الاصابه:
– به نقل از قیس بن ربیع -: شمردل در برابر پیامبر خدا
(صلی الله علیه و آله و سلم) زانو زد و گفت: ای پیامبر خدا، پدر و مادرم به فدایت!
من در روزگار جاهلیت، کاهن خاندان خود بودم و طبابت می کردم. آیا اکنون برایم حلال
نیست، چرا که گاه زن جوان بیماری به من مراجعه می کند؟
فرمود: تنها در رگ زدن و داغ نهادن بر زخم، اگر که ناچار
شدی.( الاصابة: ج 3 ص 289.)
امام علی (علیه
السلام):
– درباره زنی که فرزندش در شکمش می میرد و آن گاه، بیم
جان خود او می رود -: اشکال ندارد که
مردی دست خویش را به درون (رحم) ببرد(بدیهی است که این سخن مربوط است به فقدان امکانات پزشکی.) و بچه را قطعه قطعه کند، البته اگر
زنان را یارای این کار نباشد.( الکاشفی:
ج 3 ص 206 ح 2.)
دعائم الاسلام:
از امام صادق (علیه السلام) روایت شده که از او در این
باره پرسیدند که: اگر زنی به بیماری ای جسمی مبتلا شود،
آیا درست است که مردی او را درمان کند؟ فرمود: اگر چاره ای جز این نباشد، اشکالی
ندارد.( دعائم الاسلام: ج 2
ص 144 ح 502.)
الکافی:
– به نقل از ابو حمزه ثمالی -: از امام باقر (علیه
السلام) پرسیدم: زن مسلمانی در جایی از بدنش که نگاه کردن به آن جایز نیست، عارضه
ای، شکستگی یا زخمی، رخ می دهد و در این حال، مردان نیز در درمان وی از زنان
توانمندترند. آیا برای مرد (در چنین حالتی) جایز است به او بنگرد؟
فرمود: اگر زن، ناچار شود و خودش نیز بخواهد، (جایز است)
مرد او را درمان کند.( الکافی:
ج 5 ص 534 ح 1.)