خواص درمانی عسل: بلغم را کم می کند و دل را جلا می دهد، قلب را مراقبت می کند و سردی سینه را از میان می برد،کینه زداییمی کند، باد و تب را دور می کند،تب بر،درمان ابله سیاه،تقویت نطفه، تقویت قوای جنسی،فرو نشاندن صفرا،تقویت حافظه،پیشگیری از سرما خوردگی

قرآن
وَأَوْحَىٰ رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا وَمِنَ الشَّجَرِ وَمِمَّا يَعْرِشُونَ ﴿٦٨﴾ ثُمَّ كُلِي مِن كُلِّ الثَّمَرَاتِ فَاسْلُكِي سُبُلَ رَبِّكِ ذُلُلًا ۚ يَخْرُجُ مِن بُطُونِهَا شَرَابٌ مُّخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ فِيهِ شِفَاءٌ لِّلنَّاسِ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ ﴿النحل/٦٩﴾
پروردگار تو، به زنبور عسل الهام کرد که: از کوه، خانه بگیر و نیز از درخت و از آنچه بنا می کنند سپس از همه میوه ها بخور و راه های پروردگارت را فرمان بردارانه بپوی. (آن گاه) از درون (شکم) آن، شهدی که به رنگ های گوناگون است، بیرون می آید. در آن، برای مردم، درمانی است. راستی در این (زندگی زنبوران)، برای مردمی که تفکر می کنند، نشانه (ای از) قدرت الهی است.

امام علی (علیه السلام):
عسل، شفای هر بیماری است و بیماری ای هم در آن نیست؛ بلغم را کم می کند و دل را جلا می دهد.( مکارم الاخلاق: ج 1 ص 359 ح 1172.)
امام علی (علیه السلام):
لیسیدن عسل، شفای هر درد است. خداوند (عزوجل) فرموده است: يَخْرُجُ مِن بُطُونِهَا شَرَابٌ مُّخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ فِيهِ شِفَاءٌ لِّلنَّاسِ  نحل، آیه 69.) از درون (شکم) آن (زنبور)، شهدی که به رنگ های گوناگون است، بیرون می آید. در آن، برای مردم، درمانی است. آن، همراه با قرائت قرآن و جویدن کندر، بلغم را از بین می برد(الکافی: ج 6 ص 332 ح 2، مکارم الاخلاق: ج 1 ص 357 ح 1163.)
امام صادق (علیه السلام):
مردم به چیزی همانند عسل، درمان نجسته اند.( الکافی: ج 6 ص 332 ح 1.)
امام کاظم (علیه السلام):
عسل، درمان هر درد است، اگر که آن را از شهدش جدا کنی.( المحاسن: ج 2 ص 300 ح 1992.)
40/2 – خواص عسل
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
به چیزی برتر از یک شربت عسل، درمان جسته نشده است.( کنز العمال: ج 10 ص 20 ح 28168.)
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
عسل، چه خوب نوشیدنی ای است! قلب را مراقبت می کند و سردی سینه را از میان می برد(در الفردوس، به جای سردی سینه را از میان می برد، عبارت کینه و حالت دل چرکینی را از میان می برد آمده است.).( مکارم الاخلاق: ج 1 ص 358 ح 1168، الفردس: ج 4 ص 265 ح 6780.)
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
عسل، شفایی است که باد و تب را دور می کند.( جامع الاحادیث، قمی: ص 101.)
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
اگر در چیزی درمانی باشد، در نیشتر حجامتگر و (در) نوشیدنی ای از عسل است.( عیون أخبار الرضا (علیه السلام): ج 2 ص 35 ح 83.)
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
تازیان، به چیزی بهتر از مکش حجامتگر یا نوشیدنی ای از عسل، درمان نکرده اند.( المصنف، عبدالرزاق: ج 11 ص 30 ح 19819.)
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
اگر در چیزی از این داروهایتان خیری باشد، در نوشیدنی ای از عسل، یا نیشتر حجامتگر و یا گزشی از آتش است و البته من، داغ کردن را دوست ندارم.( صحیح البخاری ج 5 ص 2157 ح 5375.)
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
درمان، در سه چیز است: نوشیدنی ای از عسل، نیشتر حجامتگر، و گزشی از آتش. اما من، امت خویش را از داغ کردن، باز می دارم.( صحیح البخاری: ج 5 ص 2151 ح 5356.)
المعجم الاوسط:
به نقل از سائب بن یزید -: پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) به حجامت، امر کرد و فرمود: مردم به هیچ چیزی بهتر از این یا نوشیدن عسل نگراییده اند.( المعجم الاوسط: ج 8 ص 53 ح 7944.)
