نماز ليلة الدّفن(1)
دو ركعت است، در ركعت اول حمد و آيةالكرسى و در ركعت دوم حمد و ده مرتبه سوره قدر و چون سلام دهد بگويد: «الَلَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ وَ اَبْعَثْ ثَوَابَهَا اِلَى قَبْرِ فُلَانٍ» و به جاى فلان نام ميت را ذكر كند.
نمازهاى ايام هفته(2)
نماز روز شنبه
سيدابن طاووس از حضرت امام حسن عسكرى روايت كرده كه فرمود: خواندم از كتاب هاى پدرانم عليهم السلام كه هر روز شنبه چهار ركعت نماز گزارد، بخواند در هر ركعتى حمد و سوره توحيد و آيةالكرسى، بنويسد خداوند عزّ و جلّ او را در درجه پيغمبران و شهداء و صالحين و نيكو رفيقانند ايشان.
نماز روز يكشنبه
و نيز آن حضرت مرويست كه فرمود: «هر كه روز يكشنبه چهار ركعت نماز گزارد، بخواند در هر ركعت حمد و سوره «تَبارَكَ الذَّى بِيَدِهِ المُلكُ» حق تعالى مكان دهد او را در بهشت، هر كجايى كه خواسته باشد».
نماز روز دوشنبه
و نيز فرمود: «هر كه روز دوشنبه ده ركعت نماز به جا آورد و بخواند در هر ركعت حمد و توحيد (ده مرتبه)، حق تعالى در روز قيامت براى او نورى قرار دهد كه روشنايى دهد موقف را تا غبطه برند بر او جميع خلق خدا در آنروز».
1- مفاتيح الجنان ص 1141
2- مفاتيح الجنان ص 1162
(136)
نماز روز سه شنبه
و نيز آن حضرت مرويست كه هر كه در روز سه شنبه شش ركعت نماز گزارد و بخواند در ركعت بعد از حمد آيه «ءَامَنَ الرَّسُولُ» را تا آخر سوره و سوره «اِذا زُلْزِلَتْ» را يك مرتبه، حق تعالى گناهان او را بيامرزد و از گناهان بيرون آيد مانند روزى كه از مادر متولد شد.
نماز روز چهارشنبه
و نيز آن حضرت مرويست كه هر كه روز چهارشنبه چهار ركعت نماز گزارد و بخواند در هر ركعت بعد از حمد يك مرتبه سوره توحيد و سوره «اِنّا اَنْزَلْناهُ» خداوند قبول فرمايد توبه او را از هر گناهى و تزويج فرمايد به او حوريه در بهشت.
نماز روز پنجشنبه
و فرمود آن حضرت كه هر كه در روز پنجشنبه ده ركعت نماز گزارد و بخواند در هر ركعتى سوره حمد و توحيد را ده مرتبه، ملائكه به او بگويند كه هر حاجتى كه دارى بخواه كه برآورده خواهد شد.
نماز روز جمعه
و نيز فرمود هر كه روز جمعه چهار ركعت نماز گزارد و بخواند در هر ركعتى سوره حمد و «تَبارَكَ الذَّى بِيَدِهِ المُلكُ» و «حم سِجْدَه» حق تعالى او را داخل بهشت كند و شفاعت او را در حق اهل بيت او قبول فرمايد و نگهدارد او را از فشار قبر و هول هاى روز قيامت.
راوى سؤال كرد از آن حضرت كه در چه وقت از روزها اين نمازها را بايد به جا آورد؟
فرمود: از ما بين طلوع آفتاب تا وقت زوال.
(137)
نماز عشـق
«در روز عاشوار شنيده ايد، مى دانيد كه شهادت ها اغلب بعد از ظهر صورت گرفت، يعنى تا ظهر عاشورا، غالب صحابه ابا عبدالله و تمام بنى هاشم و خود اباعبدالله كه بعد از همه شهيد شدند، زنده بودند، فقط در حدود سى نفر از اصحاب اباعبدالله در يك جريان تيراندازى كه بوسيله دشمن انجام شد، قبل از ظهر به خاك افتادند و شهيد شدند والا باقى ديگر تا ظهر عاشورا در قيد حيات بودند.
