– پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
بر شما باد شنبلیله( شنبلیله گیاهی است دارای دانه های زرد. برای درمان، از آن استفاده می گردد و کاشته و خورده می شود. برای درد سینه، سرفه، نفس تنگی، بلغم، بواسیر و درد: پشت، کبد و مثانه، و برای تقویت توان جنسی سودمند است (تاج العرو ص : ج 1 ص 439). )، هر چند همسنگ طلا فروخته شود.( جامع الاحادیث، قمی: ص 100. )
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
به شنبلیله درمان بجویید. اگر امت من می دانستند که شنبلیله برایشان چه سودهایی دارد، با آن درمان می کردند، هر چند همسنگ آن، طلا می دادند!( الجعفریات: ص 245. )
امام کاظم (علیه السلام):
برای درمان باد شابکه و حام(
علامه مجلسی در شرح این حدیث، چنین آورده است: گویا
مقصود از شابکه، بادی است که میان پوست و گوشت، رخ می نماید و آنها را به هم پیوند
می زند، یا مقصود، بادی است همانند قولنج که در پشت و جاهای دیگر، رخ می نماید و
در نتیجه انسان می تواند حرکت کند.
برای واژه حام، معنایی سراغ نداریم. گویا این واژه، خام (با حرف خ) است، به معنای
بلغم خام که هنوز به پختگی نرسیده است. شاید هم مقصود از آن، بادی است که پیوسته
در بدن شخص جای گرفته باشد، برگفته شده از حام الطیر علی الشی ء، یعنی پرنده در
جایی مسکن گرفت.
درباره ابرده، فیروزآبادی می گوید: سردی ای در درون است. نیز در النهایة گفته است:
ابرده (باکسره همزه و راء) بیماری ای است شناخته شده که از چیرگی برودت و رطوبت بر
طبع، حاصل می آید و انسان را از آمیزش، ناتوان می سازد. در القانون آمده است:
شنبلیله در آخر فصل نخست، گرم و در طول فصل نخست، خشک است؛ از رطوبتی شگفت: تهی
نیست؛ نضج دهنده و نرم کننده است؛ ورم های بلغمی و پشتی را از میان می برد؛ شکم
کلن ها را نرم می کند و به آستانه باز شدن می رساند؛ سینه و حلق را نرم می کند و
بویژه هنگامی که با عسل یا خرما و یا انجیر پخته شود، سرفه و نفس تنگی را فرو می
نشاند. بهتر، آن است که شنبلیله را با قدری خرما بیامیزند و عصاره آن را بگیرند و
سپس با مقدار زیادی عسل در می آمیزند و آن گاه بر روی حرارتی معتدل، گرم کنند و
قبل از غذا (با فاصله زیاد) آن را بخورند. پخته آن در سرکه، برای ضعف معده، سودمند
است و آب پزشده آن نیز برای دل پیچه و شکم روی، خوب است (بحارالانوار: ج 62 ص 187
ح 3).
) و سردی ای که مفاصل را در بر می گیرد و بدآنها در می پیچد، یک مشت شنبلیله و یک مشت انجیر خشک بر می داری و در آن می خیسانی و در دیگی تمیز می پزی. سپس آن را از صافی می گذرانی و آن گاه سرد می کنی و یک روز در میان، از آن می خوری و این کار را تا هنگامی که یک کاسه پر مصرف شود، ادامه می دهی.( الکافی: ج 6 ص 191 ح 221. )