تاملی برمعجزات پیامبر اعظم صلی الله علیه واله وسلم

جهاد در نظام سلامت کشور

مبانی تربیت بدنی در اسلام

چگونه ممکن است امام علیه السلام در کودکی به امامت برسد?

یکی از پرسش ها (و یا ایرادها) در مورد حضرت بقیة الله الاعظم(ع) آن است که چگونه یک فرزند خردسال می تواند امامت و رهبری یک جامعه تا چه رسد به یک امّت و بلکه جهان بشریت را بر عهده بگیرد. شما می گوئید مهدی موعود در سال 255 و یا 256 ولادت یافت و همزمان با رحلت پدرش حضرت عسکری(ع) در اوائل سال 260 هـ . ق وی به منصب امامت از طرف خداوند متعال منصوب گردیده است. یک فرزند چهار و پنج ساله چگونه متصدی امامت می شود و پیشوایی در رهبری دین و دنیای انسانها را عهده دار می گردد.
بالاخص جامعه¬ای که هزاران بلکه میلیون¬ها دانشمند، متفکر، فیلسوف و انسان¬های فرزانه و فرهیخته را در خود جای داده و در بر گرفته است.
اینجانب هر چند طرح این سؤال و یا اشکال را با این صراحت و به خصوص در مورد امام زمان(ع) در مقالی و یا کلام و کتابی مشاهده نکرده¬ام، جز در کتابچه¬ای به نام «انقلاب مهدی و پندارها» از آثار مرحوم آیت الله شهید سید محمد باقر صدر1 (قدس سره) که در آنجا می¬گوید: «سومین پرسشی که پیرامون مهدی بر سر بعضی از زبان¬ها جریان دارد…» .
خلاصه جواب آن است که اگر ما بپذیریم (و قطعاً پذیرفته¬ایم) که امامت از جانب خداوند است و این پروردگار متعال است که فردی را به امامت و رهبری جهان انسانیت منصوب می¬کند (و طبق شرایط مقرره در علم کلام اسلامی) به مردم معرفی می¬نماید، دیگر جای بحث و اشکال نیست زیرا خدا بهتر و بیشتر از هر کس می¬داند که چه شخصی را با داشتن چه صفاتی به ولایت و امامت بگمارد که به قول قرآن:
«الله اعلم حیث یجعل رسالته»2 و این خود پاسخی است که برای شیعه، سنی، مسیحی و یهودی (تمام خداپرستان) مفید و سودمند می¬باشد.

«ایران قدرتمند» نیازامروز روسها
بر اساس یک منطق سیاسی روشن، می‌توان استدلال نمود که مسکو نیازمند وجود یک “ایران قدرتمند” در خاورمیانه است و این برای مسکو یک «باید» و نه یک انتخاب است. در کشاکش مذاکرات ایران و 6 کشور موسوم به 1+5، توجه به مواضع روسیه به عنوان یکی از اعضای دایم شورای امنیت سازمان ملل متحد و همچنین عضو اثرگذار 1+5 می‌تواند مهم و اساسی تلقی شود.
روس‌ها از منظر تاریخی کمتر از بریتانیا با ایران مشکل نداشته‌اند. بین ایران و روسیه جنگ‌هایی رخ داده که طی آنها بخش‌های گسترده‌ای از خاک ایران به تصرف روس‌ها درآمد. رفتار فجیع روس‌ها با مردم ایران در جریان این جنگ‌ها شهره آفاق است. بر اساس نظر برخی اندیشمندان، روسیه تا قبل از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی همواره یک “قدرت بری” تهدیدکننده ایران به شمار می‌رفت.
اما با فروپاشی اتحاد شوروی این معادله به هم ریخت و روس‌ها تهدید زمینی ایران را متوقف کردند. تقریبا از همین برهه زمانی به بعد است که در محاسبات ژئوپلتیک روسیه ایران قدرتمند وارد می‌شود. فروپاشی شوروی یک تحول بزرگ بین‌المللی بود که طبعا معادلات بسیاری را تغییر داد و این هم یکی از محاسبات تغییریافته بود.
* روسیه و بحران‌های پس از فروپاشی شوروی
پس از سقوط نظام کمونیستی، روس‌ها تا مدت‌ها با مشکلات سخت اقتصادی مواجه بودند. دوران تلخ ریاست جمهوری «بوریس یلتسین»، دوران دست و پا زدن روس‌ها در بحران شدید اقتصادی بود. اما وقتی «ولادیمیر پوتین» به قدرت رسید سامان اقتصادی به روسیه تا حدود زیادی بازگشت. یک نکته را در خصوص روسیه نمی‌توان انکار کرد و آن اینکه این کشور تنها و تنها در برهه‌هایی قدرتمند بوده است که شخصیتی «قدرتمند و فرهمند» بر آن حکومت کرده است: پطر کبیر، کاترین کبیر،‌ استالین و سرانجام پوتین.
وقتی ارتش آمریکا بر خطری به نام ایران تمرکز کند کمتر توان دردسرسازی برای روسیه را دارد. بنابراین هر چه ایران قوی‌تر باشد چالش برای واشنگتن بیشتر می‌شود و این تهدید نظام بین‌المللی را برای روسیه می‌کاهد.