تاریخ دمشق:
به نقل از عامر بن مالک -: به سبب تبی که داشتم، کسی را نزد پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرستادم و از ایشان دارو و درمانی جستم. ایشان برایم ظرفی عسل فرستاد.( تاریخ دمشق: ج 26 ص 98.)
تاریخ دمشق:
به نقل از عبدالله بن بریده -: عموی عامر بن طفیل برایم نقل کرد که عامر بن طفیل، به پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) اسبی هدیه داد. عامر، همچنین برای ایشان نوشت: در من دبیله ای(ورم کلان مدور. آبله بزرگ و سیاه که برآید. نزد پزشکان، هر ورم عارضی را – اگر در اندرون آن، موضعی باشد که ماده در آن جمیع شود – دبیله گویند (لغت نامه دهخدا: ج 6 ص 9210).) پدید آمده است. از جانب خویش، برایم دارویی بفرست.
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)، از آن روی که عامر، هنوز اسلام نیاورده بود، اسب را برگرداند. همچنین خیکی از عسل به وی اهدا کرد و فرمود: با این، درمان کن.( تاریخ دمشق: ج 26 ص 99 ح 5506.)
امام باقر (علیه السلام):
طب عرب، در هفت چیز است: نیشتر حجامتگر، شیاف، حکام، انفیه، قی کردن، نوشیدن قدری عسل، و آخرین درمان هم داغ کردن است و شاید نوره را هم بدان بیافزایند.( طب الائمة (علیهم السلام): ص 55.)
امام کاظم (علیه السلام):
هر کس آب کمرش بر وی دیگرگون شود، شیر تازه همراه با عسل برایش سودمند است.( الکافی: ج 6 ص 337 ح 8.)
الکافی:
به نقل از حمزة بن طیار، از امام کاظم (علیه السلام) -: مردم به هیچ چیزی بهتر از مکش خون یا مزعه عسل، درمان نکرده اند.
گفتم: فدایت شوم! مزعه عسل چیست؟
فرمود: یک انگشت لیسیدن از آن.( الکافی: ج 8 ص 194 ح 231.)
الفقه المنسوب للامام الرضا (علیه السلام):
امام کاظم (علیه السلام) فرمود: در عسل، درمان هر دردی است. هر کس ناشتا یک انگشت از آن را بلیسد، این عسل، بلغم (وی) را پایان می دهد، صفرا را فرو می نشاند، تلخه سیاه (زرداب) را مانع می شود، ذهن را صفا می بخشد و اگر که همراه با کندر خورده شود، حافظه را نکو می سازد.( الفقیه المنسوب للامام الرضا (علیه السلام): ص 346.)
امام رضا (علیه السلام):
هر که می خواهد در همه زمستان از سرما خوردگی دور بماند، هر روز، سه لقمه شهد بخورد.( طب الامام الرضا (علیه السلام): 37.)
امام هادی (علیه السلام):
هنگامی که درباره تب پیوسته یک روز در میان از ایشان پرسیدند -: قدری عسل و شونیز (سیاه دانه)، برداشته و سه لیسه انگشت از آن خورده شود. در این صورت، تب، ریشه کن خواهد شد، و این هر دو، مبارک هستند. خداوند متعال، درباره عسل فرموده است: يَخْرُجُ مِن بُطُونِهَا شَرَابٌ مُّخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ فِيهِ شِفَاءٌ لِّلنَّاسِ  ( نحل، آیه 69.) از درون (شکم) آن (زنبور)، شهدی که به رنگ های گوناگون است، بیرون می آید. در آن، برای مردم، درمان است.( طب الائمة (علیهم السلام): ص 51.)
امام هادی (علیه السلام):
بهترین چیز برای تب ربع(تبی که انسان یک روز مبتلا می شود و دو رور تب بر طرف می شود و روز چهارم بر می گردد.
نکته:خطر تب به پیوستگی و تداوم انست از این رو تب ربعی خطرناک نیست، زیرا در طی دو روزی که تب نیست، بدن تجدید قوا می کند.) آن است که در روز غلبه تب، فالوده ای که با عسل ساخته شده و زعفران فراوانی دارد، خورده شود و در آن روز، چیزی دیگر خورده نشود.( طب الائمة (علیهم السلام): ص 51.)
ر. ک: ص 64 ح 86 – 88.
ر. ک: ص 146 (آنچه حافظه را تقویت می کند / عسل).
ر. ک: ص 148 (آنچه برای پیشگیری از فراموشی، سودمند است).
ر. ک: ص 232 (آنچه برای برخی دردهای شکم، سودمند است / عسل و شونیز).
ر. ک: ص 240 (آنچه برای درمان بادهای شکم، سودمند است / سیاه دانه).
ر. ک: ص 298 (آنچه برای درد پلهو، سودمند است).