قم، مؤسسه فرهنگی طه، 1377، چاپ اول.
59. جیمز هاکس، قاموس کتاب مقدس، تهران، اساطیر، 1370، چاپ اول.
60. حاج بابا قزوینی یزدی، رساله‌ای در رد یهودیت، محضر الشهود فی ردالیهود، تحقیق حامد حسن نواب، قم، حضور، 1378، چاپ اول.
61. حرانی، علی بن حسین بن شعبة، تحف العقول، قم، جامعه مدرسین، 1404ه، چاپ سوم.
62. حمید محمد قاسمی، اسرائیلیات و تأثیر آن بر داستان‌های انبیا در تفاسیر قرآن، تهران، سروش، 1380، چاپ اول.
63. دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، تهران، دانشگاه تهران.
64. رشید رضا، محمد، تفسیرالقرآن الحکیم معروف به تفسیرالمنار، بیروت، دارالمعرفة، 1414ه.
65. روژه‌گارودی، تاریخ یک ارتداد، اسطوره‌های بنیانگذار سیاست اسرائیل، ترجمه مجید شریف، تهران ، مؤسسه رسا، 1375، چاپ اول.
66. سید بن طاووس، فرج المهموم فی تاریخ علماء النجوم، قم، الرضی، 1363 ش.
67. سیدرضی، نهج البلاغه، تحقیق صبحی صالح، قم‌، دار الهجرة، 1419.
68. صادقی، مصطفی، پیامبر و یهود حجاز، قم، بوستان کتاب، چاپ اول، 1382.
69. طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، مؤسسه اسماعیلیان، چاپ چهارم.
70. عبدریه، عبدالحافظ، بحوث فی قصص القرآن، بیروت، دارالکتاب اللبنانی، 1972م، چاپ اول.
71. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ بیست و دوم.
72. منسوب به امام حسن عسکری(ع)، تفسیرالمنسوب الی الامام الحسن العسکری، قم، مدرسه امام مهدی(عج)، 1409، چاپ اول.
73. موسوی جزایری، سید نعمت‌الله، النور المبین فی قصص الأنبیاء و المرسلین، معروف به قصص الأنبیاء ، قم، الشریف الرضی، بی‌تا.
74. نجاح الطابی، مظلوم ‌نمایی یهود در طول تاریخ، بیروت، دارالهدی لاحیاء التراث، چاپ اول، 1382.

برای خواندن تمام پست های این مقاله کلیک کنید

جستجو