نشریه آموزه های تربیتی در قرآن و حدیث، سال سوم شماره ۱ (پیاپی ۵، بهار و تابستان ۱۳۹۶)
چکیده:
تبیین صحیح بشارت ها و انذارهای قرآنی، از آن جهت که نقش مهمی در ترغیب انسان به انجام نیکی ها دارند، از بعد تربیتی اهمیت بسیاری دارند؛ چنان که هشدار درباره ی عواقب ناگوار اعمال ناپسند نیز چنین است. در آیه ی ۱۶۰ سوره ی انعام، خداوند وعده داده است که برای نیکوکاران پاداشی ده برابر خواهد بود. این در حالی است که گناه کاران جز به مانند آنچه انجام داده اند، مجازات نخواهند شد. از دیرباز، توجه مفسران به بشارت دریافت پاداش مضاعف، معطوف بوده است؛ اما امعان نظر در این آیه، دو مطلب مهم تربیتی دیگر نیز به دست می دهد که مفسران به آن توجه نداشته اند. در این پژوهش که با روش توصیفی_تحلیلی صورت گرفته، با عنایت به این نکات، به تبیین استفاده ی انذاری به نیکان و بشارتی به گناه کاران از دو تعبیر «جاء بالحسنة» و «جاء بالسیئة» پرداخته شده و ضمن اشاره به عوامل تباه کننده ی اعمال و عوامل پوشاننده ی گناهان، به دست آمده است که تعبیر به «جاء بالحسنه» (آوردن امر نیک) و «جاء بالسیئه» (آوردن گناه) به جای «انجام عمل» ، متضمن انذاری لطیف به نیکان و بشارتی لطیف تر به گنه کاران است؛ به گونه ای که از یک سو، سبب پیش گیری از غرور نیکوکاران و توجه آنان به دوری از عوامل حبط اعمال و از دیگر سو، باعث تشویق گناه کاران به جبران گناه و افزایش امید آنان به رحمت واسعه ی خداوند می شود.
برای دریافت پی دی اف مقاله کلیک کنید:
http://maarefnet.ir/wp-content/uploads/2020/02/IUED_Volume-3_Issue-1_Pages-1-16.compressed.pdf