چرا امام خامنه ای روحی فداه آمریکا راغیرقابل اعتماد می دانند؟
سفر ریاست محترم جمهوری، شیخ حسن روحانی به نیویورک و مکالمه تلفنی با اوباما بازتاب زیادی در رسانه های دنیا داشت. عده ای هم در داخل فکر می کردند که با این تماس تلفنی همه چیز تمام شده و تمام دشمنی های عمیق آمریکا با ایران به دوستی تبدیل شده است اما دو روز بعد، اوباما در دیدار با نتانیاهو دوباره ایران را تهدید به حمله نظامی کرد و نشان داد که آمریکا غیرقابل اعتماد است و از مذاکره تنها به دنبال رسیدن به اهداف شوم خود هستند.
1) رابطه وسیله ای برای فشار بیشتر
اوباما در زمان انتخابات ریاست جمهوری آمریکا گفته بود «هدف من در زمینه‌ی دنبال کردن یک دیپلماسی سرسختانه، جدی و مستقیم، ناشی از این نیست که من در مورد ماهیت ایران ساده انگار هستم، نه چنین نیست؛ به این دلیل است که اگر تمایل خود را به گفتگو نشان دهیم و برای رسیدگی به این مسایل عاجل، هویج و چماق را پیشنهاد کنیم، در موقعیتی قوی‌تر برای بسیج جامعه‌ی بین المللی جهت افزایش فشار بر ایران قرار می‌گیریم.»
باتوجه به گفته های فوق، رابطه و مذاکره، تنها ابزاری برای تحمیل خواسته‌های آن‌ها بر ضدملت ایران است.
در طول دهه های گذشته هروقت ایران در مقابل غرب کوتاه آمده است آنها گستاخ تر شده اند و ایران را تحت فشار بیشتری قرار دادند. نمونه دم دستی آن در زمان خاتمی و بحث پرونده هسته ای بود. تجربه نشان داده است که فشارهای آمریکا بر ایران حد و مرز مشخص و پایانی ندارد مگر از اسلام ناب و جمهوری اسلامی دست برداریم و بگوییم تسلیم شما شدیم و هرچیزی که شما مطالبه دارید را انجام می دهیم.
2) رابطه مقدمه‌ ای برای سرنگونی کشور
از پیروزی انقلاب اسلامی، آمریکا جایگاه خود را از دست داد و به همین جهت، شروع به توطئه و دشمنی با ملت ایران کرد و در این زمینه از هر راهی وارد شد تا نظام اسلامی را سرنگون کند. کودتای نوژه، حمایت از صدام، ماجرای طبس، ترور، تهدید، تحریم و… تنها نمونه هایی از تلاش نافرجام شیطان بزرگ است. در این راستا کار به جایی می رسد که  از سال 2005 تاکنون کنگره آمریکا سالانه بودجه ای کلان و میلیاردی برای براندازی جمهوری اسلامی تصویب می کند.
نبود مراکزی برای نفوذ و نیاز به رفت و آمد بدون دردسر ماموران جاسوسی آنها در ایران و همچنین ارتباط با عناصر مزدور از عواملی است که آمریکا را محتاج رابطه با دولت ایران کرده است.