مردى از اصحاب اباعبدالله يك وقت متوجه شد كه الان اول ظهر است، آمده عرض كرد: يا اباعبدالله وقت نماز است، و ما دلمان مى خواهد براى آخرين بار نماز جماعتى با شما بخوانيم، ابا عبدالله نگاهى كرد، تصديق كرد كه وقت نماز است، مى گويند اين جمله را فرمود: «ذَكَرْتُ الصَّلوةَ جَعَلَكَ اللَّهُ مِنَ الْمُصَلّيِنَ» نماز را ياد كردى، خدا تو را از نمازگزاران قرار بدهد. مردى كه سر بر كف دست گذاشته است، يك چنين مجاهدى را امام دعا مى كند، كه خدا تو را از نمازگزاران قرار بدهد، ببينيد نمازگزار واقعى چه مقامى دارد، فرمود بله: نماز مى خوانيم، همانجا در ميدان جنگ نماز خواندند، نمازى كه در اصطلاح فقه اسلامى «نماز خوف» ناميده مى شود. نماز خوف مثل نماز صبح دو ركعت است، يعنى اگر انسان در وطن هم باشد باز بايد دو ركعت بخواند، براى اينكه مجال نيست، در آنجا بايد مخفف خواند، چون اگر همه به نماز بأيستند وضع دفاعيشان بهم مى خورد، موظف هستند در حال نماز، نيمى از سربازان در مقابل دشمن بايستند و نيمى به جماعت اقتدا كنند، امام جماعت يك ركعت را خواند صبر مى كند تا آنها يك ركعت ديگر را خودشان بخوانند، بعد آنها مى روند، پست را از رفقاى خود مى گيرند، در حاليكه امام همينطور منتظر نشسته يا ايستاده، بعد سربازان ديگر
(138)
مى آيند و نماز خودشان را با ركعت دوم امام مى خوانند.
ابا عبدالله چنين نمازى خوفى خواند، ولى وضع اباعبدالله كه وضع خاصى بود، بطورى كه چندان از دشمن دور نبودند، لهذا آن عدهاى كه مى خواستند دفاع كنند، نزديك ابا عبدالله ايستاده بودند و دشمن بى حياى بى شرم، حتى در اين لحظه هم آنها راحت نگذاشت، در حاليكه اباعبدالله در نماز بوده دشمن شروع به تيراندازى كرد، دو نوع تيراندازى، هم تير زبان! يكى فرياد كرد. حسين نماز بخوان، نماز تو فايده اى ندارد، تو بر پيشواى زمان خودت يزيد، ياغى هستى، لذا نماز تو قبول نيست! و هم تيرهايى كه از كمان هاى معمولى خودشان پرتاب مى كردند، بطورى كه يكى دو نفر از صحابه حضرت اباعبدالله كه خودشان را براى ايشان سپر قرار داده بودند، روى خاك افتادند، يكى از آنها «سعيدبن عبدالله حنفى» به حالى افتاد كه وقتى نماز اباعبدالله تمام شد، ديگر نزديك جان دادنش بود، آقا خودشان را به بالين او رساندند وقتى به بالين او رسيد او جمله عجيبى گفت، عرض كرد: «يَا اَبَاعَبْدِاللّهِ، أَوَفَيْتَ» آيا من حق وفا را بجا آوردم؟ مثل اين كه هنوز هم فكر مى كند كه حق حسين آنقدر بزرگ و بالاست كه اين مقدار فداكارى هم شايد كافى نباشد. اين بود نماز اباعبدالله در صحراى كربلا، ابا عبدالله در اين نماز تكبير گفت، ذكر گفت، سبحان ا… گفت، بحول الله و قوته اقوم و اقعد گفت، ركوع و سجود كرد. دو سه ساعت بعد از اين براى حسين نماز ديگرى پيش آمد، ركوع ديگرى پيش آمد، سجود ديگرى پيش آمده به شكل ديگرى ذكر گفت، اما ركوع اباعبدالله، آن وقتى بود كه تيرى به سينه مقدسش وارد شد و اباعبدالله مجبور شد تير را از پشت سر بيرون بياورد، آيا مى دانيد سجود اباعبدالله(ع) به چه شكلى بود؟ سجود بر پيشانى نشد!! چون اباعبدالله قهرا از
(139)
روى اسب بر روى زمين افتاد، طرف راست صورتش را روى خاك هاى گرم كربلا گذاشت، ذكر اباعبدالله اين بود: «بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ عَلَى مِلَّةِ رَسُولِ اللَّهِ».
خداوندا ما را از اقامه كنندگان نماز قرار ده.
خدايا ما را از نمازگزاران حقيقى قرار بده.
پروردگار اهل و عيال و اقوام و عشيره ما را از نمازگزاران قرار بده.
بار خدايا از نسل ما بىنماز قرار مده.
الها ما را از محبين اهل بيت قرار ده و به محبت آنان بميران.
والسلام عليكم و رحمةالله و بركاته
محمدعلى محسن زاده
(140)