پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم پنیر بخورد، چرا که خواب می آورد(در مستدرک الوسائل، به جای خواب می آورد، خواب را می برد آمده است.) و غذا را هضم می کند.( طب النبی (صلی الله علیه و آله و سلم): ص 11، مستدرک الوسائل: ج 16 ص 376 ح 20236. امام صادق (علیه السلام): چه نیکو لقمه ای است پنیر! دهان را تر و تازه می کند، بوی دهان را خوش می سازد، غذای پیشین را هضم می کند و برای پس از خود، اشتهاآور است. هر کس آن را سر هر ماه بخورد، نزدیک است که هیچ حاجت او بی پاسخ نماند.( در بحارالانوار، به جای نوشیدن، بوی دهان آمده است.) امام صادق (علیه السلام): پنیر، چه نیکو لقمه ای است! نوشیدن(2007) انسان را خوش بو می سازد، آنچه را پیش از آن هست، هضم می کند و آنچه را پس از آن باشد، دوست داشتنی می سازد.( الدعوات: ص 152 ح 410، بحارالانوار: ج 66 ص 105 ح 10.) امام صادق (علیه السلام): پنیر، غذاهای پیش از خود را گوارش می دهد و برای پس از خود، اشتها می آورد.( المحاسن: ج 2 ص 297 ح 1981.)
خوردن پنیر با گردو
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم): پنیر، درد است؛ اما چون با گردو خورده شود، درمان است.( تاریخ بغداد: ج 7 ص 403 رقم 3947.) پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم): پنیر، درد است، گردو هم درد است؛ اما چون با هم در یک جا جمع گردند، درمان می شوند.( طب النبی (صلی الله علیه و آله و سلم): ص 6.) امام صادق (علیه السلام): گردو و پنیر، چون با هم یک جا جمع شوند، در هر یک از آنها درمان است؛ اما اگر از هم جدا شوند، در هر یک از آنها درد است.( الکافی: ج 6 ص 340 ح 2.) امام صادق (علیه السلام): پنیر و گردو، چون با هم یک جا جمع شوند، در هر یک از آنها درمان است؛ اما اگر از هم جدا شوند، در هر یک از آنها درد است.( الکافی: ج 6 ص 340 ح 2.) بیان علامه مجلسی می گوید: شاید این نهی، به پنیر تازه نمک نازده اختصاص داشته باشد که در آن سرزمین ها رواج داشته و دارای طبعی سرد است، که گردو با حرارت خویش، آن را تعدیل می کند.( بحارالانوار: ج 66 ص 198.)
خوردن پنیر با خربزهپیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم): هیچ زن بارداری نیست که خربزه با پنیر بخورد، مگر آن که کودکش خوش روی و خوش خوی شود.( بحارالانوار: ج 62 ص 299.) طب النبی (صلی الله علیه و آله و سلم): پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) خیار را با نمک، و خربزه را با پنیر می خورد.( طب النبی (صلی الله علیه و آله و سلم): ص 10.
زیان های پنیر
الکافی: روایت شده که زیانباری پنیر، در پوست آن(شاید مقصود از پوست پنیر، لایه ای باشد که به هنگام خشک شدن، روی آن قرار می گیرد؛ چرا که در زبان عربی، واژه قشر، به معنای پوسته هر چیز است، خواه در خلقت اولیه آن باشد و خواه به پدید آمدن بعد (الوافی: ج 19 ص 356). در حاشیه نسخه چاپی منبع، آمده است: همان گونه که فرموده اند، مقصود از پوست پنیر، همان قسمتی است که با دست، تماس می گیرد. این احتمال هم وجود دارد که مقصود از آن، پوسته پنیر مایه باشد) است.( الکافی: ج 6 ص 340 ذیل ح 3.)
الکافی: به نقل از محمد بن فضل نیشابوری، از یکی از مردانش -: مردی درباره پنیر از امام صادق (علیه السلام) پرسید. فرمود: دردی است. درمانی هم در آن نیست. چون شامگاهان فرا رسید، همان مرد بر امام صادق (علیه السلام) وارد شد و نگاه خود را به پنیری که بر سفره بود، افکند و پرسید: قربانت شوم! صبحگاهان، از تو درباره پنیر پرسیدم و به من گفتنی: آن، دردی است و درمانی در آن نیست؛ اما اکنون، آن را بر سفره می بینم!؟ فرمود: پنیر، صبحگاهان، زیانبار و شامگاهان، سودمند است و آب کمر را افزون می سازد.( الکافی: ج 6 ص 340 ح 3. )