فصلنامه علوم اعصاب شفای خاتم – مرکز تحقیقات علوم اعصاب شفا شماره 4 پیاپی 41 پائیز – 1398
چکیده:
مقدمه: رویکرد تصویرسازی ارتباطی یک نظریه در مورد ازدواج و فرایند درمان تعارضات زناشویی است. بر اساس ایده اصلی این رویکرد، انتخاب همسر بر اساس یک تصویر ذهنی از پدر و مادر ایده‌آل که در دوران کودکی شکل گرفته است، صورت می‌گیرد و سازگاری با همسر نیز بستگی به این تصویر اولیه دارد. مطالعه حاضر به‌منظور بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی بر کاهش دلزدگی زناشویی طراحی شد. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی بود که از طرح پیش‌آزمون –پس‌آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مرکز مشاوره و خدمات روانشناختی راستین در شهر گرگان، ایران طی سه ماهه دوم سال 1397 بود. نمونه شامل 20 زوج بود که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و با روش گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 10 زوج) قرار گرفتند. ارزیابی آزمودنی‌ها در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون با استفاده از مقیاس دلزدگی زناشویی پاینز (1996) صورت گرفت. 8 جلسه گروهی زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی برای گروه آزمایش برگزار شد در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکردند. یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار نمرات دلزدگی زناشویی میان آزمودنی‌های گروه آزمایش در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون به ترتیب برابر با 21/97 ± 81 و 15/66 ± 68/05 بود. میانگین و انحراف معیار نمرات دلزدگی زناشویی در آزمودنی‌های گروه کنترل قبل از مداخله و بعد از مداخله به ترتیب برابر با 16/79 ± 80/95 و 14/31 ± 82/50 بود. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که دلزدگی زناشویی در زوجین گروه آزمایش پس از دریافت مداخله تصویرسازی ارتباطی کاهش معنی‌داری داشت. نتیجه‌گیری: زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی زوج‌ها را قادر می‌سازد که از سوی یکدیگر درک شوند و تجربه این احساس می‌تواند به افزایش شادکامی، صمیمیت و همدلی بین زوج‌ها منجر شود و همچنین دلزدگی زناشویی را کاهش دهد.
https://lib.wrc.ir/Download.php?ID=35736&fn=aad102e28ab54011d64d3c91c778af2e.pdf