امام صادق (علیه السلام)
– خطاب به مفضل بن عمر -: ای مفضل! از سودی که در گریه برای کودکان هست، آگاه شو و بدان که در مغز کودکان، رطوبتی است که اگر بماند، برای آنان، رخدادهایی سخت و بیماری هایی (اعم از نابینایی و جز آن) پدید می آورد. از این رو گریه، آن رطوبت را از سر آنان روان می سازد و این خود، تندرستی و سلامت چشم را برایشان در پی می آورد. اکنون، آیا این احتمال وجود ندارد که کودک، از گریه خود سود ببرد و پدر و مادرش، این را ندانند و در تلاش پیگیر باشند که او را ساکت کنند و خواسته های وی را بر آورند تا گریه نکند، در حالی که نمی دانند گریه، برایش کارآمدتر و خوش فرجام تر است؟( بحار الانوار: ج ۳ ص ۶۵٫)
توضیح:
بدین ترتیب چه بسا که در اشیا، منافعى نهفته باشد که معتقدان به اهمال و بى تدبیرى در کار عالم از آن غافل اند و اگر مى دانستند، هیچ گاه نمى گفتند که فلان چیز بى ثمر است ؛ زیرا آنان از اسباب و علل آگاه نیستند. براستى هرچه را که منکران نمى دانند عارفان مى بینند. چه بسیار است چیزهایى که دانش اندک آفریدگان از آن کوتاه و خالق آفرینش با دانش بى پایانش از آن آگاه است . قداستش عظیم و کلمه اش والاست .
و اما آبى که از دهان کودکان سرازیر مى شود و خارج مى گردد، رطوبتى است که اگر در بدنهایشان بماند، آثار وخیمى بر جاى مى گذارد. چنانکه دانى گاه که رطوبت بدن چیره مى شود (و بر دیگر عناصر، غلبه مى کند) شخص ، دچار کودنى ، دیوانگى ، کم عقلى ، فلج و لقوه و جز آن مى گردد.
خداوند جل و علا تدبیر چنان نمود که این رطوبت در دوران کودکى از دهانشان بیرون رود و در بزرگى از سلامت تن برخوردار گردند. بدین ترتیب ، پروردگار به خاطر نادانى آفریدگان بر آنان منت نهاد و تفضل نمود. اگر اینان از داده ها و نعمتهاى بى شمار او آگاه بودند. هیچ گاه در معصیت و لغزش از فرمانش فرو نمى افتادند. پاک و منزه خدایى که چه بزرگ است نعمتهاى او بر مستحقان و دیگر آفریدگان ! و چه والاتر است از آنچه باطل گرایان مى پندارند.
پی نوشت:
شگفتیهاى آفرینش (ترجمه توحید مفضل)، ص۵۱