علی علیه السلام میزان الاعمال است

انسان کامل و خلیقه تام و معصوم خدا چونان امیرالمومنین علی بن ابی طالب (علیه افضل صلوات المصلین)  میزان عقیده، اخلاق و اعمال دیگران است، چنان که ازحضرت امام صادق علیه السلام در زیارت علی بن ابیطالب چنین نقل شده: «السلام علی میزان الاعمال و مقلب الاحوال و سیف ذی الجلال»1.
سیرت و سنت علوی همان آب حیاتی است که خضر هر عصری در مدار آن می گردد و د ر معادبه به صورت کوثر آمده است.
آن کس که امروز تشنگان معارف و مآثر را با تعلیم کتاب و حکمت و با تزکیه می پروراند، فردا آنان را که از کوثر سیراب می سازد، یعنی معلم و مربی امروز ساقی فرداست و اگر ازرسول اکرم درباره علی ابن ابیطالب چنین آمده است که «علی عمود الدین» 2ناظر به همین اصل است.
ساقی کوثر حضرت علی عبادت خدا را به عنوان زیارت او تلقی می کرد و در تفسیر «قد قامت الصلوه» چنین فرمود: حان وقت الزیاره و المناجاه و قضاء الحوائج و درک  المنی و الوصول الی الله عز و جل و الی کرامته و غفرانه و عفوره و رضوانه» 2 یعنی هنگام زیارت معبود و شهود او فرا رسیده است، زیرا در نماز بنده با خدا سخن می گوید و او را مخاطب خود می یابد.
علی بن ابیطالب که خود عمود دین است، نماز را که مصداق دیگری را عمود دین است، شهود الهی  و زیارت معبود می داند. کسی که به زیارت جمیل محض نایل می شود، هرگزخود را نمیبیند، چه رسد به شهود خرد. قهرا موجودا دیگر در منظر او در محاق هستند.
چنینن عارف شاهدی نه سوداگرانه خدا را می پرستد و نه بردگانه او را عبادت میکند، بلکه آزادانه وی را می پرستد، به طوری که تنها از هر چیز رنگ «تعلق» دارد، آزاد است، بلکه از هر چه صبغه «تعین» دارد، حر است:
«ان قوما عبدوالله رغبه فتلک عباده التجار و ان قوما عبدوالله رهبه فتلک عباده العبید و ان قوما عبدوالله شکرا فتلک عباده الاحرار» 3 و «لولم یتوعد الله علی معصیه لکان یجب ان لا یعصی شکر النعمه» 4.
به چنین امام همامی سزد که درمقام پرستش گوید:«ما عبدتک خوفا من نارک و لا طعما فی جنتک و لکن وجدتک اهلا للعباده فعبدتک» 5 چون عبادت علی بن ابیطالب شاهدانه بود نه عابدانه یا زاهدانه  یا تاجرانه و مانند آن، و شاهد کامل هر چیزی ازمنظر شهود می نگرد، نه از منظر اراده خود یا میل دیگران. در هر مورد که شهود وی عنایت دارد، آن جا را مشاهده می کند و میبیند ومی شنود و توجه دارد و در هر موردی که شهود وی عنایت ندارد، بی توجه است.

قیامت جلوه گاه دیگر رحمت امیر مومنان است علیه السلام که در آن محشر عظیم به صورتش شفاعت ازقاصران و برخی مقصران ظهور می کند.
همان طور که رحمت الهی در دنیا عام است و در  قیامت مخصوص مومنان است، شفاعت امیر مومنان نیز که مظهر رحمت الهی است، شامل کسانی خواهد شد که مومن از دنیا رفته باشند، هر چند که در دنیا رحمت و عطوفت او همگان را شامل می شود.
پیامبر اکرم می فرماید: روز قیامت من شفاعت می کنم و پذیرفته می  شود و نیز علی شفاعت می کند و قبول می شود و هم چنین اهل بیت من شفاعت می نمایند و پذیرفته می شود؛ «انی لا شفع یوم القیامه فاشفع و یشفع علی فیشفع و یشفع اهل بیتی فیشفعون» (1)
مظهر کرامت الهی
«مکرم» از اسمای فعلی خداوند است که مظهر طلب می  کند و مظهر اتم این اسم الهی امیر المومنان است، چنان که در زیارت جامعه می خوانیم: «وعباده المکرمین الذین لا یسبقونه بالقول…».  (2)

معنای کرامت
کرامت هر چیز  نفیس و عزیز شدن آن است. لغویان در معنای کرم آورده اند:
کرامت در مقابل «هوان» و حقارت است. در قران کریم نیز این دو لفظ مقابل یکدیگر استعمال شده است، مانند «من یهن الله فما له من مکرم» (3) و «فاما الانسان اذا ما ابتلیه … فیقول ربی اکرمن… فیقول ربی اهانن» (4) پس هر چیزی به هر اندازه که از هوان و حقارت مبرا باشد،به همان قدر کرامت دارد و مورد تقدیر و ستایش است.
استاد علامه طباطبایی (رضوان لله تعالی علیه) بارها فرمود: «کرامت» معادل دقیق فارسی ندارد و برای بیان آن باید از چند لفظ استفاده کرد. آن گاه  می فرمودند: اگر انسان به مقامی برسد که عبودیت محض پیدا کند و حاضر نشود در مقابل غیر خدا سر بر زمین بساید، می توان گفت که به مقام کرامت رسیده است.
کلام ایشان را این گونه می توان تبیین کرد که انسان هر چه به عبودیت محض نزدیک تر شود، به همان مقدارازهوان و حقارت رها میشود و به کرامت  می رسد، اگر به حد نهایی عبودیت خدا رسید، کاملا ازهوان و حقارت می رهد  و به کرامت مطلق می رسد، ولی اگر بهره ای ازعبودیت خدا نداشته باشد، حقیر مطلق است، حظی ازکرامت نمی برد.
منظور ازکرامت مطلق، همان اطلاق به لحاظ درجه وجودی انسان است، و گرنه کرامت مطلق حقیقی مخصوص خدای سبحان است.

نبوت شناسی

ادیان کثرت یا حصر؟

  اشاره ای به تفسیر علمی قران—

امام علی علیه السلام در قران