الفضائل:
– به نقل از عمار بن یاسر و زید بن ارقم در ماجرای
دوشیزه ای که پدرش او را به بد کارگی متهم کرده بود -: امیر مؤمنان، از آن دختر
پرسید: ای دختر! درباره آنچه پدرت گفته است، چه می
گویی؟.
گفت: سرورم! این که گفته من دوشیزه ام، راست گفته است؛
اما این که گفته آبستنم، سرورم به حق تو سوگند، من هیچ خیانتی از خود، سراغ ندارم.
پس امام (علیه السلام) بر منبر رفت و فرمود: مامای کوفه
را بیاورید!. پس زنی به نام لبنه که مامای زنان کوفه بود، به حضور آمد. امام (علیه
السلام) به او فرمود: میان خود و مردم، پرده ای بیاویز و بنگر که آیا این دختر،
دوشیزه است یا آبستن.
قابله، آنچه را امام (علیه السلام) فرموده بود، به انجام
رساند. سپس (از پرده) بیرون آمد و گفت: آری، سرورم! او هم دوشیزه و هم آبستن است.
فرمود: ای قابله! این یخ را بگیر و آن دختر را بیرون مسجد ببر و او را در تشتی بنشان و این
قطعه یخ را در جلو شرمگاه (او) بگذار. زالویی خواهی دید که 25 درهم و دو دانگ وزن
دارد (و از او بیرون می آید).
آن زن می گوید: من (این کار را کردم و) آن زالو را همان
گونه که او فرموده بود یافتم.( الفضائل: ص 132.)